Zdanie czy triumf? Rzekomo 8-godzinny pakt Sikorskiego z Kaczyńskim w środku nocy — polskie elity władzy w szokującym, rzekomym sojuszu!

O drugiej w nocy, w ponurym skrzydle dawnego pałacu rządowego na obrzeżach Warszawy, dwaj ludzie, którzy jeszcze kilka miesięcy wcześniej nie mogli na siebie patrzeć, siedzieli przy tym samym stole. Minister spraw zagranicznych Aleksander Sidor i przywódca opozycji Karcz mieli za sobą dekady konfliktów, publicznych kłótni i wzajemnych oskarżeń. A jednak tej nocy, w blasku jedynej lampy i przy dźwięku odgłosu deszczu bijącego o szyby, rozmawiali. Rozmowa trwała osiem godzin. Świadkowie zniknęli, ochronę odesłano, a zapis monitoringu z tej części budynku następnego dnia zniknął z archiwum.

Według źródeł zbliżonych do jednego z uczestników, spotkanie miało charakter „czysto strategiczny”, lecz jego konsekwencje mogły zmienić układ sił w państwie. Nikt nie potrafił zrozumieć, co mogło połączyć dwóch ludzi, których ideologiczna przepaść była dotąd nie do zasypania. Jeden reprezentował nowoczesną, liberalną wizję Polski, drugi był uosobieniem tradycjonalizmu i nieufności wobec Zachodu. A jednak tej nocy miało dojść do „paktowania z diabłem” — jak określił to jeden z doradców, który następnego dnia złożył dymisję.

Wszystko zaczęło się kilka tygodni wcześniej, gdy w mediach zaczęły pojawiać się przecieki o możliwym rozpadzie koalicji rządzącej. Minister Sidor, znany z ambicji i trudnego charakteru, miał coraz większe problemy z utrzymaniem wpływów. W tym samym czasie Karcz, dotąd marginalizowany przez młodszych działaczy, niespodziewanie zaczął odzyskiwać znaczenie. Obaj wiedzieli, że jeśli nie połączą sił — stracą wszystko.

Spotkanie w nocy było owocem serii potajemnych rozmów pośredników. Wcześniej kilkakrotnie próbowano doprowadzić do „technicznego porozumienia”, które pozwoliłoby obu stronom zabezpieczyć wpływy na wypadek kryzysu politycznego. Jednak dopiero narastający chaos — protesty na ulicach, rosnące niezadowolenie społeczne i napięcia w sojuszach zagranicznych — sprawiły, że ryzyko spotkania w cztery oczy stało się dla nich dopuszczalne.

Wszystko, co wydarzyło się w ciągu tamtych ośmiu godzin, pozostaje tajemnicą. Według jednej wersji wydarzeń, obaj politycy ustalili ramy nowego „paktu stabilności narodowej” — porozumienia, które pozwoliłoby im podzielić wpływy w kluczowych instytucjach państwowych, pod warunkiem utrzymania wrażenia publicznego konfliktu. Według innej relacji — bardziej mrocznej — rozmowa miała charakter szantażu. Karcz podobno miał dostęp do materiałów, które mogły zniszczyć reputację Sidora, a w zamian za milczenie domagał się poparcia dla reformy ograniczającej rolę prezydenta.

Świt zastał ich wciąż przy stole. Nie wypili nawet kawy, choć przed nimi stały trzy nietknięte filiżanki. Gdy wychodzili z budynku, obaj milczeli. Ochroniarze zauważyli tylko, że Sidor trzymał w dłoni małą kopertę. Co w niej było — nikt nie wie. Dwa dni później, wbrew wcześniejszym zapowiedziom, minister niespodziewanie zmienił stanowisko w sprawie projektu ustawy, który jeszcze niedawno publicznie krytykował. Tego samego dnia Karcz zrezygnował z planowanego wystąpienia, w którym miał uderzyć w rząd. Przypadek? Dla wielu – zbyt wiele zbiegów okoliczności.

