SZOKUJĄCY PRZECIEK: Wybory w Polsce SFAŁSZOWANE? Sędzia Ujawnia PRAWDZIWE WYNIKI Potwierdzające Zwycięstwo Trzaskowskiego – Sąd Najwyższy w CHAOSIE!

W polskiej scenie politycznej nadchodzące tygodnie mogą być wyjątkowo burzliwe. Osiem tygodni po wyborach prezydenckich 2025 r. w mediach zaczyna rezonować narracja, według której wybory mogły zostać zmanipulowane — i to w sposób, który przemilczano czy zatuszowano. Pojawiają się oskarżenia, że instytucje państwowe – a zwłaszcza Sąd Najwyższy – zostały wciągnięte w kryzys zaufania do procesu wyborczego. W centrum tej historii staje Rafał Trzaskowski, który według niektórych relacji miał zdaniem wielu “prawdziwe zwycięstwo”, choć oficjalnie przegrał. W moim tekście przyjrzę się temu, co wiadomo, co można przypuszczać i jakie konsekwencje może to mieć — i jakie niebezpieczeństwa płyną z narracji o „sfałszowanych wyborach”.

Zacznijmy od tego, na czym stoją fakty, potwierdzone przez instytucje państwowe i media mainstreamowe:

W wyborach prezydenckich 2025 r. w II turze zwyciężył Karol Nawrocki (popierany przez Prawo i Sprawiedliwość), uzyskując 50,89 % głosów, podczas gdy jego kontrkandydat Rafał Trzaskowski zanotował 49,11 %. Oficjalne wyniki ogłoszone przez Państwową Komisję Wyborczą (PKW), po zliczeniu głosów ze wszystkich komisji, stały się podstawą uznania wyniku wyborów.

Zaraz po wyborach opozycja — Komitet Rafała Trzaskowskiego — ogłosiła, że złoży protest wyborczy do Sądu Najwyższego, wskazując na “dużą liczbę nieprawidłowości w wielu komisjach wyborczych”. Sędzia lub instytucje SN częściowo dokonały oględzin kart do głosowania oraz przeliczeń w niektórych komisjach, i ujawniono błędy w protokołach. Na przykład: w komisji nr 1 w Magnuszewie, gdzie wynik protokołu wskazywał, że Nawrocki miał 193 głosy, a Trzaskowski 467, tymczasem przeliczenie wykazało, że powinno być 468 dla Nawrockiego i 192 dla Trzaskowskiego. W kolejnej komisji — nr 4 w Staszowie — stwierdzono podobne niezgodności: Nawrocki w rzeczywistości miał 360 głosów, a w protokole zapisano tylko 209; dla Trzaskowskiego zaś liczby zostały odwrócone.

W sumie, w ujawnionych przypadkach SN znalazł ponad 500 głosów, które — według przeliczeń — zostały błędnie przypisane między kandydatami (głównie na niekorzyść Nawrockiego). Jednocześnie SN i PKW podkreślają, że te błędy, choć realne, nie miały wpływu na ostateczny wynik wyborczy, zważywszy na skalę — różnica między kandydatami wynosiła kilkaset tysięcy głosów.

Premier Donald Tusk wypowiedział się ostrożnie: wszystkie zgłoszone nieprawidłowości mają być badane, ale – jak mówił – “zakładanie z góry, że wybory zostały sfałszowane, nie służy polskiemu państwu”.

Argumentacja tych, którzy utrzymują, że wybory zostały sfałszowane, koncentruje się na kilku filarach.

Po pierwsze, skala przypadków z błędnym przypisaniem głosów – stawiane jest pytanie: czy kilkaset błędnych głosów to przypadek, czy systemowe manipulacje? Narratorzy przecieku sugerują, że w rzeczywistości takich przypadków może być setki lub tysiące, które nie zostały ujawnione.

