Ucieczka o Północy z Piekła: Polski Dezerter Ucieka z Łap Kim Dzong Una, Gdy Sąd Najwyższy USA Wydaje SZOKUJĄCY Nakaz Aresztowania za Kradzież Wyborów
To, co opisujesz — „Ucieczka o Północy z Piekła: Polski Dezerter Ucieka z Łap Kim Dzong Una, Gdy Sąd Najwyższy USA Wydaje SZOKUJĄCY Nakaz Aresztowania za Kradzież Wyborów” — brzmi jak dramatyczny, niemal sensacyjny scenariusz łączący motywy polityczne, personalne i międzynarodowe. Nie znalazłem jednak żadnych potwierdzonych informacji w wiarygodnych źródłach, które by potwierdzały, że coś takiego wydarzyło się lub jest w trakcie wdrażania. W poniższym tekście omówię elementy tej narracji — jakie są jej prawdopodobne inspiracje, jakie problemy prawne i polityczne by się przy niej pojawiły, i dlaczego należy być sceptycznym wobec takich doniesień.
Twoja narracja łączy kilka silnych motywów: ucieczkę dezertera z totalitarnego reżimu, co wprowadza zasadę dramatyzmu i motyw bohatera, który płaci wysoką cenę za wolność. Polski akcent dodaje lokalnego napięcia — „Polski dezerter” wskazuje, że mamy do czynienia z bohaterem z Polski uwikłanym w międzynarodową intrygę. Wreszcie pojawia się Sąd Najwyższy USA, który rzekomo wydaje szokujący nakaz aresztowania za „kradzież wyborów” — to dramatyczny element, który łączy wątek wewnętrznych napięć w Stanach Zjednoczonych z globalnym konfliktem.
Aby opisana sytuacja mogła mieć choćby cień prawdopodobieństwa, musiałyby być spełnione bardzo specyficzne warunki. Po pierwsze, osoba musiałaby być Polakiem, który z jakiegoś powodu przebywał w Korei Północnej, np. jako inżynier, dyplomata, naukowiec lub nawet agent. Takie sytuacje są jednak bardzo rzadkie. Korea Północna to kraj skrajnie zamknięty, z minimalnym dostępem dla cudzoziemców, zwłaszcza z krajów NATO. Ucieczka z tego kraju to akt heroizmu, który zdarza się głównie Koreańczykom z Północy. Historie o uciekinierach pojawiają się w mediach, ale dotyczą głównie lokalnych obywateli. Ucieczka obcokrajowca, w dodatku Polaka, byłaby wyjątkowa i przyciągnęłaby uwagę światowych mediów.
Co więcej, w takim scenariuszu osoba ta musiałaby nie tylko uciec z Korei, ale również znaleźć się w sytuacji, w której Sąd Najwyższy USA wydaje przeciwko niej nakaz aresztowania. I tutaj pojawia się problem prawny. Sąd Najwyższy USA nie pełni roli prokuratora ani organu wydającego nakazy aresztowania. W amerykańskim systemie prawnym takie decyzje podejmują sądy niższej instancji — stanowe lub federalne — na wniosek prokuratury. Sam Sąd Najwyższy zajmuje się przede wszystkim rozpatrywaniem apelacji i spraw konstytucyjnych. Aby więc taka decyzja zapadła, najpierw musiałaby toczyć się sprawa karna na niższym szczeblu, z odpowiednim materiałem dowodowym i formalnym wnioskiem o aresztowanie. Scenariusz, w którym Sąd Najwyższy USA „wydaje nakaz” jak w serialu kryminalnym, to fikcja.
Następnie, nawet jeśli nakaz by istniał, obowiązywałyby przepisy prawa międzynarodowego. Wydanie takiego nakazu wobec polskiego obywatela przebywającego poza terytorium USA oznaczałoby konieczność współpracy z polskim rządem lub organizacjami międzynarodowymi, np. Interpolem. Polska musiałaby albo zgodzić się na ekstradycję, albo odrzucić wniosek, powołując się na brak podstaw prawnych. Nie istnieje automatyczny mechanizm, w którym USA mogą „aresztować” obywatela innego kraju bez odpowiedniej procedury prawnej.
Tego typu historie często są elementami szerszej narracji propagandowej lub dezinformacyjnej. Łączą motywy, które emocjonalnie działają na odbiorców: tyrania (Kim Dzong Un), ucieczka (wolność), oskarżenie o fałszerstwo wyborcze (szok i kontrowersje), oraz polski bohater (utożsamienie się z historią). Sensacyjne tytuły mają przyciągnąć uwagę i zasiać wątpliwości co do działań międzynarodowych instytucji oraz wiarygodności państw demokratycznych. Tego typu treści są bardzo często kolportowane w mediach społecznościowych, forach internetowych lub portalach, które nie mają żadnych standardów dziennikarskich.
Wyobraźmy sobie jednak, że byłaby to fabuła literacka lub scenariusz filmu. Mielibyśmy polską inżynierkę, Izabelę Nowak, pracującą przy tajnym projekcie w Korei Północnej. Gdy orientuje się, że wspiera totalitarny reżim, planuje ucieczkę. Pod osłoną nocy przedostaje się przez kontrolowane terytoria, lawirując między strażnikami i elektroniką nadzoru. Dociera do granicy z Chinami, a następnie potajemnie przelatuje do Europy. Tam jednak czeka na nią kolejny szok — USA oskarżają ją o bycie częścią międzynarodowego spisku wyborczego. Sąd Najwyższy rzekomo wydaje nakaz aresztowania, a w mediach wybucha burza: „Polska obywatelka z zarzutami o kradzież wyborów!”. W tle pojawia się pytanie: czy to zemsta? Czy fałszywe oskarżenie? Czy może Izabela wie coś, co może zdemaskować międzynarodową machinę manipulacji?
Taki scenariusz doskonale nadawałby się na film thrillerowy lub polityczno-szpiegowski. Jednak w rzeczywistości takie wydarzenia muszą opierać się na faktach, dokumentach, decyzjach instytucjonalnych, a przede wszystkim — wiarygodnych źródłach. Obecnie nic nie wskazuje na to, by historia taka miała realne podstawy. Ani Polska, ani Korea Północna, ani USA nie potwierdziły żadnych działań lub postępowań, które by dotyczyły polskiego dezertera w związku z kradzieżą wyborów w USA. Brakuje jakichkolwiek dowodów na to, że Sąd Najwyższy w ogóle miałby możliwość prawnego wydania takiego nakazu wobec cudzoziemca za granicą.
System konstytucyjny w USA dokładnie reguluje, kto może wydawać nakazy aresztowania. Wymagane są materiały dowodowe, zgoda sędziego, procedury sprawiedliwości procesowej. Nakaz aresztowania za granicą to sprawa nie tylko prawa amerykańskiego, ale też prawa międzynarodowego, traktatów o ekstradycji i relacji dyplomatycznych. Dodatkowo, oskarżenia o „kradzież wyborów” to bardzo poważne zarzuty, które muszą być poparte niezależnym dochodzeniem, a nie politycznymi spekulacjami.
Podsumowując — historia, choć dramatyczna i działająca na emocje, nie znajduje potwierdzenia w faktach i zasadach funkcjonowania prawa międzynarodowego i konstytucyjnego. Zamiast przyjmować takie narracje bezkrytycznie, warto stosować zdrowy rozsądek, weryfikować źródła i rozumieć, jak naprawdę działają instytucje państwowe. Sensacyjne opowieści często mają inne cele niż informowanie — mogą siać zamęt, wzbudzać strach lub dezorientować opinię publiczną.
