ZDEMASKOWANO: Szef PKW Sylwester Marciniak w tajemnym układzie z Kaczyńskim, by sfałszować wybory 2025

Stwierdzenie „ZDEMASKOWANO: Szef PKW Sylwester Marciniak w tajemnym układzie z Kaczyńskim, by sfałszować wybory 2025 – polska demokracja w okowach!” to jeden z najbardziej kontrowersyjnych tematów pojawiających się w przestrzeni medialnej po ostatnich wyborach. Tego typu oskarżenie niesie za sobą niezwykle poważne konsekwencje — zarówno polityczne, jak i społeczne — i dlatego wymaga chłodnej analizy, opierającej się na faktach, a nie wyłącznie emocjach.

Po wyborach prezydenckich w 2025 roku pojawiły się w mediach społecznościowych i niektórych serwisach politycznych oskarżenia sugerujące, że Sylwester Marciniak, przewodniczący Państwowej Komisji Wyborczej, miał współpracować z Jarosławem Kaczyńskim w celu zmanipulowania wyników wyborów. Niektóre z tych źródeł mówiły wręcz o „tajnym układzie” i „zorganizowanym procederze fałszowania głosów”. W świetle polskiego prawa i procedur wyborczych taka działalność byłaby nie tylko przestępstwem, ale też zagrożeniem dla podstawowych mechanizmów demokratycznych.

W kontekście tych oskarżeń warto spojrzeć na dotychczasowe działania PKW pod przewodnictwem Marciniaka. W czerwcu 2025 roku Komisja zakwestionowała sprawozdanie finansowe Prawa i Sprawiedliwości z wyborów parlamentarnych z 2023 roku, co mogło doprowadzić do utraty przez partię znacznej części subwencji. Ta decyzja została publicznie ogłoszona i spotkała się z ostrą reakcją polityków PiS. Sam Marciniak zaznaczył wówczas, że działania PKW nie mają charakteru politycznego, lecz są wynikiem interpretacji obowiązującego prawa.

Wypowiedzi Marciniaka w ostatnich miesiącach również pokazują jego nacisk na literalne przestrzeganie kodeksu wyborczego. W jednym z wywiadów przypominał, że „to, co jest jasne, nie podlega interpretacji”, odnosząc się do kontrowersji związanych z oceną wydatków komitetów wyborczych. Oświadczył też, że rola PKW jest techniczna i oparta na przepisach, a nie na politycznych kalkulacjach. Nie zmienia to jednak faktu, że niektórzy przedstawiciele obecnej koalicji rządzącej, m.in. minister Izabela Leszczyna, oskarżyli go o „działanie jak partyjny funkcjonariusz, a nie niezależny sędzia”.

Te oskarżenia, choć głośne, nie zostały jak dotąd poparte żadnymi konkretnymi dowodami. Nie istnieją opublikowane materiały, nagrania, dokumenty ani świadectwa osób trzecich, które potwierdzałyby istnienie „układu” pomiędzy Marciniakiem a Kaczyńskim. Trudno też mówić o tajemnicy, jeśli większość działań PKW odbywa się publicznie, z udziałem obserwatorów, i podlega kontroli sądowej oraz społecznej. Również doniesienia o rzekomych nieprawidłowościach przy liczeniu głosów w 2025 roku są na razie rozpatrywane przez Sąd Najwyższy, a nie zostały jednoznacznie potwierdzone. Część protestów dotyczy niewielkich komisji lokalnych i błędów technicznych, które — zgodnie z dotychczasowymi analizami — nie wpłynęły znacząco na końcowy wynik wyborów.

Warto również zaznaczyć, że PKW pod przewodnictwem Marciniaka wielokrotnie podejmowała decyzje niekorzystne dla partii Jarosława Kaczyńskiego. Sam fakt, że sprawozdanie finansowe PiS zostało zakwestionowane, a nie komitetów opozycyjnych, pokazuje, że zarzuty o „tajną współpracę” wymagają bardzo silnego uzasadnienia. Takiego uzasadnienia, jak dotąd, nikt nie przedstawił.

Z drugiej strony, nie da się ukryć, że atmosfera wokół wyborów 2025 była bardzo napięta. W mediach — zarówno tych mainstreamowych, jak i społecznościowych — pojawiły się informacje o przypadkach agitacji wyborczej w czasie ciszy, uszkodzeniach materiałów wyborczych, błędach w rejestrach głosujących. Wszystkie te przypadki zostały odnotowane przez PKW i zgłoszone do odpowiednich służb. Sam Sylwester Marciniak na konferencji prasowej potwierdził, że choć wybory generalnie przebiegły sprawnie, to pewne incydenty wymagają dalszego wyjaśnienia.

Kluczowe znaczenie w tej sprawie mają również protesty wyborcze zgłoszone do Sądu Najwyższego. Na chwilę obecną wiadomo, że SN rozpatruje kilkanaście protestów dotyczących m.in. błędów w protokołach głosowania, zbyt małej liczby kart w niektórych komisjach, czy też nieprawidłowego zliczenia głosów. W odpowiedzi na te sygnały, Sąd zdecydował o ponownym przeliczeniu głosów w kilku wybranych komisjach. Nie oznacza to jednak systemowego fałszerstwa, lecz raczej punktowe błędy — a te mogą się zdarzyć w każdym dużym procesie wyborczym.

Oskarżenie, że PKW działała w zmowie z partią polityczną w celu zmiany wyniku wyborów, to najcięższy możliwy zarzut wobec instytucji publicznej w demokracji. Jeżeli nie opiera się ono na rzetelnych dowodach, staje się narzędziem dezinformacji, które może podkopać zaufanie obywateli do całego systemu. W demokratycznym państwie prawo do krytyki władz jest święte, ale równie ważna jest odpowiedzialność za słowa. Rozpowszechnianie niesprawdzonych informacji w tak kluczowej sprawie może prowadzić do poważnych konsekwencji — od protestów ulicznych po paraliż instytucjonalny.

Jeśli jednak pojawiłyby się realne dowody wskazujące na celowe fałszowanie wyników — np. w formie nagrań, dokumentów, wewnętrznych instrukcji — wówczas sprawa musiałaby trafić do prokuratury, a być może również do międzynarodowych instytucji zajmujących się obserwacją procesów demokratycznych. Tego typu rewelacje mogłyby wywołać największy kryzys konstytucyjny w Polsce od czasu transformacji ustrojowej w 1989 roku.

Obecnie jednak wszystko wskazuje na to, że oskarżenia o „tajny układ” mają charakter przede wszystkim polityczny. Są one częścią walki narracyjnej pomiędzy obozami rządzącym i opozycyjnym, a także próbą podważenia wiarygodności instytucji, które nie zawsze podejmują decyzje zgodne z oczekiwaniami jednej lub drugiej strony. W tym kontekście warto zachować dystans i opierać się wyłącznie na faktach — a nie emocjach.

Na ten moment nie ma żadnych twardych, publicznie dostępnych dowodów potwierdzających tezę o spisku Marciniaka z Kaczyńskim w celu zmanipulowania wyborów. Istnieją kontrowersje, istnieje krytyka, są realne błędy i możliwe nieprawidłowości — ale nie to samo, co świadome, zaplanowane fałszerstwo. W interesie obywateli i całego państwa jest, aby każda taka sprawa została dokładnie zbadana, a oskarżenia — poparte dowodami. Jeśli tak się nie stanie, ryzykujemy utratę zaufania nie tylko do ludzi, ale i do całego systemu demokratycznego.