Rodzina już o duchy nie pyta”. Sprawdzam, jak się żyje w mieszkaniu po “dzieciach w beczkach”

Mieszkanie z najmroczniejszą przeszłością w najnowszej historii Łodzi ma obecnie bardzo pogodną właścicielkę. Pani Marty nie obrusza moje pytanie: “jak się mieszka w lokalu po “»dzieciach z beczek?«”. Rodzina i przyjaciele łodzianki już tak pytać przestali, tylko taksówkarze, słysząc zamawiany kurs na Radwańską 47, często dodają od siebie niestworzone historie.

W tym tygodniu minęły dwie dekady od odkrycia zbrodni w rodzinie N. Przy ul. Radwańskiej 47 w Łodzi ojciec i matka przez kilka lat trzymali w beczkach do kiszenia kapusty zmumifikowane ciała czwórki swoich dzieci
Dzisiaj część lokatorów tej kamienicy jest przekonana, że do zbrodni doszło na posesji obok. – Bałam się, że te cztery duszyczki będą mnie straszyły – opowiada o przeprowadzce sprzed kilku lat spotkana w bramie emerytka. – A potem dobry człowiek, który wnosił moje meble, powiedział, że te beczki to Radwańska 45
Wątpliwości rozwiewa porównanie starych zdjęć z widokiem, który mam przed sobą, a przede wszystkim pani Marta. – Tak, to było tutaj – potwierdza. – Po odkryciu tragedii ten lokal długo stał pusty. Gdy załatwiałam związane z nim sprawy w urzędzie miasta, nikt tam nie wspominał o jego historii, ale szybko donieśli mi o niej znajomi, w tym policjant
Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu
Przypominamy tekst, który pierwotnie został opublikowany w kwietniu 2023 r.

– Jest pan z takich pierwszy – odpowiada mi uśmiechnięta blondynka w progu swojego mieszkania przy ul. Radwańskiej 47. Właśnie zagadnąłem ją, czy przede mną żaden dziennikarz albo youtuber z kanału o mrocznych historiach nie wszedł na drugie piętro, aby zapytać: »jak się mieszka w lokalu po “dzieciach z beczek?”«. Miasto Łódź oswaja tragedię sprzed lat w ilustrowanej wyliczance

Bo o co jeszcze pytać w tej sprawie równo po 20 latach od tragedii? Historię rodziny N. zna każdy, kto na początku XXI w. dorastał w Łodzi – zresztą na długie lata przylgnęła ona do wizerunku miasta: jak ujawniona rok wcześniej afera łowców skór w łódzkim pogotowiu i rok późniejsza strzelanina podczas juwenaliów.

Dowiedz się więcej: jak Łódź nie dostała Euro 2012, chwaląc się tłumieniem zamieszek podczas tragicznych juwenaliów…

Teraz magistrat przedstawia Radwańską 47 jak coś w rodzaju ciekawostki historycznej. Ten adres pojawia się w oficjalnym portalu miasta – w ilustrowanej wyliczance “Łódzkie zbrodnie, o których mówiła cała Polska”. Autor “magistrackiego” wpisu o Radwańskiej 47 przypomina najważniejsze fakty. 26 kwietnia 2003 r. policja, chcąc zatrzymać Krzysztofa N., podejrzanego o włamania, wkroczyła przez balkon do mieszkania jego rodziny. 29-latka nie było w domu, ale policjanci zastali w środku o rok starszą żonę – Jadwigę. A ich uwagę podczas oględzin zwróciły trzy beczki do kiszenia kapusty trzymane w szafie, zamknięte i uszczelnione sylikonem. W beczkach małżeństwo ukrywało zmumifikowane ciała czwórki dzieci. O okolicznościach ich śmierci rodzice opowiadali podczas późniejszego procesu. Kiedy 26 kwietnia 2003 r. policjanci przeszukiwali mieszkanie rodziny przy Radwańskiej 47, Krzysztof N. ukrywał się w pobliskim parku. Ale funkcjonariusze szybko go schwytali. Ojcu towarzyszyło jedyne żyjące dziecko małżeństwa: 11-letnia wówczas Monika. Dziewczyna finalnie trafiła do adopcji za granicą – razem z siostrą, którą Jadwiga N. urodziła już za kratkami. Wyrok dla kobiety, potwierdzony przez Sąd Najwyższy to 25 lat więzienia (Jadwiga N. będzie zatem wolna w 2028 r.), zaś dla Krzysztofa N. – dożywocie (z możliwością warunkowego, przedterminowego zwolnienia po 35 latach pozbawienia wolności). Przecież one takie niewinne” – to straszyć nie będą

