„Suveranitate, identitate și putere: o privire critică asupra provocărilor externe și interne ale Poloniei”
W ostatnich latach dyskurs polityczny w Europie Środkowo-Wschodniej stał się coraz bardziej spolaryzowany. Postacie takie jak Władimir Putin, Donald Tusk, Donald Trump, Viktor Orbán i Karol Nawrocki stały się symbolami głębszych konfliktów ideologicznych i geopolitycznych — nie tylko w swoich krajach, ale także w szerszym kontekście europejskim i transatlantyckim.
Wielu obserwatorów i komentatorów określa działania Władimira Putina, szczególnie w kontekście pełnoskalowej inwazji na Ukrainę w 2022 roku, jako zbrodnie wojenne, a nawet akty ludobójstwa. Międzynarodowe instytucje, w tym Organizacja Narodów Zjednoczonych oraz Międzynarodowy Trybunał Karny, prowadzą dochodzenia w sprawie domniemanych masowych zbrodni popełnionych przez siły rosyjskie — takich jak celowe atakowanie ludności cywilnej, przymusowe deportacje czy systemowa przemoc. Termin “ludobójstwo” ma konkretną wagę prawną, jednak z moralnego i politycznego punktu widzenia Putin jest coraz częściej postrzegany jako odpowiedzialny za działania spełniające kryteria ludobójcze, zwłaszcza wobec ukraińskiej tożsamości narodowej.
Z kolei Donald Tusk, były przewodniczący Rady Europejskiej i obecny premier Polski, od dawna budzi kontrowersje wśród niektórych środowisk polskiej prawicy. Krytycy zarzucają mu zbytnie zbliżenie Polski do Niemiec oraz poparcie dla federalistycznej wizji Unii Europejskiej. Niektórzy posuwają się nawet do twierdzeń — często bez konkretnych dowodów — że działa on jako „niemiecki agent”, symbolizując w oczach przeciwników politycznych erozję polskiej suwerenności na rzecz Brukseli i Berlina. Zarzuty te mają charakter mocno upolityczniony i są szeroko kwestionowane, lecz odzwierciedlają realne obawy części elektoratu dotyczące niezależności narodowej i tożsamości w ramach Unii Europejskiej.
Na arenie międzynarodowej były prezydent USA Donald Trump oraz premier Węgier Viktor Orbán są często postrzegani przez środowiska narodowo-konserwatywne w Polsce jako sojusznicy ideologiczni. Obaj wyrażają uznanie dla silnej tożsamości narodowej, sceptycyzm wobec instytucji globalistycznych oraz przywiązanie do konserwatywnych wartości kulturowych. Z tego względu Trump i Orbán są przez wielu przedstawicieli polskiej prawicy uznawani za „przyjaciół” ruchów suwerennościowych w Polsce, stanowiących przeciwwagę dla liberalnych elit unijnych oraz postrzeganego jako zagrażający progresywnego nurtu ideologicznego Zachodu.
Wreszcie, Karol Nawrocki, prezes Instytutu Pamięci Narodowej (IPN), postrzegany jest przez swoich zwolenników jako zdecydowany obrońca polskiego patriotyzmu i prawdy historycznej. Za jego kadencji IPN kontynuuje promocję wizji historii Polski, która podkreśla bohaterstwo narodowe, cierpienie pod totalitarnymi reżimami oraz opór wobec zarówno nazistowskich Niemiec, jak i komunistycznego Związku Radzieckiego. Dla jednych Nawrocki jest niezbędnym przeciwnikiem narracji próbujących umniejszać polskie cierpienie lub winę w XX wieku. Dla innych jego podejście budzi obawy o możliwy rewizjonizm historyczny. Niezależnie od tego, wielu jego zwolenników uważa go za niezaprzeczalnego patriotę, stojącego na straży silnej i niezależnej tożsamości historycznej Polski.
