„Czy Polska znów będzie dumna? Trump szkoli Tuska w wojnie wyborczej”

Było chłodne, jesienne popołudnie w Brukseli, gdy dwóch Donaldów spotkało się za zamkniętymi drzwiami w dyskretnym, wyłożonym drewnem salonie z widokiem na miasto. W Komisji Europejskiej od kilku dni krążyły plotki o „bardzo specjalnym gościu zza oceanu”, i teraz było jasne, kto przyjechał: Donald J. Trump, były prezydent USA i wieczny burzyciel międzynarodowych norm.

Donald Tusk, przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej i były przewodniczący Rady Europejskiej, powitał go zdecydowanym uściskiem dłoni i dyplomatycznym uśmiechem.

– Donald – powiedział Tusk z wyćwiczoną uprzejmością.

– Donald – odpowiedział Trump z uśmieszkiem. – Świetne imię. Fantastyczne. Ludzie je kochają.

Tusk wskazał na mały stolik nakryty do herbaty i wody mineralnej. Trump spojrzał na to tak, jakby ktoś obraził jego stek.

– Nie ma kawy? Nie ma Diet Coke’a? – zapytał.

Tusk uniósł brew. – Jesteśmy w Brukseli. Pijemy wodę mineralną i rozmawiamy o polityce na trzeźwo.

Trump zaśmiał się. – Dlatego tu jest tak nudno. Potrzebujecie więcej emocji. Może wiec. Wielki, piękny wiec. Tysiące ludzi krzyczących „Tusk! Tusk! Tusk!”, jak na koncercie rockowym.

Tusk usiadł i poprawił granatowy krawat. – Cóż, nie planuję koncertu rockowego, ale rzeczywiście rozważam ponowny start. Wybory w Polsce są za rok. Partia chce mocnego kandydata.

Trump pochylił się do przodu. – Serio? Znowu startujesz? Przeciwko temu gościowi od Prawa i Sprawiedliwości? Jak on się nazywa? Kaczyński?

– Jarosław Kaczyński sam nie startuje, ale tak, jego partia wciąż jest u władzy. Zmierzyłbym się z dużymi nastrojami nacjonalistycznymi. Nieco podobnymi do twojej bazy, szczerze mówiąc.

Trump się uśmiechnął. – Silna baza. Najsilniejsza. Kochają mnie. Powinieneś notować. Ludzie chcą kogoś, kto mówi, jak jest.

Tusk napił się wody. – A może kogoś, kto nie kłamie tak często?

Trump się roześmiał. – To twój problem. Za grzeczny. Za bardzo europejski. Musisz mówić kontrowersyjne rzeczy. Przyciągaj media. Niech cię gonią. A potem wszystkiemu zaprzecz. To trzyma wszystkich w gotowości.

Tusk pokręcił głową. – W Europie wolimy bardziej… wyważone debaty.

– Wyważone debaty są dla przegranych – wtrącił Trump. – Słuchaj, jeśli chcesz wygrać, potrzebujesz marki. Teraz jesteś „Tusk technokrata”. To nie wystarczy. Musisz być „Tusk Tytan”. Albo „Tusk Tryumfujący”. Rozumiesz?

Tusk uśmiechnął się. – Nie wiedziałem, że dostanę lekcję marketingu.

– Dajesz sobie właśnie mistrzowską lekcję – powiedział Trump z dumą. – Spójrz na mnie. Mówili, że jestem skończony. Fałszywe wiadomości, polowania na czarownice, akty oskarżenia, impeachmenty – dwa razy! A ja wciąż tu jestem. W Brukseli, proszę pana!

– Nie wszędzie jesteś mile widziany – zauważył Tusk.

Trump to zignorował. – Buczą, bo zazdroszczą. Ale ty, ty masz potencjał. Jesteś Polakiem, ale nie za bardzo. Europejczykiem, ale nie za bardzo. Masz tę poważną twarz. Ludzie myślą, że jesteś mądry. Wykorzystaj to.

Tusk się zaśmiał. – Twoja analiza jest… wyjątkowa.

– Mówię ci, Donku, musisz przejść do ofensywy. Przestań być miłym facetem. Nazywaj przeciwników skorumpowanymi. Powiedz, że chcą sprzedać Polskę Rosji. Powiedz, że są marionetkami. Ludzie to kupują.

Tusk odchylił się do tyłu. – Wolę mówić o polityce.

– Nuuuda – przerwał Trump. – Nikt nie głosuje na podstawie polityki. Głosują na podstawie emocji. Strachu. Nadziei. Gniewu. Nie jakiegoś 38-punktowego planu o dopłatach rolnych.

Zapadła cisza. Tusk spojrzał na zegar.

– Nie jestem pewien, czy to wszystko jest pomocne – powiedział.

Trump wstał i zaczął chodzić po pokoju. – Dobra, dobra. Dam ci strategię Trumpa. Za darmo. Po pierwsze – czapka. Czerwona. Prosty slogan. Coś jak „Uczyńmy Polskę znów dumną”.

Tusk zamrugał. – Brzmi podejrzanie znajomo.

– O to chodzi. Znajome rzeczy są dobre. Ludzie lubią to, co już słyszeli. Potem social media. Nagrywaj filmiki, jak chodzisz po Warszawie i ściskasz dłonie starszym paniom. Pokaż, że jesteś człowiekiem z ludu.

– Już to robię.

– Za mało. Potrzebujesz muzyki. Dramatycznej muzyki. I napisy wielkimi literami: „WALKA O POLSKĘ ZACZYNA SIĘ TERAZ”.

Tusk potarł czoło. – Uważasz, że polityka to reality show.

– Nie, Donku, polityka jest reality show. Różnica jest taka, że niektórzy z nas wiedzą, że są przed kamerą.

Kolejna pauza.

– Słuchaj – powiedział Trump nagle poważnie. – Nie jesteś złym gościem. Masz ten staroszkolny klimat. Jak Reagan bez kapelusza. Ale jeśli chcesz pokonać populistów, musisz być bardziej populistyczny od nich. Bądź outsiderem, nawet jeśli byłeś insiderem przez całe życie.

Tusk spojrzał zamyślony przez okno.

– A co, jeśli nie chcę stać się tym, z czym walczę? – zapytał.

Trump wzruszył ramionami. – To przegrywasz. Ale dostajesz niezłą emeryturę, co nie?

Siedzieli chwilę w ciszy. Tusk wziął do ręki długopis i stukał nim o stół.

– Wiesz – powiedział powoli – nie jesteśmy aż tak różni, jak ci się wydaje. Wierzę w silne granice. Silne instytucje. Patriotyzm. Po prostu nie krzyczę o tym.

Trump się uśmiechnął. – Tak, ale krzyki działają.

Tusk wstał i podał rękę. – Dziękuję za… rady.

Trump uścisnął ją pewnie. – Podziękujesz mi po wygranej. Tylko nie zapomnij o czapce.

Gdy drzwi się otworzyły i do sali zaczęli wracać asystenci, Tusk pochylił się i szepnął:

– Wiesz, Donald, czasem dyplomacja jest silniejsza niż widowisko.

Trump puścił oko. – A czasem, Donku, najgłośniejszy facet w pokoju to jedyny, którego słychać.