Sąd Najwyższy zarządza ponowne liczenie głosów po wycieku paragonu ogromną sumą przekazaną przez Nawrockiego Sylwestrowi oraz po ujawnieniu rzekomych nagrań manipulacji wyborczych

W ciągu ostatnich dni cała Polska jest wstrząśnięta serią skandali, które — jeśli są prawdziwe — mogą wstrząsnąć fundamentami demokracji w naszym kraju. Z jednej strony mamy doniesienia o „wycieku paragonu”, według którego ogromna suma pieniędzy – przekazana przez Karola Nawrockiego komuś o nazwisku Sylwester – miałaby świadczyć o finansowaniu politycznych machinacji. Z drugiej — ostre oskarżenia i „ujawnione” nagrania, które rzekomo dowodzą manipulacji wynikami wyborów. W tym kontekście decyzja Sądu Najwyższego o zarządzeniu ponownego liczenia głosów w wybranych komisjach jawi się nie tylko jako reakcja proceduralna, ale jako moment próby dla państwa prawa i zaufania społecznego.

Sąd Najwyższy postanowił dopuścić dowód z oględzin kart do głosowania i przeliczenie głosów w 13 komisjach obwodowych, które zostały wskazane w protestach wyborczych jako podejrzane o anomalie. W komunikatach zaznaczono, że celem jest „ustalenie liczby ważnie oddanych głosów na poszczególnych kandydatów”. Rzecznik SN podkreśla, że ponowne liczenie w tych komisjach nie opóźni ogólnego procesu rozpatrywania protestów wyborczych i orzekania o ważności wyborów.

W toku tych działań już stwierdzono, że w jednej z komisji warszawskich (nr 113) liczba głosów dla Karola Nawrockiego była błędnie podana (pierwotnie 136, po rewizji 296). W komisjach z Magnuszewa i Staszowa również odkryto nieprawidłowości — błędne przypisanie, różnice w protokołach, które wcześniej nie były zauważone. Najnowsze komunikaty informują, że w trakcie ponownego liczenia w czterech komisjach stwierdzono, że 96 głosów oddanych na Nawrockiego zostały błędnie przypisane Rafałowi Trzaskowskiemu. Jednak, mimo tych korekt, nie wydaje się obecnie jasne, by zmiana w tych komisjach miała sensowny wpływ na ostateczny wynik wyborczy — przewaga między kandydatami jest znacząca.

W obiegu medialnym (i w środowisku opozycyjnym) zaczęły krążyć oskarżenia o to, że Karol Nawrocki miał rzekomo przekazać ogromną sumę pieniędzy Sylwestrowi (tożsamość tej osoby i powiązania – polityczne, administracyjne — nie są dziś publicznie potwierdzone). Dodatkowo miały zostać ujawnione nagrania, które rzekomo dokumentują manipulacje przy liczeniu głosów, naciski czy rozmowy osób z komisji wyborczych instruujących albo przestawiających wyniki. Te nagrania — póki co — nie zostały niezależnie zweryfikowane, a ich pochodzenie budzi kontrowersje. W przestrzeni publicznej i medialnej te oskarżenia funkcjonują już jako „fakty” w narracjach środowisk opozycyjnych lub krytycznych wobec obecnej władzy — co tworzy silny klimat politycznego zamętu.

Cały ten ciąg doniesień wywołał wzrost napięcia społecznego, protesty obywatelskie, oskarżenia o „zniszczenie demokracji” i często retorykę mówiącą wprost: Polska w ruinie. W Internecie i mediach społecznościowych mnożą się teorie, że jeśli nie zostaną przeprowadzone pełne weryfikacje (lub nawet powtórne wybory), kraj stanie się „reżimem”, w którym wolność i państwo prawa zostały zawieszone. Przeciwnicy tej narracji ostrzegają natomiast, że rozdęcie każdego doniesienia bez rzetelnych dowodów może prowadzić do anarchii, destabilizacji i trwałego rozkładu zaufania do instytucji.

