Sylwester Marciniak Aresztowany i Skazany na 12-Miesięczny Wyrok Więzienia w Oczekiwaniu na Dochodzenie w Sprawie Fałszerstw Wyborczych po Wyciekłym Nagraniu z Manipulacją przy Urnach Prezydenckich Przesłanym przez Ewę Wrzosek do Sądu Najwyższego

Sylwester Marciniak zawsze wydawał się niewzruszony — człowiek wyrzeźbiony z granitowych murów sądu, w którym spędził większość kariery. Sędziowie szeptali o jego precyzji. Ministrowie bali się jego intelektu. Dziennikarze nazywali go „Metronomem” za jego spokojne, metodyczne podejście do każdego kryzysu wyborczego. Ale nic w jego zdyscyplinowanym życiu nie przygotowało go na poranek, kiedy policja zapukała do jego drzwi.

Korytarz przed jego mieszkaniem wypełnił się ciężkim echem kroków. Marciniak otworzył drzwi, wciąż półubrany, a blade zimowe światło wślizgnęło się za plecami funkcjonariuszy.

„Sędzia Sylwester Marciniak?” — zapytał oficer prowadzący.

Kiwnął głową.

„Jest pan zatrzymany w związku z dochodzeniem w sprawie fałszowania wyborów oraz manipulacji dowodami.”

Przez chwilę Marciniak nie oddychał. Jakby ktoś zatrzymał czas, pozostawiając tylko szelest papieru — nakazu aresztowania rozwijanego niczym proroctwo. Potem wszystko przyspieszyło. Błyski kamer, gdy wyprowadzano go z budynku. Zimny metal drzwi radiowozu. Cisza jego własnego niedowierzania, uciskająca go jak obręcz.

Świat wkrótce poznał źródło oskarżenia: nagranie, które anonimowo trafiło do prokurator Ewy Wrzosek, a ta przekazała je do Sądu Najwyższego. Plik był ziarnisty, dźwięk zniekształcony, ale nie do pomylenia: mężczyzna przypominający Marciniaka stał nad zaplombowanymi urnami z głosami prezydenckimi, mówiąc urywanymi zdaniami do nierozpoznanego pomocnika.

„Dostosuj wyniki. Muszą zgadzać się z projekcjami” — mówił głos.
Asystent zapytał: „A protokół?”
„Zostaw to mnie.”

Brak daty. Brak jasnej lokalizacji. Brak ciągłego ujęcia twarzy. Ale podobieństwo wystarczyło, by wstrząsnąć fundamentami komisji. Notatka Wrzosek do Sądu była chłodna i rzeczowa: „Nagranie, jeśli autentyczne, wskazuje na możliwą ingerencję w głosy prezydenckie. Kieruję je do analizy sądowej.” W ciągu kilku godzin cała sprawa pochłonęła uwagę kraju.

Marciniak utrzymywał niewinność, ale nagranie rozprzestrzeniało się szybciej niż jakiekolwiek sprostowanie. Komentatorzy analizowali każdy piksel. Teoretycy spiskowi rysowali czerwone kółka wokół profilu mężczyzny, kształtu jego uszu, tonu jego głosu. Po południu pod siedzibą PKW zaczęły gromadzić się protesty.

Wstępne posiedzenie sądu było spektaklem transmitowanym na żywo — wydarzeniem bez precedensu dla człowieka, który przez dziesięciolecia nadzorował wybory. Sędzia mówił spokojnie, lecz jego słowa uderzały jak młot: „Ze względu na ciężar zarzutów i konieczność zabezpieczenia postępowania sądowego, sąd orzeka dwunastomiesięczny wyrok pozbawienia wolności do czasu zakończenia śledztwa.” Był to manewr prawny, którego nikt się nie spodziewał — środek zapobiegawczy, rzadki i kontrowersyjny. Marciniak drgnął. Jego obrońca zaprotestował gwałtownie: „To nadużycie! Mój klient od trzydziestu lat służy państwu!” Ale decyzja zapadła.

