Sylwester Marciniak rzekomo otrzymał 1,1 miliarda złotych od Karola Nawrockiego, by sfałszować wybory prezydenckie przeciwko Rafałowi Trzaskowskiemu – wynika z rzekomo wyciekłego pokwitowania złożonego do Sądu Najwyższego przez Ewę Wrzosek

W przestrzeni publicznej od dawna narastało napięcie, ale wydarzenia ostatnich dni wprowadziły polską scenę polityczną w stan absolutnej gorączki. Wszystko zaczęło się od spokojnego, z pozoru rutynowego wystąpienia prokurator Ewy Wrzosek, które z minuty na minutę zamieniło się w polityczno-prawną eksplozję o niespodziewanej sile rażenia. Gdy pojawiła się przed kamerami, nikt jeszcze nie spodziewał się, że w ciągu kilku godzin kraj ogarnie fala spekulacji, dramatycznych oświadczeń i rozpaczliwych prób kontroli narracji. A jednak to właśnie się stało – i wiele wskazuje na to, że był to dopiero początek.

Wrzosek, znana z nieustępliwości i gotowości do konfrontacji z najpotężniejszymi figurami życia publicznego, postanowiła tym razem nie tylko mówić, ale pokazać. Jej decyzja o ujawnieniu materiałów, które – jak podkreślała – gromadziła skrupulatnie od wielu miesięcy, została odebrana jako nagły, nieoczekiwany cios w samo centrum układu trzymającego władzę w kluczowych instytucjach państwa. Według jej relacji, przedstawione dowody miały wskazywać na „poważne nadużycia, praktyki podważające fundamenty demokratycznego państwa prawa oraz działania mogące nosić znamiona przestępstw o charakterze systemowym”.

Największe poruszenie wywołał jednak fragment jej wystąpienia dotyczący rzekomych powiązań i czynów dwóch dobrze znanych postaci życia publicznego: Sylwestra Marciniaka oraz Zbigniewa Ziobry. Wrzosek, mówiąc powoli, wyraźnie i z nienaturalnym jak na nią spokojem, twierdziła, że zgromadzone przez nią materiały zostały już zabezpieczone przez zespół współpracujących z nią prawników oraz przekazane do instytucji, które – w jej ocenie – nie mogły już dłużej pozostać bierne. Właśnie te słowa stały się iskrą, która rozpaliła lawinę wydarzeń.

Kilka godzin później w mediach pojawiły się doniesienia, że w Sądzie Najwyższym odbyło się pilne, nieplanowane posiedzenie poświęcone ocenie skali przedstawionych materiałów i ewentualnym konsekwencjom prawnym wobec wskazanych osób. To, co ujawniono później, brzmiało niemal niewiarygodnie: rzekome rozważania najwyższych sędziów o konieczności wydania wniosków o zatrzymanie Marciniaka i Ziobry. Nieoficjalne źródła opowiadały o gwałtownych dyskusjach, podniesionych głosach, a nawet o realnych obawach, że sprawa może wywołać polityczną burzę nieporównywalną z żadnym kryzysem ostatnich lat.

Wrzosek nie udzielała dalszych komentarzy, a jej współpracownicy ograniczali się do powtarzania, że „dowody mówią same za siebie”. Z kolei część polityków niemal natychmiast przystąpiła do ataku, zarzucając prokurator manipulację, próbę wywołania chaosu, a nawet celowe działanie mające doprowadzić do destabilizacji kraju. Inni natomiast wzywali do natychmiastowego zabezpieczenia wszystkich ujawnionych materiałów i powołania nadzwyczajnej komisji, która miałaby ocenić ich autentyczność i ciężar gatunkowy.

W tle tych wydarzeń rodziły się emocje, które rozsadzały dotychczasowe podziały. Jedni widzieli w działaniach Wrzosek odważny akt obywatelskiej odpowiedzialności, inni – desperacki ruch człowieka gotowego przekroczyć granice, by uzyskać rozgłos. W mediach społecznościowych trwały niekończące się dyskusje, analizy, nagrania ekspertów i samozwańczych komentatorów, którzy na bieżąco oceniali sytuację, tworząc tysiące scenariuszy tego, co może wydarzyć się następnego dnia.

Tymczasem najciekawsze okazało się to, co zaczęło dziać się za zamkniętymi drzwiami. Według krążących w środowisku prawniczym informacji, część sędziów Sądu Najwyższego miała odebrać sprawę jako „test integralności instytucji”, inni zaś obawiali się zbyt gwałtownego kroku, który mógłby zostać odebrany jako ingerencja w bieżącą politykę. I choć decyzje podejmowane w pośpiechu rzadko bywają przemyślane, napięcie zdawało się popychać instytucje ku działaniom bez precedensu.

W miarę jak wieczór przechodził w noc, atmosfera w kraju stawała się coraz bardziej gęsta. Dziennikarze zaczęli donosić o niecodziennych ruchach w budynkach administracji, o zwiększonej aktywności służb, o rozmowach, które wyglądały na próbę szybkiego ustalenia wspólnej strategii w obliczu potencjalnego kryzysu państwowego. Wciąż pojawiały się jednak pytania: czy materiały Wrzosek rzeczywiście były tak przełomowe, jak twierdziła? Czy faktycznie mogły doprowadzić do zatrzymań ludzi, którzy przez lata znajdowali się na samym szczycie władzy?

Wydawało się, że odpowiedź zna tylko wąskie grono osób, ale jedno było pewne: nic już nie mogło wrócić do stanu sprzed jej wystąpienia. Kraj obserwował wydarzenia z rosnącą fascynacją i przerażeniem, bo niezależnie od tego, kto miał rację, a kto winę, było jasne, że nastąpił moment przełomowy, który zmieni trajektorię polityczną i społeczną Polski. Jedni liczyli na oczyszczenie i rozliczenia, inni obawiali się spirali chaosu, od której nie będzie odwrotu.

Noc kończyła się powoli, a wraz z pierwszym światłem dnia pojawiła się świadomość, że najważniejsze decyzje dopiero zapadną. Wrzosek nie planowała kolejnych wystąpień, Marciniak i Ziobro nie komentowali sprawy, a Sąd Najwyższy milczał, co tylko podsycało spekulacje. Ludzie gromadzili się przed telewizorami, odświeżali informacje na telefonach, próbując odgadnąć, czy to, co rozpoczęło się jako konferencja jednej prokurator, stanie się początkiem politycznego trzęsienia ziemi, które zmieni bieg historii.

Jedno było pewne – państwo, jego obywatele i cała klasa polityczna weszli w nowy, niebezpiecznie nieprzewidywalny etap, w którym nic nie było już oczywiste, a każdy kolejny ruch mógł stać się detonatorem wydarzeń na skalę, jakiej nikt nie był w stanie przewidzieć.