BOMBA!rzekomo TAJNE NAGRANIE SĘDZIEGO DEMASKUJE OGROMNE FAŁSZERSTWO WYBORÓW – Chaos przeliczania głosów tuż-tuż, wyborczy KOSZMAR rozgrywa się NA ŻYWO!rzekomo

Nagłówek błysnął na wszystkich holoekranach w Republice Liravii tuż po północy. Był to taki nagłówek, który natychmiast wybudzał nawet najbardziej śpiącego obywatela. W redakcji The Morning Beacon reporterka Mara Vance wpatrywała się w świecący tytuł, nie mogąc zdecydować, czy powinna się śmiać, krzyczeć, czy od razu zacząć pisać.

Nie miała luksusu czekania. Jej redaktor, Paltrow, wtargnął do pokoju jakby porwany przez huragan.

rzekomo
„Vance,” krzyknął, „wyciekło coś. I to ogromne.”

Puls Mary przyspieszył. „Czy to prawda?”

„Mówią, że to nagranie sędziego Arlena Braska. Jednego z trzech, którzy nadzorują krajowe liczenie głosów.”

Żołądek Mary zacisnął się. Brask był znany z tego, że był nieprzekupny, niezłomny i niemal bolesnie uczciwy. Gdyby ktoś nagrał go mówiącego coś nawet odrobinę skandalicznego, cały kraj eksplodowałby gniewem.

„Prześlij mi plik,” powiedziała.

Paltrow pokręcił głową. „Nie trzeba. Jest już dostępny. I ludzie tracą głowy.”

Plik był ziarnistym nagraniem audio, zniekształconym na krawędziach, jakby uchwyconym przez ścianę. Męski głos—chrapliwy, napięty—mówił pośpiesznie, w szeptach.

„…liczby się nie zgadzają… nigdy nie miały… My je poprawiamy u góry. Ludzie nie muszą wiedzieć…”

Mara zamarła. Głos był nie do pomylenia.

Sędzia Brask.

Odtworzyła nagranie ponownie, zaciskając szczęki. Coś było nie tak. Brask był pedantyczny w słowach. Mówił jak podręcznik, a nie jak aktor spiskowej teorii w złej sztuce. Ale opinii publicznej to nie obchodziło. Ludzie już zdecydowali, co to oznacza.

Jej ekran komunikatora zawibrował od tuzina powiadomień. Ulice wypełniały się protestującymi. Tłum otoczył centralny punkt liczenia głosów. Politycy domagali się natychmiastowego aresztowania Braska. Inni żądali wstrzymania wyborów.

Chaos przestał być „nadchodzący”.

Już się zaczął.

Mara chwyciła dyktafon i wybiegła na zewnątrz. Zwykle ciche Capitol Square przemieniło się w karczmę paniki. Syreny wyły przez wilgotną noc. Ludzie pędzili we wszystkich kierunkach, machając flagami, plakatami, a nawet kuchennymi przyborami.

„OSZUKALI NAS!” ktoś krzyknął.

„ZAMKNIJCIE ICH!” rozległ się inny głos.

Holo-drony przelatywały nad tłumem, rejestrując każdy kąt rozwijającego się koszmaru. Centrum liczenia głosów, ogromny szklano-stalowy sześcian, pulsowało czerwonymi światłami alarmowymi. Strażnicy próbowali powstrzymać tłum, ale ich głosy ginęły w huku.

Mara przebiła się przez tłum, zadyszana, aż dotarła do barykady. Strażnik ją rozpoznał i niechętnie przepuścił.

W środku atmosfera była jeszcze gorsza.

Stosy skrzyń z kartami głosów ustawiały się w korytarzach. Zmęczeni liczący siedzieli przy długich stołach pod ostrym światłem fluorescencyjnym, ręce drżały, gdy sprawdzali papierowe karty, chipy cyfrowe i znaczniki weryfikacyjne. Niektórzy płakali. Inni krzyczeli oskarżenia do nadzorujących, przekonani, że cały system się zawala.

A w samym centrum stał sędzia Arlen Brask.

Nie wyglądał jak spiskowiec. Wyglądał jak człowiek desperacko starający się nie rozpaść.

„Sędzio!” krzyknęła Mara.

Odwrócił się gwałtownie, oczy szeroko otwarte, puste. „Pani Vance. Powiedz, że możesz pomóc zatrzymać to szaleństwo.”

„Czy powiedziałeś te rzeczy?” domagała się odpowiedzi. „Czy nagranie jest prawdziwe?”

