Pierwsze słowa Trumpa na spotkaniu z Karolem Nawrockim.
Gdy były prezydent USA Donald Trump usiadł do spotkania z Karolem Nawrockim, prezesem Instytutu Pamięci Narodowej (IPN), jego pierwsze słowa trafiły na nagłówki: „Nie popieram byle kogo”. Choć może brzmieć to jak luźna uwaga, wypowiedź ta miała polityczną wagę. Nie była jedynie wyrazem uprzejmości — stanowiła subtelny sygnał poparcia, gest o charakterze strategicznym oraz potwierdzenie starannie dobranych sojuszy Trumpa.
W dzisiejszych czasach, gdy polityka staje się coraz bardziej spolaryzowana, a sojusze międzynarodowe ulegają ciągłym zmianom, każde słowo wypowiedziane przez osobistości światowego formatu nabiera znaczenia. Spotkanie Trumpa z Nawrockim nie było wyjątkiem.
Zanim przejdziemy do analizy wypowiedzi Trumpa, warto zrozumieć, kim jest Karol Nawrocki i jaką symbolikę niesie jego funkcja. Nawrocki nie jest tradycyjnym dyplomatą ani politykiem. Jako prezes IPN stoi na czele instytucji odpowiedzialnej za dokumentowanie i pielęgnowanie pamięci o losach Polski pod okupacją niemiecką i reżimem komunistycznym.
IPN odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu tożsamości narodowej, edukacji historycznej oraz oficjalnej polityki pamięci. Kadencja Nawrockiego naznaczona jest dążeniem do podkreślania heroizmu i męczeństwa narodu polskiego w czasie II wojny światowej, ale także koniecznością mierzenia się z trudnymi tematami, jak relacje polsko-żydowskie czy rozliczenia z ciemnymi kartami historii.
Z punktu widzenia konserwatywnych środowisk amerykańskich, działania Nawrockiego i IPN wpisują się w szerszą narrację patriotyzmu, antykomunizmu i obrony suwerenności narodowej. To wartości, na których Trump wielokrotnie opierał swoje kampanie oraz przemówienia publiczne.
„Nie popieram byle kogo” – te pierwsze słowa Trumpa, przytoczone przez polskie media, wydają się być czymś więcej niż uprzejmą formułą. W języku dyplomacji i polityki to świadomy komunikat. Trump, mistrz budowania wizerunku i przekazu medialnego, wykorzystał ten moment, by odróżnić Nawrockiego od innych — ukazując go jako osobę godną zaufania i szacunku.
Taka wypowiedź ma ukryte znaczenie: Nawrocki to nie tylko zagraniczny urzędnik, ale ideologiczny sojusznik. Trump jasno dał do zrozumienia, że popiera tylko tych, którzy reprezentują zbieżne wartości – nacjonalizm, dbałość o własną historię i sprzeciw wobec lewicowych agend globalnych.
W czasie prezydentury Trumpa relacje USA–Polska były wyjątkowo ciepłe. Trump odwiedził Warszawę w 2017 roku i wygłosił przemówienie na Placu Krasińskich, w którym chwalił odwagę Polaków i ich walkę o zachowanie cywilizacji Zachodu. Dla rządzącej wówczas partii Prawo i Sprawiedliwość był to silny sygnał poparcia.
Trump cenił Polskę za zwiększanie wydatków na obronność, niezależność energetyczną i zdecydowaną politykę migracyjną. Jednocześnie nie wywierał presji w kwestiach takich jak reforma sądownictwa czy prawa osób LGBT. Polska z kolei widziała w Trumpie partnera ideologicznego.
W tym kontekście spotkanie z Nawrockim, choć może wydawać się symboliczne, można uznać za kontynuację tej konserwatywnej współpracy. Nawrocki reprezentuje instytucję, która aktywnie broni narodowej tożsamości i pamięci, co wpisuje się w narrację populistycznych środowisk międzynarodowych.
