UJAWNIONE: Wyciekła taśma z wyborów w Polsce pokazuje, jak insidersi śmieją się z kradzieży głosów – Sąd Najwyższy nakazuje ponowne przeliczenie, koszmar Tuska się rozwija!

W demokratycznych społeczeństwach wybory są fundamentem, na którym opiera się legitymacja władzy. Gdy zaczynają się pojawiać oskarżenia o fałszerstwa, manipulacje, przecieki nagrań czy „taśmy”, system demokratyczny zostaje wystawiony na poważną próbę. W polskim kontekście obóz konserwatywny i liberalno‑centrowy od lat oskarżają się nawzajem o manipulacje, zmianę reguł gry, a także zawłaszczenie instytucji. Narracja zawarta w zdaniu: „UJAWNIONE: Wyciekła taśma z wyborów … insidersi śmieją się z kradzieży głosów … Sąd Najwyższy nakazuje ponowne przeliczenie, koszmar Tuska się rozwija!” wpisuje się dokładnie w retorykę ekstremalnego antagonizmu — „my (ten właściwy obóz) vs oni (oszuści, insiderzy)”.

Na ile taki obraz ma pokrycie w faktach? Jak wygląda stan prawny i instytucjonalny? I jakie są możliwe scenariusze? W poniższym tekście przyjrzymy się tym wątkom: co wiadomo, co jest opinią, jakie są ryzyka dla systemu i dla rządu Donalda Tuska.

Po wyborach prezydenckich (II tura — 1 czerwca 2025 r.) w Polsce zaczęły napływać protesty wyborcze do Sądu Najwyższego, zarzucające nieprawidłowości przy sporządzaniu protokołów i liczeniu głosów. Sąd Najwyższy, w komunikacie z 12 czerwca 2025, ogłosił, że dopuści dowód z oględzin kart do głosowania w 13 obwodowych komisjach, w których zarzuca się błędy lub manipulacje. W tych komisjach możliwe jest ponowne przeliczenie głosów.

Lista komisji objętych możliwością ponownego przeliczenia jest jawna i obejmuje m.in. komisje w Krakowie (OKW 95), Oleśnie (OKW 3), w Mińsku Mazowieckim (OKW 13), Strzelcach Opolskich, Gdańsku (OKW 17), Katowicach (OKW 53) i innych.

Według komunikatu Sądu, protesty te są rozpatrywane pod względem formalnym i merytorycznym. Jeśli spełniają wymogi formalne, sąd analizuje, czy doszło do naruszeń prawa wyborczego, które mogły mieć wpływ na wynik. Do tej pory (według dostępnych doniesień) liczba protestów, które wpłynęły do SN, wynosi co najmniej kilkanaście – choć liczba ta wciąż wzrasta.

Premier Donald Tusk publicznie stwierdził, że tam, gdzie są ewidentne sygnały o nieprawidłowościach albo błędach, jedyną sensowną drogą jest reasumpcja głosów (ponowne liczenie). Podkreślał, że nie chodzi mu o przewrót ani o unieważnianie wyborów, ale o zachowanie zaufania obywateli do procesu wyborczego.

W mediach społecznościowych i wypowiedziach publicznych Tusk wskazywał, że każdy protest musi zostać rozpatrzony, a w sprawach budzących wątpliwości — głosy przeliczone. Jednocześnie, część krytyki mediów zagranicznych (np. w Niemczech) sugeruje, że retoryka ta może podsycać nieufność wobec instytucji i być traktowana jako strategia polityczna wywierania nacisku.

Wśród publicznych oskarżeń pojawia się m.in. sformułowanie, że wyciekła „taśma z wyborów” – nagranie, które miałoby dokumentować rozmowy insiderskie, w których politycy lub urzędnicy „śmieją się z kradzieży głosów”. W mediach mainstreamowych i w oficjalnych komunikatach brak jest na razie potwierdzenia istnienia takiej taśmy o kluczowym znaczeniu.

