Papież Franciszek nie żyje. Miał 88 lat

Papież Franciszek zmarł w poniedziałek w wieku 88 lat. Informację przekazała Dykasteria ds. Komunikacji Stolicy Apostolskiej. “O 7.35 rano biskup Rzymu, Franciszek, powrócił do domu Ojca. Całe jego życie było poświęcone służbie Panu i Jego Kościołowi” — przekazał kard. Kevin Farrell, Kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego.

Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu
Papież Franciszek miał coraz większe kłopoty ze zdrowiem

Na początku lutego papież Franciszek miał coraz większe kłopoty z oddechem i głosem, nie mógł odczytywać tekstów swoich wystąpień. Leczenie w warunkach domowych w Watykanie nie przyniosło rezultatów. W związku z tym Ojciec Święty został przyjęty w piątek 14 lutego na specjalny oddział w Poliklinice Gemelli w Rzymie. Cztery dni później Watykan ujawnił, że lekarze zdiagnozowali u niego obustronne zapalenie płuc.

Papież pokonał chorobę i wyszedł ze szpitala 23 marca.
Papież Franciszek nie żyje. Odbędzie się konklawe

Śmierć Franciszka rozpoczyna dziewięciodniowy okres żałoby, znany jako Novemdiales. Tradycyjnie pogrzeb odbywa się między szóstym a dziewiątym dniem po odejściu papieża.

Franciszek wyznał w 2024 r., że znacząco zmodyfikował ceremonie związane z pogrzebem. Zdecydował m.in. o tym, by podczas obrzędów po jego śmierci jego ciało nie było wystawione na katafalku, lecz w trumnie. Chciał zostać pochowany w rzymskiej Bazylice Matki Bożej Większej, a nie w Bazylice Świętego Piotra.

Konklawe, czyli zgromadzenie kardynałów, które wybierze nowego papieża, musi zostać zwołane nie wcześniej niż 15 i nie później niż 20 dni po śmierci poprzedniego przywódcy Kościoła. Mogą w nim uczestniczyć tylko kardynałowie poniżej 80. roku życia. Kandydat musi uzyskać większość dwóch trzecich głosów.
Młode lata Jorge Mario Bergoglio

Jorge Mario Bergoglio urodził się w 1936 r. w Buenos Aires. Do seminarium wstąpił w wieku 21 lat, wcześniej zdobył dyplom z chemii. 13 grudnia 1969 r. przyjął święcenia, w 1974 r. złożył profesję wieczystą jako jezuita. W trakcie studiów zgłębiał filozofię, psychologię, literaturę i teologię. Uczył się też przez pewien czas w Niemczech. Bergoglio biegle posługiwał językami: hiszpańskim, francuskim, niemieckim, włoskim i angielskim.

Niewiele wskazywało na to, że młody Jorge może zostać księdzem. Jego przyjaciele z lat szkolnych wspominają, że nigdy przesadnie nie przykładał się do nauki, choć był bardzo zdolny. Zdarzyło mu się też otrzymywać od nauczycieli uwagi za złe zachowanie. Lubił grać w bilard i tańczyć tango argentyńskie. Duży wpływ na poglądy młodego Bergoglia wywarła jego babcia Nonna Rosa, którą późniejszy papież kilka razy cytował. To właśnie ona jako pierwsza uczyła go, że “całun pośmiertny nie ma kieszeni” i wpajała skromny styl życia oraz radziła uwolnienie się od władzy pieniądza. Przez całe życie Bergoglio pozostał wierny tym zasadom.
Nielubiany przełożony

Przyszłego papieża cechowały też silny charakter, ascetyczny tryb życia, dobra organizacja czasu pracy, staranność i punktualność. Dzięki tym cechom oraz dobremu wykształceniu już u progu kariery kościelnej w latach 1973-79 Bergoglio pełnił funkcję prowincjała zakonu jezuitów w Argentynie. Wiele wymagał od siebie i swoich współbraci, przez co nie był przez nich lubiany. Sam papież wyznał w późniejszych latach, że jego styl rządzenia na początku posługi był bardzo “autorytarny” i “miał wiele wad”. Ponieważ był niepopularny, po zakończeniu swojej kadencji jako prowincjał został skazany “na wygnanie”.

