NSZOK! Sąd Najwyższy ma odebrać akt wyboru nowo wybranemu prezydentowi Polski po ujawnieniu nagrania z monitoringu, ukazującego skandal fałszowania głosów!m

W demokratycznym państwie prawo wyborcze zakłada pewne mechanizmy ochronne: możliwość składania protestów wyborczych, weryfikację protokołów, odwołania i ostateczny nadzór sądu najwyższego lub odpowiedniej instytucji. W Polsce procedury przewidują, że po przeprowadzeniu wyborów prezydenckich sprawozdanie z wyborów przygotowuje Państwowa Komisja Wyborcza (PKW), a następnie to Sąd Najwyższy (w szczególnej Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych) decyduje o ważności wyboru prezydenta, rozstrzygając protesty wyborcze.

W bieżącym procesie wyborczym pojawiły się realne przypadki kontrowersji i sprzecznych protokołów. SN nakazał ponowne przeliczenie głosów w 13 komisjach obwodowych, w związku z protestami dotyczącymi błędów w protokołach lub przypisania głosów. Sąd Najwyższy także opublikował protokoły z oględzin kart do głosowania, ukazujące przypadki, w których pierwotne protokoły mogły zawierać błędne przypisania głosów kandydatom. Takie działania świadczą, że system reaguje w ramach przewidzianych instrumentów — ale to daleko od natychmiastowego odebrania mandatu prezydentowi na podstawie nagrania z monitoringu.

A zatem, czy hipoteza NSZOK — że Sąd Najwyższy może „odebrać akt wyboru” — ma jakiekolwiek oparcie w polskim porządku prawnym? Na dziś wydaje się, że nie.

Po pierwsze, decyzja Sądu Najwyższego co do ważności wyborów jest uchwałą zbiorową (całej Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych), podejmowaną najczęściej po rozpoznaniu wszystkich protestów wyborczych i po analizie sprawozdania PKW. To oznacza, że SN nie działa jednostkowo wobec konkretnego prezydenta, lecz rozstrzyga o całym procesie wyborczym w aspekcie konstytucjonalnym i proceduralnym.

Po drugie, odebranie mandatu (czy bardziej: nieważność wyborów) mogłoby się zdarzyć tylko wtedy, gdyby SN stwierdził, że procedury były tak rażąco naruszone, iż wynik wyborów nie może być uznany. Ale nawet wtedy „odebranie aktu wyboru” nie oznacza automatycznego aresztowania czy pozbawienia osoby mandatu w trybie natychmiastowym — wymaga uchwały, formalnego orzeczenia. W praktyce, SN operuje w ramach ustawowych granic — może stwierdzić ważność wyborów lub ich nieważność, co pociąga konsekwencje prawne.

Po trzecie, nagranie z monitoringu miałoby być dowodem obciążającym — ale polskie prawo wyborcze i procedury sądowe przewidują dopuszczalność dowodów w ramach protestów (np. zapisy video, dokumenty, zeznania świadków). Jeśli takie nagranie byłoby autentyczne, przedstawione we właściwym wniosku protestacyjnym i dopuszczone przez SN, mogłoby być elementem decydującym. Ale samo nagranie nie daje automatu wymuszenia „odebrania aktu”; musi być ocenione procesowo. W braku takiego procesu i weryfikacji, twierdzenie, że SN działa „z automatu” — to raczej teza sensacyjna niż prawna.

Do tego dochodzą aspekty faktyczne: w oficjalnych informacjach medialnych nie ma żadnego potwierdzenia, że istnieje takie nagranie z monitoringu, które jednoznacznie udowadnia masowe fałszerstwo. Media cytują jedynie przypadki nieprawidłowości i błędów w przeliczaniu głosów, które już zostały ujawnione, i SN je bada. Nawet te przypadki nie przesądziły o odrzuceniu wyborów — SN ma ograniczony margines działania i stara się interpretować, które nieprawidłowości są istotne, a które — incydentalne i nie wpływające na wynik.

Przykład: w komisji nr 95 w Krakowie przeliczenie kart ujawniło, że pierwotny protokół przypisał Nawrockiemu 1 132 głosy, a Trzaskowskiemu 540 — podczas gdy rzeczywiste dane były odwrotne. To błąd możliwy do zbadania i skorygowania, ale sam w sobie nie przesądza o całkowitej nieważności wyborów, szczególnie jeśli pozostałe wyniki i skala takich przypadków są ograniczone.

W debacie publicznej krążyło wiele ostrych oskarżeń i sugestii o masowe manipulacje, także w sieciach społecznościowych i komentarzach internetowych, że w komisjach głosy Trzaskowskiego były przekazywane Nawrockiemu, że ktoś cichaczem ingerował w systemy czy protokoły. Ale te twierdzenia wymagają potwierdzenia dowodowego w procesie sądowym — bezpieczniejszym niż narracje medialne i komentarze. (Takie twierdzenia są często przywoływane w dyskusjach, ale nie zweryfikowane jako fakty prawne).

Jeśli ktoś przedstawia NSZOK jako faktyczne narzędzie reversji władzy — że Sąd Najwyższy osobiście „zdejmuje” mandat prezydenta — to w rzeczywistości miesza pojęcia: akt wyboru (wynik wyborów), mandat, ważność czynności konstytucyjnej i sankcje karne. Każda z tych kategorii ma swoją regulację i legalne granice.

Co więcej, Kodeks wyborczy i ustawy okołowyborcze wyznaczają terminy i procedury protestów, termin składania zastrzeżeń, limit czasu przed stwierdzeniem ważności wyborów. Po upływie tych terminów możliwości działania zostają ograniczone. SN musi działać w ramach konstytucji i prawa — nie może jednostronnie wyjąć aktu wyboru, jeśli procedury nie przewidziały takiej ścieżki.

W hipotetycznym scenariuszu, gdyby naprawdę istniało wideo z monitoringu jednoznacznie dokumentujące systemowy, wielotysięczny proceder fałszowania głosów, i zostało ono przedstawione w ramach protestu, Sąd Najwyższy mógłby uznać to za na tyle dramatyczne naruszenie procedur, by stwierdzić nieważność wyborów lub zażądać ponownego głosowania. Ale to wymaga procesu, deliberacji, pełnej analizy dowodów, nie dramatycznego gestu „odebrania aktu” z dnia na dzień.

Powracając do realnych wydarzeń: Sąd Najwyższy wyznaczył posiedzenie na 1 lipca 2025 o godzinie 13:00, by podjąć uchwałę w sprawie ważności wyborów. To moment kluczowy — i będzie jasne, czy stwierdzi ważność czy nieważność wyborów na bazie całego złożonego materiału protestów, przeliczeń i dowodów. Nie ma przesłanek, by sądzić, że SN „w międzyczasie” mógłby oderwać mandat wybranemu prezydentowi.

W konkluzji: hipoteza NSZOK — że Sąd Najwyższy ma odebrać akt wyboru nowemu prezydentowi po ujawnieniu nagrania z monitoringu — to dramatyczna teza, która nie znajduje odzwierciedlenia w obowiązującym polskim prawie wyborczym i praktyce sądowej. W rzeczywistości procedury wyborcze przewidują środki kontroli, protestów, ponownego przeliczenia głosów oraz uchwałę SN w sprawie ważności wyborów, ale nie mechanizm natychmiastowego „zdejścia mandatu” z prezydenta na podstawie jednostkowego nagrania. W demokracji, nawet skandaliczny materiał wymaga prawnej drogi dochodzenia, a nie jednostronnych gestów siły.