Jeśli taka taśma faktycznie istnieje i byłaby autentyczna, miałaby olbrzymią wagę dowodową. Ale w chwili obecnej nie ma (przynajmniej w źródłach dostępnych publicznie) wiarygodnego potwierdzenia tego wydarzenia. Narracja ta zdaje się być częścią ostrzejszej kampanii retorycznej.

Tak, w ramach protestu wyborczego Sąd Najwyższy ma kompetencje do dopuszczenia dowodów, do rozstrzygnięcia, czy doszło do naruszeń prawa oraz, jeśli tak — zarządzenia czynności naprawczych. W polskim kodeksie wyborczym przewidziana jest możliwość reasumpcji głosów w komisjach, jeśli są mocne przesłanki. To jest obecnie mechanizm przewidziany ustawowo.

Jednakże istotne ograniczenia są realne: ponowne liczenia muszą dotyczyć komisji, w których zarzuty protestów mają podstawę formalną, i tylko w zakresie, w jakim można wyjaśnić konkretne nieprawidłowości.

Unieważnienie wyborów prezydenckich wymagałoby stwierdzenia, że naruszenia były masowe lub istotne na tyle, że wpłynęły na wynik. To bardzo wysoka poprzeczka z punktu widzenia prawa wyborczego. W chwili obecnej nie ma publicznie potwierdzonych dowodów na takie zakrojone działania.

Całościowe przeliczenie wszystkich głosów (w każdej komisji) nie jest standardowym scenariuszem i nie jest przewidziane automatycznie. Byłoby to wyjątkowe i wiązałoby się z ogromnym logistycznym wysiłkiem, kosztami i kontrowersjami — zwłaszcza, gdy większość komisji nie budzi protestów albo nie ma w nich zarzutów.

Nawet selektywne ponowne liczenia w 13 komisjach mogą budzić napięcia: obozy stron będą mieć różne oczekiwania, a jeśli zmiana wyników w tych komisjach będzie istotna, może to doprowadzić do eskalacji konfliktu politycznego.

Retoryka oskarżająca o „kradzież głosów”, nawet bez twardych dowodów, może podkopać zaufanie obywateli do organów wyborczych, PKW, sądów — i to niezależnie od tego, kto jest u władzy. W demokratycznym państwie kluczowe jest, by legalność i transparencja były objawem polityki, nie wyłącznie narzędziem walki politycznej.

Dla rządu Tuska jest to stres test: jeśli Sąd Najwyższy (w jego obecnym składzie) zacznie podejmować kontrowersyjne decyzje, krytycy (zwłaszcza obozu prawicowego) oskarżą go o instrumentalizację wymiaru sprawiedliwości. Z kolei zaniechanie reakcji przy silnych zarzutach byłoby ryzykiem utraty wiarygodności i oskarżeń o słabość.

W wielu komisjach, które budzą wątpliwości, reasumpcja może potwierdzić pierwotne wyniki lub wprowadzić drobne korekty, które nie zmienią układu sił. W takim wariancie narracja o „kradzieży masowej” będzie trudna do utrzymania, choć obóz opozycyjny będzie starał się wykorzystać emocje społeczne.

Jeśli w kilku komisjach reasumpcja ujawni błędy, które przenoszą głosy między kandydatami i te korekty są na tyle duże, że zbliżają wynik – nastąpi polityczne trzęsienie ziemi. Spór nad granicą legalności, rola SN, protesty społeczne, a także ryzyko retorsji ze strony obozu przegranych.

To scenariusz ekstremalny i mało prawdopodobny, ale teoretycznie możliwy, jeśli skala nieprawidłowości zostanie uznana przez SN za systemową i kluczową dla wyniku. W takiej sytuacji procedury wyborcze musiałyby być powtórzone — co byłoby precedensem i gigantycznym wyzwaniem politycznym.

Niezależnie od wyniku formalnego, najgroźniejszy scenariusz to utrata zaufania obywateli do całego systemu: że „władza kradnie głosy”, że „insiderzy mają wszystko w rękach”, że instytucje służą interesom, nie prawu. To ryzyko realne, zwłaszcza w warunkach intensywnej polaryzacji