„Dzień Buraka był wczoraj, a TVP właśnie poświęciła 15 minut na uhonorowanie tych czterech panów jako największych buraków w historii Polski – za twoje podatki 😡🔴”

Oto pełne tłumaczenie całej historii na język polski, bez żadnych śródtytułów:

—

Nikt w Republice Polanii nie spodziewał się żadnych emocji w dniu po Dniu Buraka. Zwykle Dzień Buraka był mało znaczącym wydarzeniem, obchodzonym głównie przez ogrodników, miłośników barszczu i starszych prezenterów radiowych, którzy pamiętali „dobre stare czasy, gdy warzywa naprawdę coś znaczyły”.

Ale ta spokojna rutyna została przerwana dokładnie o 19:30, gdy państwowy nadawca, Kanał 7, zrobił coś tak zdumiewającego, tak wspaniale absurdalnego, że obywatele w całym kraju zastanawiali się, czy ich telewizory zostały zhakowane przez żartownisiów — czy może opanowane przez wyjątkowo ironiczną duszę warzywa.

Gdy transmisja się rozpoczęła, ekran zalała głęboka, czerwona poświata. Głos lektora wybrzmiał poważnie, drżący z znaczenia. „Dobry wieczór, obywatele Polanii. Dziś przedstawiamy specjalny, 15-minutowy hołd: CZTERY NAJWIĘKSZE BURAKI W HISTORII NASZEGO NARODU. Przypominamy widzom, że program finansowany jest w całości z waszych hojnych podatków.”

Na kanapach, w kuchniach i w zadymionych barach w całym kraju Polanie zamarli w połowie łyków napojów, kęsów jedzenia i narzekania. Ogólnokrajowe zdumienie było natychmiastowe i powszechne. Kamera studia przeniosła widzów na dramatycznie oświetloną scenę wypełnioną czerwonymi reflektorami i niepotrzebną ilością teatralnej mgły. W centrum stały cztery tajemnicze postumenty, każdy przykryty aksamitnym materiałem jak starożytne relikwie czekające na odsłonięcie.

Nagle pojawił się prowadzący. Człowiek, którego entuzjazm był tak niepohamowany, że widzowie od razu podejrzewali, że przed wejściem na antenę wypił co najmniej trzy energetyki i prawdopodobnie jakiś marynowany burak. Jego garnitur lekko się błyszczał czerwonymi cekinami, a na klapie marynarki miał przypięty przypinek w kształcie buraka. „Dziś jest historyczny wieczór, drodzy widzowie” — zaczął, ściskając kartę z notatkami z intensywnością człowieka, który kurczowo trzyma się ostatniego skrawka rozsądku. „Po raz pierwszy w historii oddajemy hołd nie osiągnięciom warzywnym, lecz ludzkim, o… burakowej wielkości.”

Publiczność nie wiedziała, co to znaczy. Wydawało się, że prowadzący też nie, ale program trwał dalej. Pstryknięciem palców rozpoczął się werbel. Aksamitna tkanina opadła z pierwszego postumentu. Ukazał się złoty burak, wypolerowany na oślepiający połysk. „BURAK ZAMĘTU!” — ogłosił prowadzący triumfalnie. „Przyznawany osobie, której działania zdezorientowały ekonomistów, historyków, dziennikarzy i trzy emerytowane bibliotekarki. Osoba ta na własną rękę zmusiła całe Ministerstwo Rozumu do rezygnacji z frustracji. Prawdziwy narodowy skarb.”

Obywatele Polanii wydali zbiorowy dźwięk — połowa śmiechu, połowa niedowierzania. Media społecznościowe natychmiast eksplodowały. #ZlotyBurak stał się trendem w kilka minut. Druga tkanina opadła. Tym razem srebrny burak, spiralnie wznoszący się jak tornado warzywne, lśnił w świetle reflektorów. Napis głosił: BURAK NIEPOTRZEBNEGO DRAMATU. „Ten” — powiedział prowadzący, obniżając głos do teatralnego szeptu — „honoruje człowieka, który z prostego sporu o ścieżki rowerowe uczynił 12-odcinkowy serial dokumentalny, protest miejski i pasjonujący proces sądowy, który trwał dłużej niż sama ścieżka rowerowa.”

