Prezes LOT Polish Airlines zalewa się łzami, pocieszając pogrążone w żałobie rodziny pasażerów.
Prezes LOT Polish Airlines zalewa się łzami, pocieszając pogrążone w żałobie rodziny pasażerów
W sali konferencyjnej, gdzie jeszcze kilka dni temu planowano nowe trasy i strategie rozwoju, dzisiaj panowała zupełna cisza. Pośród kamer, dziennikarzy i przygnębionych twarzy, stanął Prezes LOT Polish Airlines, Andrzej Kowalski — człowiek zwykle opanowany i rzeczowy. Tym razem jednak jego głos drżał, a dłonie mocno ściskały pulpit, jakby tylko to mogło powstrzymać go przed załamaniem.
– Nie ma słów, które mogłyby oddać ból, jaki czujemy wszyscy – powiedział, spoglądając w kierunku rodzin ofiar zebranych w pierwszych rzędach. – Jako linia lotnicza, jako ludzie, zawiedliśmy. I jestem tu dziś nie tylko jako prezes, ale jako ojciec, brat, syn… by powiedzieć: przepraszam.
Rodziny, które niedawno otrzymały najgorsze możliwe wieści — że ich bliscy nie wrócą już z lotu, który miał być rutynowy — siedziały w milczeniu. Niektórzy płakali. Inni wpatrywali się w Andrzeja bez słowa, z bólem i rozpaczą wypisaną na twarzy.
Wspomnienia wcześniejszych tragedii wracały. Tamte loty, które miały dotrzeć bezpiecznie do celu, ale z różnych przyczyn nigdy nie wylądowały. Analizy, śledztwa, raporty — to wszystko było tylko cieniem wobec rzeczywistości, że ktoś stracił dziecko, partnera, rodzica.
Prezes nie mógł dłużej powstrzymać emocji. Zamilkł. Łzy spływały mu po policzkach, a zebrani widzieli nie menedżera, ale człowieka — złamanego, poruszonego, próbującego znaleźć choćby odrobinę sensu w tragedii.
Po chwili podszedł do jednej z matek, która trzymała w dłoni fotografię swojej córki. Uklęknął obok niej, ścisnął jej dłoń, nie mówiąc nic. I właśnie ta cisza mówiła więcej niż jakiekolwiek słowa.
LOT ogłosił natychmiastowe działania naprawcze i pełną współpracę z niezależnymi śledczymi. Ale tego dnia nie chodziło o procedury. Chodziło o ludzi. O tych, którzy odeszli — i tych, którzy zostali z pustką, której nie da się wypełnić żadnym komunikatem prasowym.
To był dzień żałoby. I dzień prawdy.