Stanowisko Nawrockiego nie ogranicza się do sfery akademickiej. W ostatnich latach walka o interpretację historii stała się polem politycznej bitwy w wielu krajach – również w Polsce. IPN stoi na straży pamięci o ofiarach, ale także aktywnie reaguje na każdą próbę obarczania Polski odpowiedzialnością za zbrodnie II wojny światowej.
Kontrowersyjne było przyjęcie w 2018 roku ustawy penalizującej publiczne obarczanie Polski współodpowiedzialnością za Holokaust. Ustawa wywołała międzynarodowe kontrowersje i spór z Izraelem. Choć została później zmieniona, pokazała, jak ważne dla Polski jest kontrolowanie własnej narracji historycznej.
W tym świetle wypowiedź Trumpa można odczytać jako wyraz poparcia dla tej walki o prawdę historyczną. Możliwe, że w jego słowach zawarte było uznanie dla działań Nawrockiego, który walczy z – jak to widzi IPN – zewnętrznymi próbami zafałszowywania historii Polski.
Media w Polsce, szczególnie te sympatyzujące z prawicą, szybko podchwyciły wypowiedź Trumpa. Jedni uznali ją za wyraz uznania dla pracy Nawrockiego, inni – za potwierdzenie ideologicznego sojuszu. Krytycy natomiast wskazywali, że Trump w swoim stylu znów okazuje sympatię jedynie wobec osób, które pasują do jego światopoglądu, jak miało to miejsce w przypadku Viktora Orbána czy Jaira Bolsonaro.
W Polsce jednak – gdzie Stany Zjednoczone nadal postrzegane są jako kluczowy partner bezpieczeństwa – słowa Trumpa zostały przez wielu odebrane pozytywnie, zwłaszcza przez środowiska konserwatywne.
Choć Trump nie sprawuje obecnie urzędu, jego wypowiedzi nadal mają wpływ na politykę międzynarodową. Spotkanie z Nawrockim może podnieść prestiż prezesa IPN na arenie krajowej i sygnalizować gotowość do pogłębienia relacji poza głównym nurtem Unii Europejskiej.
Jeśli Trump powróci do władzy – lub nawet pozostanie wpływowym liderem na amerykańskiej scenie – jego relacje z takimi osobami jak Nawrocki mogą mieć wpływ na współpracę kulturalną, projekty edukacyjne oraz wspólne działania upamiętniające ofiary totalitaryzmów.
Nie wiadomo, czy rozmowa między Trumpem a Nawrockim miała charakter roboczy, czy była jedynie kurtuazyjna. Jednak w dobie mediów społecznościowych nawet krótka wymiana zdań może uruchomić falę analiz i komentarzy.
Wypowiedź Trumpa – „Nie popieram byle kogo” – zapamiętana zostanie nie tylko jako przejaw uprzejmości, ale również jako symboliczne postawienie Nawrockiego w gronie osób, które zasługują na uwagę i szacunek byłego prezydenta USA.
Dla Nawrockiego to forma uznania. Dla Trumpa – potwierdzenie bliskości ideologicznej z narodowym historykiem, reprezentującym szerszy nurt obrony suwerenności, tożsamości i pamięci narodowej.
W kontaktach dyplomatycznych pierwsze słowa mają ogromne znaczenie. W tym przypadku wypowiedź Trumpa była krótka, ale wymowna. Potwierdziła wspólne wartości łączące konserwatywną Amerykę i narodową Polskę, stanowiła symboliczne poparcie i ukazała, jak wielką rolę w polityce odgrywa dziś pamięć historyczna.
Czy spotkanie to doprowadzi do głębszej współpracy, czy pozostanie jedynie gestem – czas pokaże. Na razie jednak wzbogaca ono relacje międzynarodowe o nowy rozdział, w którym historia, polityka i symbolika splatają się w jeden przekaz.
