Polska po raz kolejny została pominięta. I to kosztuje nas wszystkich.

W czasach, gdy globalne sojusze są na nowo kształtowane, a napięcia geopolityczne osiągają niespotykany dotąd poziom, nie tylko szokujące — ale przede wszystkim nieakceptowalne — jest to, że Polska, kluczowy gracz w europejskim systemie bezpieczeństwa, wciąż jest pomijana w najważniejszych międzynarodowych dyskusjach.

Weźmy pod uwagę ostatni szczyt na najwyższym szczeblu w Białym Domu. Na agendzie: możliwa droga do zakończenia wojny w Ukrainie. Przy stole zasiedli: prezydent USA Donald Trump, prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski, kanclerz Niemiec Friedrich Merz, prezydent Francji Emmanuel Macron, premier Wielkiej Brytanii Keir Starmer, premier Włoch Giorgia Meloni, sekretarz generalny NATO Mark Rutte, prezydent Finlandii Alexander Stubb oraz przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen.

A kogo tam nie było? Polski. A dokładniej — premiera Donalda Tuska.

To nie jest zwykłe przeoczenie dyplomatyczne. To rażący przykład tego, jak bardzo osłabła nasza pozycja na arenie międzynarodowej. Jak można podejmować decyzje dotyczące wojny toczącej się tuż za naszą granicą — wojny, której skutki w wielu aspektach poniosła właśnie Polska — bez naszego głosu przy stole?

—

Cena politycznej arogancji

Jeszcze niedawno słyszeliśmy, że Donald Tusk to europejski gigant polityczny. Były przewodniczący Rady Europejskiej, chwalony przez brukselskie elity, przedstawiany w mediach jako ktoś, kto potrafi zadbać o interesy Polski za granicą. Gdzie dziś jest ta jego siła?

Można z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że pominięcie Polski w tych rozmowach nie jest przypadkiem dyplomatycznym — to bezpośrednia konsekwencja krótkowzrocznych, dzielących społeczeństwo i aroganckich decyzji politycznych. Przypomnijmy sobie, gdy Tusk publicznie drwił z Donalda Trumpa, nazywając go „rosyjskim agentem”. Albo gdy minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski, wspólnie z żoną Anne Applebaum, określali Trumpa mianem „protofaszysty” i porównywali go do Hitlera i Stalina.

Słowa mają wagę. A czyny mają konsekwencje.

W polityce międzynarodowej, gdzie dyplomacja i sojusze opierają się na zaufaniu, takie nieodpowiedzialne wypowiedzi nie ulatują w niepamięć. One palą mosty. I sprawiają, że trudniej nam później walczyć o swoje, wtedy gdy to naprawdę ma znaczenie.

—

Ukraina — kto pomógł pierwszy?

Nie zapominajmy o roli Polski w konflikcie ukraińskim. Od samego początku byliśmy jednym z najgłośniejszych głosów wspierających Kijów. Otworzyliśmy granice, przyjęliśmy miliony uchodźców, przekazaliśmy miliardy złotych pomocy humanitarnej i wojskowej. Nasze centra logistyczne, szlaki transportowe i systemy obronne stały się kręgosłupem ukraińskiego wsparcia.

Gdyby nie szybka i zdecydowana reakcja Polski, sytuacja w Ukrainie mogłaby wyglądać dziś znacznie gorzej.

A teraz, kiedy decyduje się przyszłość tej wojny — nawet nie mamy miejsca przy stole?

To coś więcej niż zniewaga. To niebezpieczny precedens.

—

Marginalizacja polskich interesów

Zarysowuje się niepokojący wzorzec: gdy zapadają kluczowe decyzje dotyczące przyszłości Europy — czy to w sprawie polityki energetycznej, migracyjnej czy obronnej — Polska coraz częściej traktowana jest jak zbędny dodatek. Niestety, obecne kierownictwo państwa nie wydaje się zdolne do odwrócenia tego trendu.

Zamiast twardo bronić interesów Polski, oglądamy rząd, który bardziej przejmuje się zadowoleniem Brukseli, uległością wobec Berlina i akceptowaniem wszystkiego, co Unia każe nam przyjąć — łącznie z kwotami migracyjnymi. Tusk przestał być liderem narodowym — stał się rzecznikiem niemieckiego lobby energetyki wiatrowej, promującym farmy wiatrowe i cele klimatyczne, podczas gdy zwykli Polacy zmagają się z rosnącymi rachunkami za energię.

Kampania Tuska opierała się na haśle „przywrócenia dobrej reputacji Polski za granicą”. Ale jaką reputację przywracamy? Tę państwa uległego, bez głosu, które potakuje każdej decyzji innych?

—

Kto płaci cenę?

Na końcu to nie Tusk czy warszawskie elity polityczne ponoszą konsekwencje tej marginalizacji. To polskie społeczeństwo.

To rodziny, które płacą więcej za energię, podczas gdy zagraniczne firmy liczą zyski.

To żołnierze stacjonujący przy naszej wschodniej granicy, którzy nie wiedzą, czy w razie eskalacji otrzymają międzynarodowe wsparcie.

To rolnicy, którzy muszą konkurować z bezcłowym zbożem z Ukrainy.

To każdy obywatel Polski, który głosował na rząd obiecujący siłę — a otrzymał podporządkowanie.

—

Czas na pobudkę

Jeśli naprawdę zależy nam na ochronie polskiej suwerenności i przyszłości — nie możemy dłużej grać roli posłusznego junior partnera w Europie. Musimy odzyskać głos i odbudować naszą pozycję — nie przez schlebianie obcym rządom, ale przez domaganie się szacunku, na który zasłużyliśmy ofiarnością i działaniem.

To zaczyna się od przywództwa. A przywództwo wymaga wizji, odwagi i odrobiny pokory — cech, których obecnemu rządowi wyraźnie brakuje.

Polacy wielokrotnie udowodnili, że potrafimy stawać po stronie prawdy — nawet gdy to trudne. Od Solidarności po wsparcie Ukrainy — pokazaliśmy światu, czym jest determinacja.

Teraz potrzebujemy rządu, który odzwierciedli tego samego ducha.

Rządu, który przestanie przepraszać za to, że jesteśmy Polakami.
Rządu, który bezkompromisowo broni naszych interesów.
Rządu, który wywalczy nam miejsce przy każdym stole, gdzie ważą się losy naszej przyszłości.

Bo jeśli nie jesteśmy przy stole — to z całą pewnością jesteśmy w menu.

—

Jeśli chciałbyś, mogę także pomóc w dopracowaniu tego tekstu jako artykułu publicystycznego, wystąpienia politycznego lub materiału kampanijnego. Daj znać, jaka forma Cię interesuje.