🇵🇱 Nawrocki stawia Tuskowi ultimatum! Prezydent nie będzie marionetką w rękach premiera

Karol Nawrocki, 42-letni konserwatywny historyk bez wcześniejszego doświadczenia wyborczego, wspierany przez Prawo i Sprawiedliwość (PiS) i popierany przez Donalda Trumpa, objął urząd Prezydenta RP 6 sierpnia 2025 roku. Podczas swojego inauguracyjnego przemówienia przyjął konfrontacyjny ton, jasno ustawiając się w opozycji do proeuropejskiej, liberalnej agendy premiera Donalda Tuska. Nawrocki oskarżył rząd Tuska o „propagandę i kłamstwa” oraz zapowiedział, że nie poprze żadnych nominacji ani ustaw, które uzna za niezgodne z konstytucją.

Tymczasem Donald Tusk, który powrócił do władzy pod koniec 2023 roku na czele centrowo-proeuropejskiej koalicji, staje w obliczu rosnących przeszkód ze strony prezydenta dysponującego prawem weta. Nawrocki zapowiedział systematyczne blokowanie kluczowych reform w takich obszarach jak prawa osób LGBTQ+, niezależność sądów czy prawo do aborcji.

—

Ultimatum: Co kryje się za nagłówkiem

Sformułowanie „Nawrocki stawia Tuskowi ultimatum!” odnosi się do konkretnych przypadków, w których Nawrocki (wówczas prezydent elekt) przedstawił jasne oczekiwania co do współpracy — w przeciwnym razie zapowiedział, że będzie działał samodzielnie.

Jednym z przykładów jest propozycja podniesienia kwoty wolnej od podatku:

Nawrocki oświadczył, że jeśli Sejm nie uchwali wkrótce ustawy podnoszącej kwotę wolną od podatku do 60 000 złotych, to skorzysta z przysługującej mu inicjatywy ustawodawczej i sam przedstawi taki projekt.

Ten krok jest jednocześnie pragmatycznym gestem i politycznym wyzwaniem: sygnalizuje gotowość do współpracy, ale jednocześnie podkreśla niezależność prezydencką — nawet kosztem ominięcia rządu w razie jego bezczynności.

Jednocześnie Nawrocki nazwał Tuska „regularnym kłamcą”, ale mimo to wyraził chęć współpracy, zwłaszcza w sprawach priorytetowych, takich jak wspomniana kwota wolna. Ta dwuznaczność — jednoczesne podważanie Tuska i utrzymywanie otwartego kanału dialogu — pokazuje złożone połączenie konfrontacji i pragmatyzmu.

—

Podzielony naród, podzielone państwo

Napięcie między tymi dwoma przywódcami odzwierciedla głębsze podziały społeczne:

Niewielkie zwycięstwo Nawrockiego — 50,89% do 49,11% — uczyniło z tej elekcji jedne z najbardziej wyrównanych wyborów prezydenckich w Polsce od 1989 roku, ukazując głęboko spolaryzowany elektorat.

Analitycy ostrzegają, że Nawrocki prawdopodobnie zastosuje strategię wyniszczania — agresywnie wetując ustawy i systematycznie podważając działania rządu Tuska co najmniej do wyborów parlamentarnych w 2027 roku.

Obywatele, z którymi rozmawiano w Warszawie, opisują sytuację wprost: „Nie ma porozumienia między rządem a prezydentem. To dwa różne światy.” Choć niektórzy wyrażają nadzieję, że z czasem rozsądek przezwycięży podziały, obecna dynamika jest wyraźnie konfrontacyjna.

—

Stawka: Co leży na stole

a. Reformy wewnętrzne

Niezależność sądownictwa i praworządność: Rząd Tuska zobowiązał się do przywrócenia niezależności sądów po latach reform wprowadzanych przez PiS. Nawrocki zapowiedział, że będzie wetował takie działania.

Reformy społeczne: Kluczowe obietnice — takie jak legalizacja związków partnerskich osób tej samej płci czy liberalizacja prawa aborcyjnego — są zagrożone. Nawrocki otwarcie się im sprzeciwia.

Blokady legislacyjne: Koalicji Tuska brakuje większości 60%, potrzebnej do odrzucenia weta prezydenta, co powoduje paraliż wielu reform.

b. Polityka zagraniczna i suwerenność

Ukraina i NATO: Nawrocki sprzeciwia się przystąpieniu Ukrainy do NATO i UE oraz domaga się reparacji wojennych od Niemiec. Tusk nazwał sprzeciw wobec członkostwa Ukrainy w NATO „zdradą” — poważnym naruszeniem interesu narodowego.

Widoczność międzynarodowa: Polska zrezygnowała z udziału w ważnym spotkaniu w Waszyngtonie z udziałem Zełenskiego, ponieważ Nawrocki wybrał zamiast tego bilateralne spotkanie z Trumpem — co pogłębiło obawy o coraz mniejszą rolę Polski na arenie międzynarodowej.

Przekaz nacjonalistyczny: Nawrocki promuje hasła typu „Polska przede wszystkim”, sprzeciwia się imigracji i broni suwerenności narodowej, wyobrażając sobie Polskę jako członka UE — ale nie poddanego Brukseli.