Dwanaście miesięcy. Dwanaście miesięcy za kratami, czekając na ujawnienie prawdy.

Świat Marciniaka skurczył się do czterech betonowych ścian i wąskiej szczeliny okna, przez którą widział jedynie skrawek nieba. Pierwsze tygodnie spędził, odtwarzając nagranie w myślach, szukając momentu, w którym jego życie zostało zastąpione cieniem samego siebie. Głos na taśmie brzmiał jak on — aż nazbyt podobnie. Kadencja. Krótko cięte spółgłoski. To było aż nienaturalne, niemal jakby stworzone.

Ta myśl nie dawała mu spokoju. Czy ktoś mógł to skonstruować? Wygenerować? Złożyć z fragmentów publicznych wystąpień?

W więziennej bibliotece pochłaniał artykuły o deepfake’ach, analizie fonetycznej, cyfrowych fałszerstwach. Notował gorączkowo, rysował wykresy fal dźwiękowych, znaczniki fonetyczne, czasowe. Wiedział, że nie oczyści swojego imienia zza krat — ale mógł się przygotować.

Tymczasem adwokat Karolina Szydło rozpoczęła własne śledztwo. Znała Marciniaka od lat — człowieka zbyt sztywnego, zbyt sumiennego, by manipulować wyborami. Przesłuchała nagranie. Jeszcze raz. I jeszcze. I jeszcze. Coś ją niepokoiło. Nie głos — cisza. Ciche tło za nim. Wydzieliła częstotliwości i porównała je z bazami dźwięków.

Wynik był jednoznaczny: odgłos tła pasował do serwerowni w piwnicy, możliwej w budynku administracji publicznej, lecz nie w żadnym oficjalnym magazynie wyborczym. Poszła dalej, analizując metadane pliku. Znaleziono ślady wskazujące nie na sygnalistę, ale na kogoś z dostępem do wysokopoziomowego oprogramowania stosowanego przez jednostki cyberbezpieczeństwa. Im głębiej kopała, tym bardziej mroczna stawała się sprawa.

Trzy miesiące po osadzeniu Marciniaka, w środku nocy, odwiedziła go niespodziewana osoba. Strażnik nerwowo brzęczał kluczami. Do celi weszła zakapturzona kobieta. Rozpoznał głos. Ewa Wrzosek.

„Musi mnie pan wysłuchać” — wyszeptała. — „Nie wiedziałam, co przesyłam. Myślałam, że to prawdziwe. Ale ktoś chciał pana usunąć. Ktoś chciał chaosu w komisji.”

Marciniak spojrzał na nią uważnie. „Dlaczego dopiero teraz mi to mówisz?”

„Bo przyszli po mnie” — odpowiedziała cicho. — „Ktoś przeszukał moje biuro. Pliki zniknęły. Logi zostały wyczyszczone. To większe, niż pan myśli.”

Położyła na stole mały dysk.

„Tu jest to, co znalazłam. Proszę tego użyć, gdy pan wyjdzie.”

„Co tam jest?” — zapytał.

Zawahała się. „Lista nazwisk” — powiedziała. — „I jeden wzorzec głosu.” Potem zniknęła w ciemności korytarza.

Gdy zima powróciła do Warszawy, kończył się jego dwunastomiesięczny wyrok. Opinia publiczna zaczęła obracać się na jego korzyść. Protestujący domagali się uwolnienia, nazywając całą sprawę polityczną zagrywką, wyreżyserowanym skandalem. Pojawiały się plotki o sfałszowanym audio, sabotażu wewnętrznym i o frakcji wewnątrz państwa, która chciała zdestabilizować system wyborczy przed kolejnym głosowaniem.

Marciniak wyszedł z więzienia wychudzony, postarzały, ale z ogniem w oczach. Ścisnął w dłoni dysk, który dała mu Wrzosek, czując jego ciężar jak rękojeść miecza.

„Teraz” — wyszeptał do zimnego wiatru — „zaczynam.”

Prawdziwa walka — walka o prawdę — dopiero miała się rozpocząć.