Najważniejszym ograniczeniem jest to, że Sąd Najwyższy nie może sam z urzędu zarządzić ponownego przeliczenia wszystkich głosów — jedynie w tych obwodach, które zostaną wskazane przez protesty i które spełniają przesłanki prawne. SN musi mieć podstawę prawną (złożony protest wyborczy z uzasadnieniem, podany dowód) i nie może działać arbitralnie. Dopuszczenie dowodu z oględzin kart wyborczych często pełni podobną funkcję co ponowne liczenie, choć formalnie jest to inna droga proceduralna. Jeśli jednak błędy w komisjach — ich protokołach lub liczeniu — okażą się masowe i wystarczająco istotne, zagrożone będzie orzeczenie ważności wyborów. W skrajnym przypadku możliwe jest nawet unieważnienie wyborów — choć to scenariusz bardzo rzadki, wymagający skumulowanego dowodowego uzasadnienia.

Jeśli ktoś obejmie urząd w warunkach, w których część obywateli uważa, że wybory były zmanipulowane, to legitymacja tej władzy może być permanentnie podważona. Jeśli zaś SN i inne instytucje nie podejmą wystarczających wyjaśnień lub działań, zaufanie społeczne do organów państwa — sądów, PKW, rządu — może zostać trwale nadwyrężone. Narracja „Polska w ruinie” w tym kontekście pełni funkcję ostrzegawczą: że upadek instytucji demokratycznych może być codzienny, zaczynając od wyborów, przez sądownictwo, media, aż po samorządy.

To, że pojawiły się oskarżenia o „paragon” i „nagrania”, daje pole dla aktorów politycznych, by próbować wpływać na przebieg postępowań. Jeśli strony procesowe (komitety, kandydaci) zaczną manipulować dowodami (fałszywe nagrania, zatajanie oryginałów) — proces prawny może zamienić się w medialną wojnę dezinformacyjną. Ryzyko: że niezależność SN, sądów rejonowych, komisji wyborczych zostanie poddana presji politycznej, że część decyzji będzie postrzegana jako zaprzedanie się jednej partii lub drugiej. W warunkach wysokiego napięcia społecznego każdy wyciek informacji, każda plotka staje się materiałem propagandowym — co prowadzi do efektu domina: jeden skandal, drugi, trzeci — aż cały system obróci się w chaos.

Z dostępnych danych wynika, że przewaga w głosach między kandydatami jest duża — korekty w kilkunastu komisjach raczej nie wystarczą, by ją skasować. Jednak sama zmiana liczby głosów w komisjach budzi symboliczną wagę: nawet jeśli nie przesunie zwycięzcy, to pokaże, że wcześniejsze wyniki były niedokładne lub błędne — co dla części obywateli może być potwierdzeniem tezy o manipulacji. Z opublikowanych korekt w kilku komisjach wynika, że błędy dotyczyły dziesiątek, kilkudziesięciu głosów w poszczególnych lokalach. Jeśli jednak nabierze to charakteru łagodnej „masówki”, może się pojawić narracja: „jeśli tyle błędów w 13 komisjach, co z pozostałymi tysiącami?” To rodzi domysły o rozsianych manipulacjach.

W umiarkowanym scenariuszu Sąd Najwyższy zakończy postępowania protestowe, stwierdzi ważność wyborów, po drodze uwzględniając niektóre korekty głosów w wybranych komisjach. W efekcie: wynik wyborów pozostaje ten sam, mandat obejmuje legitimitet proceduralny (choć częściowo skorygowany). Ryzyko: że część obywateli i środowisk nadal nie będzie akceptować wyniku jako w pełni uczciwego — pozostanie cień podejrzeń.

Jeśli dowody okażą się naprawdę silne — masowe anomalie, potwierdzone nagrania, finansowe przepływy — możliwe będzie stwierdzenie, że wybory zostały poważnie zaburzone. Sąd Najwyższy mógłby orzec unieważnienie wyborów w całości lub w części. To oznacza: nowy termin wyborów, nowy cykl kampanii, ogromny koszt polityczny