„Karol Nawrocki pokonuje Rafała Trzaskowskiego w wyrównanych wyborach prezydenckich w Polsce, zapowiadając starcie z rządem Tuska”

Warszawa, czerwiec 2025 r. – Polska przeżyła jedne z najbardziej emocjonujących wyborów prezydenckich od 1989 roku. Karol Nawrocki, kandydat wspierany przez Prawo i Sprawiedliwość, a jednocześnie przedstawiany jako polityczny outsider z zapleczem historyka i działacza publicznego, pokonał w drugiej turze dotychczasowego faworyta – Rafała Trzaskowskiego, prezydenta Warszawy i jednego z liderów Platformy Obywatelskiej. Różnica była minimalna – zaledwie kilkaset tysięcy głosów przesądziło o tym, że nowym lokatorem Pałacu Prezydenckiego zostanie Nawrocki.

Druga tura wyborów, która odbyła się 1 czerwca 2025 roku, zgromadziła przy urnach rekordową liczbę Polaków. Frekwencja przekroczyła 71 procent, co jest jednym z najwyższych wskaźników w historii III Rzeczypospolitej. Wynik ten świadczy o ogromnym zainteresowaniu obywateli przyszłością kraju i o świadomości, że stawka wyborów była niezwykle wysoka. Według oficjalnych wyników Państwowej Komisji Wyborczej, Karol Nawrocki zdobył 50,89% głosów, podczas gdy Rafał Trzaskowski uzyskał 49,11%. To oznacza, że przewaga nowego prezydenta wyniosła nieco ponad 400 tysięcy głosów w skali całego kraju. Dla porównania – w 2020 roku Andrzej Duda pokonał właśnie Trzaskowskiego różnicą około 400 tysięcy głosów, co czyni obie elekcje niemal bliźniaczo wyrównanymi.

Nowy prezydent nie jest typowym politykiem zawodowym. Z wykształcenia historyk, przez lata kierował Instytutem Pamięci Narodowej, a wcześniej Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku. Jego działalność była często kontrowersyjna, ale zdobyła mu reputację człowieka konsekwentnego i mocno osadzonego w wartościach patriotycznych. Choć formalnie kandydował jako niezależny, nie ukrywał, że jest wspierany przez Prawo i Sprawiedliwość. Partia Jarosława Kaczyńskiego, po porażce w wyborach parlamentarnych 2023 roku, liczyła na to, że poprzez zwycięstwo Nawrockiego odzyska część wpływu na politykę państwa.

Rafał Trzaskowski, liberalny prezydent Warszawy, był przez wielu komentatorów uznawany za kandydata z największymi szansami na wygraną. W pierwszej turze rzeczywiście prowadził, uzyskując 31,4% głosów wobec 29,5% dla Nawrockiego. Wydawało się, że w drugiej turze, dzięki poparciu wyborców lewicy i części umiarkowanej centroprawicy, zdoła zbudować wystarczającą przewagę. Jednak rzeczywistość okazała się bardziej złożona. Mobilizacja konserwatywnego elektoratu, szczególnie na wschodzie i południu Polski, a także w mniejszych miastach i na obszarach wiejskich, przechyliła szalę na stronę Nawrockiego. Co więcej, jego kampania umiejętnie wykorzystywała nastroje sceptyczne wobec Unii Europejskiej i nieufność wobec elit politycznych.

Wybory 2025 roku stały się polem walki dwóch diametralnie różnych wizji Polski. Trzaskowski reprezentował Polskę liberalną, proeuropejską, stawiającą na integrację z UE, prawa mniejszości i reformy społeczne. Nawrocki natomiast odwoływał się do wartości konserwatywnych, do tradycji narodowych i narracji historycznej. Nie bez znaczenia były także kwestie bezpieczeństwa i polityki zagranicznej. Nawrocki akcentował konieczność umocnienia sojuszu z NATO, ale równocześnie wyrażał sceptycyzm wobec szybkiej akcesji Ukrainy do Sojuszu. Jego retoryka w tej sprawie znalazła posłuch wśród części społeczeństwa obawiającego się, że Polska może ponosić nadmierne koszty wsparcia Kijowa.

Choć prezydent w Polsce nie kieruje na co dzień pracami rządu, dysponuje bardzo ważnymi narzędziami – prawem weta oraz możliwością kierowania ustaw do Trybunału Konstytucyjnego. Oznacza to, że zwycięstwo Nawrockiego może znacząco wpłynąć na działania rządu Donalda Tuska. Premier Tusk, który stoi na czele koalicji proeuropejskiej, już zapowiedział, że będzie szukał sposobów na umacnianie swojego mandatu, m.in. poprzez wotum zaufania w Sejmie. Jednocześnie ostrzegł, że prezydentura Nawrockiego może oznaczać okres politycznej blokady, w której każda ważna ustawa reformująca państwo będzie mogła zostać zawetowana.

Zwycięstwo Nawrockiego wywołało falę komentarzy. Dla jego zwolenników to triumf „zwykłych Polaków” nad elitami warszawskimi i europejskimi. Dla przeciwników – sygnał, że Polska może znów dryfować w stronę izolacjonizmu i konfliktu z instytucjami Unii Europejskiej. W Brukseli i Berlinie zareagowano z niepokojem, przypominając, że prezydent ma realny wpływ na proces legislacyjny, a jego sceptycyzm wobec części inicjatyw europejskich może utrudnić współpracę. Z kolei liderzy europejskiej prawicy, tacy jak Viktor Orbán czy Marine Le Pen, otwarcie gratulowali mu zwycięstwa, widząc w nim sojusznika w sporach z Komisją Europejską.

W Waszyngtonie reakcje były wyważone – administracja amerykańska podkreśliła, że liczy na kontynuację strategicznego partnerstwa w ramach NATO, niezależnie od politycznych różnic w kwestii Ukrainy.

Wielu analityków zastanawia się, czy sukces Nawrockiego to jednorazowy efekt mobilizacji konserwatywnego elektoratu, czy początek głębszej zmiany politycznej. Niektórzy zwracają uwagę, że jego zwycięstwo przypomina sytuację z 2015 roku, kiedy Andrzej Duda niespodziewanie pokonał Bronisława Komorowskiego, otwierając drogę do ośmioletnich rządów PiS. Z drugiej strony, obecny układ parlamentarny, w którym rząd Tuska ma większość, sprawia, że Nawrocki nie będzie miał tak szerokiego pola manewru jak jego poprzednicy. Jego sukces będzie więc zależał od umiejętności budowania kompromisów i od tego, czy zdecyduje się na konfrontacyjny czy bardziej mediacyjny styl prezydentury.

Wybory prezydenckie 2025 roku przejdą do historii jako jedne z najbardziej zaciętych i emocjonujących w najnowszych dziejach Polski. Karol Nawrocki, kandydat stosunkowo mało znany szerokiej opinii publicznej jeszcze rok temu, dziś staje się głową państwa i kluczowym graczem na scenie politycznej. Jego zwycięstwo, choć minimalne, otwiera nowy rozdział w polskiej polityce – rozdział, w którym o losach kraju będą decydować nie tylko decyzje rządu Donalda Tuska, ale także polityczna determinacja prezydenta, stojącego w opozycji wobec obecnej większości parlamentarnej. Czy Polska czeka okres politycznego impasu, czy też wyłoni się z niego nowa jakość współpracy między władzą wykonawczą a ustawodawczą – pokażą najbliższe miesiące. Jedno jest jednak pewne: wybory 2025 roku jeszcze długo będą budzić emocje i stanowić punkt odniesienia w dyskusjach o kierunku, w jakim zmierza polska demokracja.