PLL LOT traci kontrolę nad morzem… Spada 40 stóp na sekundę.

Katastrofa nad Bałtykiem – fikcyjna historia lotu PLL LOT

Warszawskie Lotnisko Chopina tętniło życiem, jak każdego dnia. Samoloty startowały i lądowały w równych odstępach czasu, a pasażerowie spieszyli się do swoich bramek. Lot LO3787 do Sztokholmu miał wyruszyć zgodnie z planem o 14:30. Był to zwyczajny lot, trwający nieco ponad godzinę, obsługiwany przez Boeinga 737 MAX 8.

Kapitan Adam Nowicki, doświadczony pilot z ponad 15-letnim stażem, wraz z pierwszym oficerem Martą Wysocką, przygotowywał się do startu. Pogoda nad Polską była spokojna, ale prognozy wskazywały na możliwość silnych turbulencji nad Morzem Bałtyckim. Nikt jednak nie podejrzewał, że ten lot zapisze się w historii jako jeden z najbardziej dramatycznych epizodów polskiego lotnictwa.

Start i pierwsze oznaki problemów

Samolot wzbił się w powietrze o 14:37, z lekkim opóźnieniem spowodowanym kontrolą techniczną. Początkowe minuty lotu przebiegały bezproblemowo. Stewardesy serwowały pasażerom napoje, a niektórzy z podróżnych patrzyli przez okna, podziwiając krajobrazy pod nimi.

Po 30 minutach lotu, kiedy maszyna znajdowała się nad Bałtykiem, nagle rozległ się głośny sygnał alarmowy w kokpicie. Kapitan spojrzał na ekrany – samolot tracił wysokość w tempie 40 stóp na sekundę.

– Marta, sprawdź systemy! – krzyknął Nowicki, usiłując ustabilizować maszynę.

Pierwszy oficer szybko przejrzała wskaźniki i komunikaty na ekranie. Kontrole wysokości przestały reagować na komendy. Systemy automatyczne nie odpowiadały.

– Mamy awarię hydrauliki! – odparła Marta, starając się zachować spokój.

Panikujące pasażerowie i walka pilotów

W kabinie pasażerskiej stewardesy próbowały uspokoić podróżnych, choć same nie wiedziały, co dokładnie się dzieje. Ludzie zaczęli nerwowo rozglądać się wokół, słychać było modlitwy, płacz i krzyki.

– Prosimy o zapięcie pasów i zachowanie spokoju – ogłosiła przez interkom główna stewardesa, choć jej głos lekko drżał.

Tymczasem w kokpicie trwała walka o życie. Kapitan podjął decyzję o próbie ręcznego przywrócenia sterowności. Przekazał kontrolę nad samolotem Marcie, samemu próbując aktywować systemy awaryjne.

– Wieża kontroli lotów, mamy sytuację awaryjną! Tracimy wysokość, systemy nie odpowiadają! – nadała Marta przez radio.

Spadek i desperacka próba ratunku

Samolot znajdował się już na wysokości zaledwie 4 tysięcy stóp. Morze Bałtyckie stawało się coraz bardziej wyraźne w oknach samolotu.

– Spróbujmy awaryjnego resetu systemu! – krzyknął Adam, przytrzymując drążek sterowy.

Marta nacisnęła przycisk resetu i… nic. Samolot nadal opadał.

Wtedy Adam podjął najtrudniejszą decyzję w swojej karierze – próbę wodowania maszyny.

– Ogłaszam awaryjne wodowanie! Przygotuj kabinę! – nadał przez interkom.

Stewardesy natychmiast przystąpiły do procedur. Pasażerowie musieli przyjąć pozycję awaryjną. Panika sięgnęła zenitu.

Adam skierował nos maszyny lekko do góry, starając się maksymalnie wyhamować opadanie. Marta kontrolowała silniki, by uniknąć ich przeciążenia.

Uderzenie i cisza

Kilka sekund później Boeing 737 uderzył w wodę. Siła była ogromna, lecz dzięki doświadczeniu pilotów samolot nie rozpadł się przy uderzeniu. Fale momentalnie zaczęły zalewać wnętrze kabiny.

Pasażerowie w panice rozpinając pasy, usiłowali wydostać się na skrzydła maszyny. Stewardesy pomagały w ewakuacji, starając się utrzymać porządek.

Kapitan Adam i Marta byli ostatnimi, którzy opuścili kokpit. Mieli tylko jeden cel – uratować jak najwięcej osób.

Ratunek i tajemnica awarii

Kilka minut po wodowaniu na miejsce zaczęły docierać jednostki ratunkowe. Helikoptery i statki straży przybrzeżnej wyciągały ludzi z wody. Dzięki szybkim działaniom udało się uratować większość pasażerów.

Kilka dni później, po przeprowadzeniu wstępnych badań wraku, inżynierowie odkryli, że przyczyną katastrofy była wada oprogramowania systemu sterowania wysokością. Był to błąd fabryczny, który wcześniej był ignorowany przez producenta samolotu.

PLL LOT, choć zszokowane incydentem, obiecały wprowadzenie dodatkowych środków bezpieczeństwa, aby podobna sytuacja nigdy się nie powtórzyła.

Kapitan Adam i pierwszy oficer Marta zostali uznani za bohaterów, a ich opanowanie i doświadczenie uratowało dziesiątki istnień.

Dziś lot LO3787 jest wspominany jako jedna z największych prób umiejętności pilotów w historii polskiego lotnictwa. Historia ta przypomina, jak kruche jest życie i jak w jednej chwili wszystko może się zmienić.