W kuluarach Sejmu pojawiły się plotki o „nocnym porozumieniu”, a w mediach społecznościowych zaczęto używać hashtagu #PaktOśmiuGodzin. Dziennikarze próbowali dotrzeć do dowodów, lecz nikt z uczestników spotkania nie potwierdził, że do niego doszło. Zamiast tego w eterze pojawiły się sprzeczne oświadczenia, które tylko zwiększyły podejrzenia. Jedno z nagrań, które krótko krążyło po sieci, miało rzekomo przedstawiać czarną limuzynę Sidora wjeżdżającą do bocznego wejścia pałacu o godzinie 1:47 w nocy. Zanim dziennikarze zdołali je przeanalizować, materiał zniknął z platform.

W kolejnych dniach atmosfera gęstniała. Premier wezwał Sidora na pilne spotkanie, a liderzy koalicji zaczęli mówić o „braku lojalności w szeregach”. Tymczasem Karcz pojawił się w mediach z niespodziewanie łagodnym tonem, apelując o „narodową jedność” i „odpowiedzialność w trudnych czasach”. Dla obserwatorów było to jak cios w logikę politycznej wojny, jaka toczyła się od lat. Ktoś w tej grze musiał mieć asa w rękawie.

Analitycy polityczni zaczęli dzielić się na dwa obozy. Jedni twierdzili, że nocny pakt był elementem większego planu — cichego przetasowania sił, które miało przygotować grunt pod nadchodzące wybory. Drudzy widzieli w tym desperacką próbę przetrwania w chaosie, jaki zapanował po serii kryzysów gospodarczych i skandali w rządzie. Jak mówił jeden z komentatorów: „To nie sojusz z wyboru. To sojusz z lęku. Gdy wszyscy wokół toną, nawet wrogowie zaczynają trzymać się tej samej tratwy.”

Na ulicach Warszawy pojawiły się protesty, a transparenty z napisem „Nie dla tajnych układów” zawisły pod gmachem ministerstwa. Obywatele domagali się wyjaśnień, lecz żadnych nie otrzymali. Rzecznik rządu ograniczył się do lakonicznego komunikatu: „Minister spotyka się z przedstawicielami różnych środowisk w ramach swoich obowiązków służbowych.” Wersja Karcza była podobna. Nikt nie zaprzeczył wprost.

Z czasem emocje opadły, ale cień tej nocy pozostał. Kilka miesięcy później, gdy na scenie politycznej pojawiły się nowe ugrupowania, wielu obserwatorów zaczęło zauważać dziwne zbieżności – projekty ustaw wspierane równocześnie przez dawne wrogie partie, tajemnicze nominacje, nieoczekiwane głosowania. Wszystko to sprawiało wrażenie, że gdzieś w cieniu wciąż działa niewidzialny mechanizm — owoc tamtego ośmiogodzinnego spotkania.

Nikt nigdy nie przyznał się do podpisania jakiegokolwiek porozumienia. Ale gdy po kilku latach ujawniono fragmenty prywatnej korespondencji, w której Sidor pisał: „Niech historia zapamięta, że czasem trzeba rozmawiać z wrogiem, by ocalić kraj”, wielu uznało to za potwierdzenie, że pakt istniał. Inni mówili, że to tylko metafora, próba usprawiedliwienia decyzji podjętych w tamtych trudnych czasach.

Do dziś wśród dziennikarzy krąży legenda o „nocnym układzie”. Jedni twierdzą, że był to przejaw politycznego geniuszu, inni — że zdrada ideałów. Ale prawda, jak to w polityce bywa, pozostała w półmroku. Bo czasem to, co najważniejsze, dzieje się wtedy, gdy nikt nie patrzy, a historia pisze się nie w świetle kamer, lecz przy zamkniętych drzwiach, w ciszy i w cieniu.