Widzowie wypluli napoje ze śmiechu. Ktoś w internecie w kilka sekund założył konto fanowskie dla srebrnego buraka. Potem nadszedł trzeci postument. Tkanina opadła, odsłaniając brązowego buraka, który wyglądał, jakby został upuszczony, nadeptany i naprawiony nadmierną ilością kleju. „BURAK NIEKOŃCZĄCEGO SIĘ MÓWIENIA” — ogłosił prowadzący. „Dla obywatela, którego publiczne przemówienia przetrwały zachody słońca, zaćmienia słońca, a w jednym przypadku — skromny pożar lasu.”

Miliony Polan kiwnęły głowami z szacunkiem. Każdy znał kogoś, kto mówił w ten sposób. W tym momencie chaos ogarnął cały kraj. Bary podkręciły głośność. Rodziny dzwoniły do siebie w niedowierzaniu. Prezenterzy wiadomości w konkurencyjnych stacjach na moment złamali profesjonalny ton i śmiali się na żywo. Kanał 7 pozostawał niewzruszony. Ostatni postument pozostał zakryty. Światła przygasły. Orkiestra zagrała, brzmiąc podejrzanie jak ścieżka dźwiękowa dramatycznego programu kulinarnego.

Prowadzący położył obie ręce na aksamitnej tkaninie. „Drodzy państwo — szepnął — to, co zaraz zobaczycie, jest szczytem symbolicznego uznania naszego narodu: największym wyróżnieniem w historii nagród inspirowanych warzywami korzeniowymi.” Zsunął tkaninę. W studiu rozległy się westchnienia. Przed nimi stał ogromny burak wyrzeźbiony z kryształowego kamienia, delikatnie świecący, jakby zasilany nadziejami, marzeniami lub zagubionymi pieniędzmi podatników całego kraju.

„LEGENDARNY, PONADCZASOWY, ABSOLUTNY BURAK” — intonował prowadzący. „To wyróżnienie jest zarezerwowane dla obywatela, którego wpływ na nasze społeczeństwo wykracza poza klasyfikację, rozsądek, a czasem nawet grawitację.” Orkiestra wybuchła triumfalnym finałem tak głośnym, że jeden z generatorów mgły zepsuł się i zaczął wydmuchiwać parę bez kontroli. Prowadzący machał rękami desperacko, gdy konfetti wystrzeliło przedwcześnie. Jeden kawałek trafił go w czoło, ale nie przerwał spektaklu.

„Dla tych, którzy się zastanawiają” — krzyknął przez chaos — „tak, ten segment został zatwierdzony przez Ministerstwo Wzbogacania Kultury, Krajowe Stowarzyszenie Hodowców Buraków i przynajmniej jedną osobę, która mogła lub nie mogła chcieć podpisać formularz.” I wtedy — tak nagle, jak się zaczął — program się zakończył. Bez wyjaśnienia. Bez powtórki. Nawet bez przeprosin.

Zwykły prezenter wieczornych wiadomości pojawił się na ekranie, mrugając, poprawiając papiery i udając, że nic dziwnego się nie wydarzyło. W całej Polanii rodziny wpatrywały się w telewizory w osłupieniu. Potem, jak fala przechodząca przez kraj, wybuchł śmiech. Ludzie uderzali się w uda, ocierali łzy i powtarzali swoje ulubione fragmenty transmisji. Całe wydarzenie natychmiast stało się legendą.

Następnego ranka Kanał 7 wszystko zaprzeczył. „Nie było takiej transmisji” — nalegali. „Wszystkie nagrania zostały uszkodzone z powodu problemów technicznych.” Kryształowy burak zniknął w tajemniczych okolicznościach. Ale ludzie pamiętali. A gdzieś w głębokiej, labiryntowej piwnicy Kanału 7 cztery postumenty pozostały — cierpliwie czekając na kolejny Dzień Buraka