Coco Gauf mówi Idze Świątek, że jedyną osobą, którą może pokonać, jest Azarenka i że nie powinna próbować tego gówna z nią.

W świecie kobiecego tenisa rywalizacje od zawsze przyciągały uwagę mediów — od pojedynków Navratilovej z Evert, przez Serenę z Szarapową, aż po nową historię, która właśnie się tworzy: Iga Świątek kontra Coco Gauff. Obie młode, niezwykle utalentowane i już z tytułami wielkoszlemowymi na koncie, Świątek i Gauff są powszechnie postrzegane jako przyszłość tego sportu. Ale co się dzieje, gdy profesjonalny szacunek zaczyna ustępować miejsca psychologicznej wojnie?

Wszystko zaczęło się po imponującym zwycięstwie Igi Świątek nad byłą liderką rankingu Wiktorią Azarenką na turnieju Bad Homburg Open. Polska gwiazda, która od lat dominuje na kortach ziemnych, szukała rozpędu na trawie — nawierzchni, na której wciąż nie udowodniła jeszcze swojej absolutnej dominacji.

Podczas gdy większość świata tenisa świętowała występ Igi — precyzyjne zwycięstwo 6:4, 6:4 oznaczało jej 300. wygraną na poziomie zawodowym — jedna reakcja wyróżniła się szczególnie.

Coco Gauff, zaledwie kilka dni przed rozpoczęciem Wimbledonu, została zapytana podczas konferencji prasowej o przełomowy występ Świątek na trawie.

Amerykanka uśmiechnęła się, skinęła głową i powiedziała: „Iga zagrała dobrze. Victoria to trudna rywalka — ma doświadczenie. Ale pokonanie Viki nie znaczy, że pokonasz wszystkich.”

Dziennikarze się zaśmiali. Niektórzy uznali to za drobną zaczepkę. Inni podejrzewali subtelną grę psychologiczną. Ale na tym się nie skończyło.

Wkrótce w sieci pojawiło się nagranie — niewyraźne, ziarniste — na którym rzekomo widać, jak Gauff mówi do członka swojego zespołu: „Jedyna, którą ona potrafi pokonać, to Azarenka. Lepiej niech nie próbuje tej szopki ze mną.”

Świat tenisa eksplodował.

Media społecznościowe zapłonęły od hashtagów #GauffVsSwiatek i #TrawiastyDramat. Kibice obu zawodniczek zaczęli dyskutować: Czy to prawda? Czy wyjęte z kontekstu? Czy to w ogóle głos Coco?

Oba obozy nie potwierdziły ani nie zaprzeczyły autentyczności nagrania, ale historia zaczęła żyć własnym życiem. Byłe zawodniczki i komentatorzy zabrali głos. Billie Jean King stwierdziła, że „rywalizacje sprawiają, że mistrzowie stają się lepsi”. Chris Evert przypomniała, że „wzajemny szacunek odróżnia legendy od efemeryd”.

Dla Świątek domniemana zaczepka była ciosem. W rozmowie z polskim portalem sportowym powiedziała: „Nie gram w tenisa, by odpowiadać na plotki. Szanuję każdą przeciwniczkę i pozwalam, by moja rakieta mówiła za mnie.”

Ale obserwatorzy zauważyli nową iskrę w jej przygotowaniach. Jej zespół zwiększył długość treningów z trzech do pięciu godzin dziennie. Jej ćwiczenia na nogi były szybsze, serwis bardziej agresywny. Było jasne — prawda czy nie — Iga potraktowała ten cytat osobiście.

Los chciał, że losowanie ćwierćfinałów Wimbledonu ustawiło Świątek i Gauff na kursie kolizyjnym.

Zapytana, czy jest gotowa na mecz z Coco, Świątek po prostu się uśmiechnęła i odpowiedziała: „Zawsze jestem gotowa.”

Gauff z kolei zachowała spokój. „Jeśli się spotkamy, to będzie świetny mecz. Tylko to się dla mnie liczy.”

Ale za kulisami oba obozy aż huczały. Trenerzy przygotowywali nowe taktyki. Analitycy rozkładali na czynniki pierwsze wcześniejsze pojedynki. Świątek już kilkukrotnie pokonała Gauff, m.in. w finale Rolanda Garrosa 2022. Ale trawa to zupełnie inna historia. Siła, atletyzm i gra przy siatce Gauff zdecydowanie bardziej pasują do tej nawierzchni.

Mecz zapowiadano jako najbardziej wyczekiwane starcie turnieju. Główny kort pękał w szwach, a miliony widzów na całym świecie włączyły transmisję. Napięcie było wyczuwalne, gdy obie zawodniczki weszły na kort — Iga w swoim charakterystycznym, białym stroju, Coco spokojna i pewna siebie, ze słuchawkami w uszach i lekkim uśmiechem na twarzy.

Od pierwszego serwisu — była wojna.

Świątek rozpoczęła z precyzją — głębokie forhendy z rotacją w kierunku bekhendu Gauff wymuszały błędy. Ale Amerykanka odpowiadała asami, ognistymi forhendami po linii i odważnymi atakami przy siatce.

W trzecim gemie drugiego seta Świątek uderzyła genialny mijający, zacisnęła pięść i spojrzała przez siatkę. Gauff uśmiechnęła się z politowaniem. Publiczność zamarła.

„Tego chcesz?” wyszeptała ustami. „To dawaj.”

Mecz stał się zarówno fizycznym, jak i psychicznym starciem. Długie wymiany testowały ich wytrzymałość. Gauff jęczała głośniej, naciskała mocniej, ale Świątek adaptowała się, grając skróty i loby z finezją. Każdy punkt był bitwą.

Ostatecznie Świątek zwyciężyła: 7:5, 3:6, 6:4. Gdy ostatnia piłka z rakiety Gauff poleciała za linię, Iga upadła na kolana. To nie było zwykłe zwycięstwo — to było oświadczenie.

Przy siatce uścisk dłoni był krótki, ale pełen szacunku. Nie padły żadne słowa. Napięcie wisiało w powietrzu.

Na konferencji prasowej po meczu Świątek została zapytana o domniemany cytat.

„Nie wiem, czy to powiedziała,” odparła Iga. „Ale trenowałam tak, jakby powiedziała.”

Później Gauff również została o to zapytana.

„Szanuję Igę,” odpowiedziała. „Wszystko, co osiągnęła, jest zasłużone. Jesteśmy rywalkami — to część gry.”

Świat tenisa odetchnął z ulgą. Może ten cytat nigdy nie padł. A może jednak. Ale jedno było pewne — inspirował intensywność.

Fani byli zachwyceni. „To nowa Serena kontra Henin” — głosił jeden z nagłówków. „Czysty dramat, czysty talent.”

Poza narracją ten mecz — i napięcie wokół niego — udowodniły, że kobiecy tenis wszedł w złotą erę. Z takimi młodymi mistrzyniami jak Świątek, Gauff, Sabalenka i Rybakina rywalizującymi na szczycie, sport zyskał idealne połączenie rywalizacji i szacunku, intensywności i elegancji.

Czy więc Coco naprawdę wypowiedziała te słowa?

Może nie. A może tak.

Ale jeśli nie, to być może będzie żałować — bo niewiele rzeczy napędza mistrza bardziej niż wątpliwość.

A dla Igi Świątek nawet cień braku szacunku wystarczył, by pokazać to, co ma najlepszego.