Kamienica przy Radwańskiej 47 nie jest już obskurnym budynkiem z odpadającym tynkiem. W 2015 r. zarządzająca nią wspólnota zdobyła dofinansowanie na termomodernizację. Ale i teraz, przechodząc przez bramę, można zobaczyć butelki po “małpkach” – wetknięte w przylegającą do ściany skrzynkę. Za to lokatorzy są bardzo pomocni, choć jedna z emerytek zamieszkujących kamienicę przekonuje, że do zbrodni w rodzinie N. doszło na sąsiedniej posesji.

– Wprowadziłam się tutaj kilka lat temu, bo chciałam mieć ciepłą wodę na starość. A tu już podłączyli. Bałam się, że te cztery duszyczki będą mnie straszyły, ale pomyślałam “przecież one takie niewinne”. A potem dobry człowiek, który wnosił moje meble, powiedział, że te beczki to Radwańska 45, a nie u nas – opowiada emerytka. – I już się wcale nie boję.

Układ balkonów z fotografii oraz ten, który mam przed sobą na podwórku, zdecydowanie wskazuje, że “dobry człowiek” najpewniej dbał o spokój pierwszej z moich rozmówczyń. Rodzina N. mieszkała w podwórku przy Radwańskiej 47. Ale dla 100-proc. przekonania postanawiam zapukać do drzwi lokalu na drugim piętrze. Tego, w którego oknach – przy wynoszeniu beczki na starej fotografii – palą się światła. Teraz na balkonie przy tych oknach stoją kwiaty. Lokatorka mieszkania po “dzieciach w beczkach”: jest w centrum, do tego wokół mnóstwo zieleni

– Tak, to było tutaj – potwierdza pani Marta, właścicielka mieszkania na drugim piętrze. Mam szczęście. Wczesne popołudnia w środku tygodnia łodzianka zwykle spędza w pracy (jej branża to handel), ale akurat dziś ma dzień wolny. Pani Marty nie obrusza pytanie “jak się mieszka w lokalu po »dzieciach z beczek?«”, choć dotąd nie słyszała go od obcych: tylko od rodziny i od odwiedzających łodziankę przyjaciół.

– Ale mieszkam tu już od 12 lat i oni już przestali o to pytać. A jak jeszcze pytali, odpowiadałam, że żadnych duchów tu nie ma, a z tamtym zdarzeniem nic mnie przecież nie łączy – opowiada pani Marta. I dodaje, że lokal przy Radwańskiej 47 zdobyła w ramach prowadzonego w mieście programu spłacania zadłużenia po poprzednich użytkownikach. Teraz jest on własnością mojej rozmówczyni, żyjącej na 43 metrach samotnie i w dobrym nastroju. Wiem, że po odkryciu tragedii ten lokal długo stał pusty. Gdy załatwiałam związane z nim sprawy w urzędzie miasta, nikt tam nie wspominał o jego historii, ale szybko donieśli mi o niej znajomi, w tym policjant, który był tutaj kiedyś na interwencji. Tylko że ja potrzebowałam mieszkania, a to jest w centrum, do tego wokół mnóstwo zieleni.

Pani Marta zaprasza mnie na balkon, przez który w 2003 r. policjanci wkroczyli do lokalu, zaraz przed odkryciem beczek. Łodziance można pozazdrościć widoku na park Poniatowskiego, gdzie na krótko zdołał się ukryć Krzysztof N. – dziś to jedno z ulubionych miejsc łódzkich biegaczy, rowerzystów czy spacerujących rodzin.

– Największe wymysły słyszę od taksówkarzy, gdy wsiadając do pojazdu, podaję im mój adres – opowiada pani Marta. – Pytają, czy wiem, co się pod nim stało, a jeden z nich oznajmił, że do “tego mieszkania” wróciła już ta córka skazanego małżeństwa, której udało się przeżyć…