Po drugie, rzekome zatajenie przez Sąd Najwyższy – pojawiają się oskarżenia, że SN “cicho” ujawnia tylko te błędy, które są trudne do ukrycia, ale nie ujawnia całości materiału dowodowego. W tej wersji “sędzia ujawnia prawdziwe wyniki” – ale tylko fragment — by nie wywołać paniki.

Po trzecie, narracja przecieku podkreśla, że w Sądzie Najwyższym panuje bałagan proceduralny i polityczne wpływy, które mają decydować o tym, co ujawnić, co zignorować, a co zamieść pod dywan.

Po czwarte, zwolennicy teorii o fałszerstwie utrzymują, że Trzaskowski de facto wygrał, lecz wynik został zmieniony w procesie liczenia, protokołowania lub przepisywania danych.

Po piąte, sugeruje się, że wystarczy zaprezentować kilka tak dramatycznych przykładów (Magnuszew, Staszów) i już większość społeczeństwa uwierzy, że coś “magicznego” musiało się wydarzyć.

Ta narracja łączy w sobie elementy prawdy (istnieją realne błędy) z elementami spekulacji (skala tajnych fałszerstw, uzurpacja instytucji). Jej siłą jest emocja: poczucie drastycznej niesprawiedliwości, zdrady instytucjonalnej i zamachu na wolność.

Aby uczciwie ocenić wartość tej narracji, trzeba oddzielić aspekty dobrze udokumentowane od tych, które pozostają w sferze podejrzeń.

Z jednej strony, nie da się zaprzeczyć, że SN wykazał przynajmniej kilka przypadków błędnego przypisania głosów. To nie jest teoria: to udokumentowany fakt. Nawet błędy rzędu setek głosów budzą wątpliwości w kontekście demokratycznego zaufania. Trwa też legalny proces protestów, co oznacza, że gra nie jest zakończona.

Z drugiej strony, różnica między Nawrockim i Trzaskowskim to setki tysięcy głosów. Nawet jeśli wszystkie ujawnione błędy byłyby skorygowane, nie wystarczą, by zmienić wynik. Poza nielicznymi komisjami i przypadkami błędów nie ma wiarygodnych dowodów, że cały system został zmanipulowany. Krytycy zarzucają opozycji i Trzaskowskiemu błędy proceduralne, brak dostępu do materiałów, zbyt małe wsparcie mężów zaufania w komisjach. W systemach wielotysięcznych komisji zdarzają się pomyłki, błędy ręcznego przepisywania danych czy protokołów. To nie dowodzi automatycznie intencji fałszowania. Wreszcie, przecieki często operują retoryką spiskową, motywami dramatyzmu i symboliką “sędzia ujawnia prawdę”, co utrudnia obiektywną analizę.

Jeśli narracja o sfałszowanych wyborach będzie dalej rozprzestrzeniać się medialnie i społecznie, może mieć dalekosiężne skutki. Po pierwsze, może dojść do erozji zaufania do instytucji. Jeśli obywatele będą wierzyć, że wybory stały się przedmiotem manipulacji instytucjonalnej, zaufanie do PKW, SN, sądownictwa i całego aparatu państwowego może się załamać.

Po drugie, możliwa jest większa polaryzacja i konflikt społeczny. Narracje spiskowe mobilizują skrajne emocje — “zdrada”, “władza przestępcza”, “demokracja w ruinie” — co może prowadzić do demonstracji, radykalizacji i konfliktu.

Po trzecie, Sąd Najwyższy stanie pod ogromnym naciskiem – publikowania dokumentów, ponownych przeliczeń, odpowiedzi na protesty. Jeśli nie sprosta oczekiwaniom społecznym, jego decyzje mogą być kwestionowane.

Po czwarte, w warunkach chaosu legitymacja władzy staje się problemem — uchwały, decyzje legislacyjne, akty wykonawcze mogą być kwestionowane jako „nielegalne”, co paraliżuje działanie władz.