Odesłano go na dalsze studia do Niemiec, do pracy w Kurii Rzymskiej (której nigdy nie lubił), a potem na obrzeża zakonu do prowincjonalnego domu zakonnego w Cordobie. Rozpowszechniano też “czarną legendę”, według której miał wydać dwóch księży rządzącej w Argentynie juncie wojskowej. Nigdy jednak nie udowodniono mu stawianych zarzutów. Ze swoistego wygnania przyszłego papieża wydobył dopiero Jan Paweł II, który na prośbę kard. Antonio Quarracino przyznał mu w 1992 r. godność biskupa pomocniczego Buenos Aires. Niezależnie od tego, czy pracował jako prowincjał, rektor szkół jezuickich, spowiednik, biskup czy papież, Bergoglio prowadził podobny tryb życia. W centrum znajdowali się zawsze ludzie z marginesu: wykluczeni, biedni materialnie i duchowo. Swoich podwładnych namawiał “by pachnieli owcami”, do których są posłani. Chciał, żeby księża wychodzili do ludzi, a nie zamykali się w wygodnych rezydencjach. Krytykował przepych i wystawność. Jeździł metrem, nie mieszkał w należnych mu apartamentach, ale żył w skromnym mieszkaniu.
Niepopularny pontyfikat

Jego pontyfikat rozpoczął się 13 marca 2013 r. I od początku wiadomo było, że jest on przełomowy. Franciszek był pierwszym papieżem z kontynentu amerykańskiego, pierwszym jezuitą wybranym na papieża, pierwszym od wieków Ojcem Świętym, który zerwał z tradycją przybierania imion poprzedników. I to właśnie imię, które wybrał nowy papież, zszokowało kardynałów. Wybór świętego, który zrewolucjonizował i zmienił optykę Kościoła, zostało przyjęte dość chłodno. Św. Franciszek kojarzy się przede wszystkim z ewangeliczną postawą pokory, prostoty i ubóstwa. Taka optyka przysporzyła papieżowi wielu wrogów, bojących się o siebie i swoje wygodne życie. Bergoglio zawsze zwalczał kult pieniądza wśród kleru. Najpierw w zakonie jezuitów, potem w argentyńskim Kościele, aż w końcu w Watykanie.

Franciszek pozostawił człowieka w centrum swojej posługi. Szczególne miejsce w jego sercu zajmowali ubodzy, chorzy i żyjący na marginesie społeczeństwa. Był zdania, że nie można mówić ludziom o Bogu, zanim nie da się im możliwości godnego życia. Sam zresztą patrzył na pieniądze jako na środek służący czynieniu dobra. Udowodnił, że nawet pełniąc posługę papieża można pozostać pokornym. Reformy i pomoc biednym

Wierny swoim zasadom papież zaczął zmiany od własnego podwórka i najpierw wziął się za reformę Kurii Rzymskiej. W pracy pomagał mu specjalny zespół dziewięciu kardynałów z różnych stron świata. W murach Watykanu rósł opór purpuratów przeciwko planom papieża.

Franciszek chciał także odnowy instytucji parafii. Wzywał, aby te najmniejsze i najważniejsze komórki administracyjne Kościoła stały się centrami nie tylko religijnymi, ale też kulturalnymi i społecznymi, nastawionymi na służbę ludziom. Krytykował cenniki w parafiach, nieczułość na problemy lokalnych wspólnot. Spotkało się to ze skrajnymi reakcjami w Kościele. Mimo to Franciszek do końca pozostał konsekwentny. Nigdy nie przestał krytykować bogactwa kleru, nigdy nie przestał pomagać biednym, w czym zastępował go bezpośrednio Polak — jałmużnik papieski kard. Konrad Krajewski. Wystarczy tylko wspomnieć, że co miesiąc z papieskiej kasy na pomoc ubogim przeznaczano ok. 400 tys. euro.

O większości działań papieża na polu charytatywnym nigdy się nie dowiemy. Jedynie kilka spraw ujrzało światło dzienne: w jednej z polskich szkół papież wybudował windę, na placu św. Piotra postawiono prysznice, zatrudniono fryzjera i lekarzy dla bezdomnych. Wielu osobom przywrócono podstawową godność, a tego nie da się zmierzyć ilością wydanych pieniędzy. narkomanami w Buenos Aires

Papież nie ograniczał się, jeśli chodzi o pomoc ubogim. Przykładem jego filozofii było pozwolenie na wybudowanie McDonalda w granicach Watykanu. Powód? Restauracja zobowiązała się co tydzień wydawać 1 tys. bezpłatnych posiłków dla potrzebujących. To była jego filozofia: papież nie obrażał się na otaczającą go rzeczywistość, ale współpracował z nią dla dobra człowieka.
Człowiek w centrum

Ta postawa przebijała się także w nauczaniu Franciszka. Papież na nowo tchnął humanistycznego ducha w skostniałe przepisy kościelne. O ile bardzo jasno stawiał sprawę zła aborcji, eutanazji czy antykoncepcji, to w konkretnych przypadkach zawsze apelował o rozpoznanie sprawy indywidualnie. To również nie przysporzyło mu popularności w konserwatywnej części Kościoła.