WSTRZĄSAJĄCY PRZECIEK: Sąd Najwyższy W 48 GODZIN ODWOŁA SKORUMPOWANEGO SZEFA PKW MARCINIAKA – NIE UWIERZYSZ, CO NAGRAŁA UKRYTA KAMERA!”

Od chwili, gdy tabloidy rozpoczęły mówić o „WSTRZĄSAJĄCYM PRZECIEKU”, narracja przybrała charakter sensacyjny. Hasło, że “Sąd Najwyższy w 48 godzin odwoła skorumpowanego szefa PKW Marciniaka” uruchamia wyobraźnię: widzimy burzę władzy, tajne taśmy, obalenie instytucji. W rzeczywistości jednak sytuacja jest bardziej skomplikowana — to miks politycznych napięć, procedur prawnych, kontestacji instytucji i domniemanych nadużyć, które nie zostały jednoznacznie udowodnione.

By zrozumieć, co w tej sprawie jest realne, a co spekulacją, trzeba przyjrzeć się zarówno statusowi prawnemu PKW i Sądu Najwyższego, jak i toczącej się debacie o legitymacji instytucji państwowych w Polsce 2025 roku.

Sylwester Marciniak pełni funkcję przewodniczącego Państwowej Komisji Wyborczej (PKW), będącej centralnym organem nadzorującym proces wyborczy w Polsce. Jego rola — choć nominalnie techniczna — stała się kluczowa wobec ostrej polarizacji politycznej, jaka towarzyszy każdemu generalnemu wyborowi.

PKW ma zadanie: zbierania protokołów, analizy nieprawidłowości, formułowania sprawozdań, a następnie przekazywania ich do Sądu Najwyższego, który — zgodnie z konstytucją — stwierdza ważność wyborów. W praktyce więc PKW i SN działają w ścisłym współzależnym układzie.

W ostatnim czasie PKW podjęła decyzję przyjęcia sprawozdania z wyborów prezydenckich — z poprawkami zgłoszonymi przez Ryszarda Balickiego — i odnotowała, że w trakcie głosowania wystąpiły incydenty, które mogły mieć wpływ na wynik głosowania. To PKW jednocześnie „pozostawia Sądowi Najwyższemu ocenę ich wpływu”. Co więcej, PKW wskazała przypadki “nieautoryzowanego oprogramowania” używanego w komisjach oraz powtarzalne błędy w protokołach, m.in. w przypisaniu głosów kandydatom. To pokazuje, iż sam urząd Marciniaka musiał przyznać, że w systemie wyborczym pojawiły się nieprawidłowości — choć pytanie, na ile były one systemowe i intencjonalne, pozostaje otwarte.

W konstytucji i przepisach prawa wyborczego Sąd Najwyższy ma ostatnie słowo co do ważności wyborów. Jednak w praktyce obecna rola SN — a konkretnie Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych — jest przedmiotem potężnych kontrowersji. Krytycy systemu twierdzą, że ta izba nie spełnia standardów niezależnego sądu, że została “zreformowana” w sposób polityczny i że część jej orzeczeń jest kwestionowana co do konstytucyjności i legitymacji.

W przemówieniu końcowym przed obradami SN Marciniak stwierdził, że “zaufanie obywateli do PKW” wzrosło, przywołując badanie CBOS, które wg niego wskazywało, że 64% Polaków darzy PKW zaufaniem — co było jego zdaniem istotnym faktem w tej narracji. Jednak fakt, że sam przewodniczący PKW podkreślał to zaufanie — w obliczu kontestacji działania PKW i krytyki ze strony opozycji — wydaje się elementem retorycznej strategii.