„Nie,” warknął. „Nigdy nie powiedziałem niczego podobnego. Spędziłem ostatnie dwie godziny, próbując przekonać Komisję Wyborczą, że klip jest sfałszowany.”

„Sfałszowany w jaki sposób?”

Wskazał Mary do swojej komory, zamykając drzwi przed narastającym hałasem.

„Synteza głosu.” Brask pocierał skronie. „Ktoś użył fragmentów moich publicznych przemówień i zmontował sztuczny dialog. Nawet nie jest to sprytnie zrobione. Ale emocje przeważają nad logiką.”

Mara poczuła dreszcz. „Kto chciałby zdestabilizować wybory?”

„Ktoś, kto zyskuje na chaosie,” odpowiedział. „Ktoś, kto nie chce, żeby wyniki zostały potwierdzone.”

„Ale dlaczego teraz?”

Usta Braska napięły się. „Bo dzisiaj miało miejsce ostateczne liczenie. Byliśmy minut od zatwierdzenia wyników.”

Na zewnątrz komory tłum zaczął głośniej skandować. Ściany drżały pod wpływem hałasu.

„Musisz ujawnić prawdę,” powiedziała Mara.

„Ujawniałem. Ale połowa sieci odmawia nadawania mojego oświadczenia. Mówią, że nagranie jest bardziej przekonujące niż moje zaprzeczenie.”

„Przekonujące?”

Brask dał smutny, wyczerpany śmiech. „Prawda jest nudna. Kłamstwa są atrakcyjne.”

Nagle światła zafalowały.

Powiadomienie błysnęło na tablecie Mary.

NOWY PLIK OTRZYMANY: NIEZNANE ŹRÓDŁO.

Wymieniła ostrożne spojrzenia z Braskiem. „Ktoś właśnie coś przesłał.”

„Otwórz to,” powiedział.

Plik był tym razem wideo. Pokazywał słabo oświetlony pokój, w którym dwóch mężczyzn rozmawiało cicho.

I wtedy Mara rozpoznała jednego z nich.

Radny Neris Dalvoth — lider Narodowego Frontu Odnowy, partii mocno przegrywającej w sondażach.

„Czy edycje są gotowe?” zapytał Dalvoth na nagraniu.

„Tak,” odpowiedział drugi mężczyzna. „Głos sędziego został odtworzony. Ludzie nigdy się nie dowiedzą.”

Usta Mary opadły.

„To… to dowodzi, że nagranie było sfałszowane,” wyszeptała.

„Nie,” Brask powiedział poważnie. „To dowodzi, że ktoś bardzo potężny chce rozedrzeć kraj na strzępy.”

Mara wiedziała, co musi zrobić. Wybiegła z komory, z wideo w ręku, przebijając się przez panikujących urzędników i oficerów, aż dotarła do głównej auli.

Kilka sieci telewizyjnych ustawiło kamery wokół prowizorycznej trybuny. Reporterzy krzyczeli na siebie nawzajem. Plotki rozchodziły się jak iskry z płonącego przewodu.

Mara wspięła się na skrzynię i podniosła tablet.

„Mam nowe nagranie!” krzyknęła.

Pomieszczenie natychmiast ucichło.

„To pokazuje, jak powstało pierwsze nagranie.”

W ciągu kilku sekund każda sieć w budynku podłączyła się do jej transmisji. Wideo wyświetliło się na ekranach w auli, potem w całym mieście, a wkrótce w całym kraju.

Widzowie oglądali, jak Dalvoth planuje manipulację. Widzieli spisek nie taki, jaki twierdziło fałszywe nagranie, lecz prawdziwy, stojący za nim.

W centrum liczenia napięcie opadło jak gorączka. Liczący przytulali się nawzajem. Strażnicy opuścili broń. Niektórzy protestujący na zewnątrz przestali skandować i po prostu patrzyli na transmisję w osłupieniu.

Sędzia Brask wyszedł na przód, dołączając do Mary przed kamerami.

„Prawda,” powiedział, „nie zawsze jest głośna. Ale przetrwa.”

Potrzeba było godzin, aby przywrócić porządek. Dni, by Komisja zatwierdziła wyniki. Tygodni, by śledczy odkryli pełną skalę spisku.

Ale w końcu chaos ustąpił.

Mara Vance stała się dziennikarką, która uratowała wybory.

Sędzia Brask kontynuował swoją pracę, choć z kilkoma dodatkowymi zmarszczkami na twarzy.

A naród Liravii nauczył się bolesnej lekcji:

Kłamstwo może pogrążyć kraj w ciemności.
Ale prawda — ujawniona w odpowiednim momencie — może przywrócić go do światła.