Kwestia, czy Sąd Najwyższy mógłby „w ciągu 48 godzin” odwołać przewodniczącego PKW, jest prawnie wątpliwa. Procedury odwołania urzędników są z reguły bardziej złożone, wymagają formalnych kroków, możliwości odwołań i analizy kompetencji, a nie są procesem kapryśnym. Nie ma podstaw prawnych ani precedensu, by SN w tak krótkim czasie „nakazał odwołanie” na podstawie anonimowego przecieku — przynajmniej, dopóki nie zostaną dostarczone mocne, udokumentowane dowody nadużyć.

Tytułowy „wstrząsający przeciek” i sugestia, że ukryta kamera nagrała kompromitujące materiały, to klasyczne elementy retoryki medialnej mające na celu przyciągnąć uwagę. W warunkach ostrej polaryzacji politycznej każda insynuacja o “tajnych taśmach” działa silnie mobilizująco — niezależnie od tego, czy materiały rzeczywiście istnieją, czy są częścią kampanii propagandowej.

Nie natrafiono na żadne wiarygodne źródło medialne ani dokument prawny potwierdzający, że taka kamera rzeczywiście funkcjonuje i zarejestrowała coś kompromitującego Marciniaka. Nie ma też oficjalnych oświadczeń PKW ani SN, które by ujawniały, że prowadzone jest postępowanie dyscyplinarne oparte na nagraniach z ukrytych kamer.

Jeśli taki “przeciek” się pojawił, pozostaje pytać: kto go wyprodukował? W czyim interesie? Jaką rolę pełni w kampanii narracyjnej przeciwko instytucjom państwa?

Bardzo prawdopodobne jest, że taki nagłówek służy strategii politycznej: podważenia wiarygodności PKW i Marciniaka, zmuszenia instytucji do defensywy, mobilizacji krytyków w mediach i wśród opozycji. Nawet jeśli nic konkretnego nie wycieknie — już samo podsunięcie takiej narracji działa w przestrzeni opinii publicznej, budując podejrzenia i presję.

Możliwe (choć bez potwierdzenia), że istnieją materiały, zdjęcia czy nagrania z komisji lokalnych, pokazujące nieprawidłowości — np. manipulacje protokołami, oprogramowanie używane w komisjach, niewłaściwe przeliczanie głosów. Niektóre z tych elementów PKW sama uznała jako warte uwagi w sprawozdaniu wyborczym. Tyle że nawet jeśli istnieją lokalne zgłoszenia czy zapis video, to droga od nich do “odwołania przewodniczącego PKW przez SN w 48 godzin” jest długa i wymaga formalnych procedur prawnych.

To SN, nie PKW, ma decydujące znaczenie w stwierdzeniu ważności wyborów i w ewentualnym zakwestionowaniu działań PKW. Jeśli Sąd Najwyższy prowadzi własne dochodzenie bądź kontrolę, może uznać, że działania PKW były sprzeczne z prawem, ale musi to poprzeć analizą dowodów, uzasadnieniem i zgodnością z prawem konstytucyjnym. W praktyce nie jest racjonalne, by SN działał “na rozkaz przecieku”.

Dotychczas nie ma wiarygodnych informacji, że ukryta kamera nagrała coś kompromitującego Marciniaka, ani że to “wstrząsający przeciek” ma realną podstawę dowodową. Procedury odwołania urzędników państwowych są złożone i nie przewidują natychmiastowego działania opartego na medialnym hałasie. Instytucje niezależne, takie jak sądy czy komisje wyborcze, działają według precyzyjnych zasad, a nie pod wpływem atmosfery sensacji.

Narracja sensacyjna działa jak broń polityczna. Taki tytuł jest typowy dla strategii medialnej: rzuca podejrzenia, mobilizuje opinie, nadaje ton dramatyzmu. Nawet jeśli sama treść przecieku okaże się słaba, efekt narracyjny może być silny.

Sytuacja instytucjonalna w Polsce 2025 roku jest napięta — kontestacja roli Sądu Najwyższego, próby reform sądownictwa, oskarżenia o upolitycznienie instytucji — to wszystko tworzy atmosferę, w której każdy przeciek nabiera mocy symbolu.