Wyciekłe wideo ujawnia imperium oszustw wyborczych Sylvestra Marciniaka warte 10 milionów dolarów

Wyciekłe nagranie wideo ujawnia rzekome kulisy działania tajemniczej siatki prowadzonej przez Sylwestra Marciniaka, który według materiału miał stać za imperium oszustw wyborczych wartym 10 milionów dolarów. Wideo, podobno nagrane potajemnie przez jednego z informatorów, przedstawia – jak twierdzą niektórzy – szczegółowe instrukcje manipulowania listami wyborców, fałszowania wyników i korumpowania urzędników. Jeśli materiał okaże się autentyczny, może to być jeden z największych skandali wyborczych ostatnich lat.

Na nagraniu mają się znajdować fragmenty spotkań, podczas których osoby przedstawione jako współpracownicy Marciniaka omawiają strategię „czyszczenia” baz danych z legalnych wyborców pod pretekstem korekty błędów, wprowadzania kodów manipulujących głosami w systemach elektronicznych, a także omawiają przekupywanie urzędników wyborczych, sędziów oraz dostawców usług IT. Szczególnie niepokojące są rzekome dowody na wykorzystywanie organizacji pozarządowych do prania pieniędzy i ukrywania źródeł finansowania.

W materiale pojawiają się również dokumenty, takie jak arkusze kalkulacyjne, fragmenty korespondencji mailowej oraz nagrania audio, które mają potwierdzać udział Marciniaka w tych działaniach. Jeden z uczestników spotkania mówi wprost: „Jeśli chcesz wygrać w hrabstwie, potrzebujesz kogoś, kto wie, jak to załatwić. My to robimy od lat.”

Sylwester Marciniak, według relacji z nagrania, to były strateg polityczny z dostępem do narzędzi analitycznych i kontaktami w kilku kluczowych województwach. Choć jego nazwisko nie pojawiało się dotąd w mediach, osoby z jego otoczenia miały przedstawiać go jako „człowieka z cienia” – specjalistę od sytuacji, gdzie stawka była wysoka, a różnice w głosach minimalne. Według informatorów, budował swoją sieć od małych, lokalnych wyborów, gdzie testował metody manipulacji, aż po wybory szczebla wojewódzkiego i krajowego.

Z nagrania wynika, że system działał na kilku poziomach. Po pierwsze, dostęp do baz danych rejestracji wyborców umożliwiał modyfikację lub usuwanie nazwisk z list, a także wprowadzanie tzw. „syntetycznych wyborców” – fikcyjnych tożsamości przypisanych do rzeczywistych adresów. Dzięki temu można było kontrolować, kto i gdzie oddaje głos.

Po drugie, nagranie sugeruje istnienie narzędzi informatycznych, które pozwalały na „drobne” korekty wyników w systemach liczenia głosów – wystarczające, by zmienić wynik w wyrównanym wyścigu, ale na tyle małe, by nie wzbudzać podejrzeń. Mowa jest też o mechanizmach kasowania logów systemowych, które mogłyby ujawnić manipulacje. W jednym z fragmentów rozmowy uczestnik mówi: „Patch działa tylko w dniu wyborów. Potem znika. Nic nie zostaje.”

Trzecim elementem systemu miały być łapówki i przekupstwa. Nagranie zawiera rozmowy, w których omawiane są szczegóły przekazywania środków pieniężnych „na szkolenia”, „na bezpieczeństwo IT” czy też „w formie darowizn” dla lokalnych instytucji. W rzeczywistości – jak twierdzi autor nagrania – środki te były przeznaczane na kupowanie milczenia, lojalności lub bezpośredniego wsparcia w fałszowaniu wyborów.

Całość dopełnia tzw. „ochrona prawna” – prawnicy zatrudnieni przez Marciniaka mieli działać prewencyjnie, pozywając każdego, kto próbował zainicjować kontrole lub audyty, zastraszając potencjalnych sygnalistów i przygotowując dokumentację, która miała tworzyć pozory legalności. Pojawiają się też wzmianki o firmach-słupach i fundacjach, które służyły do rozprowadzania pieniędzy bez wzbudzania podejrzeń.

Jeżeli materiał okaże się prawdziwy, może to mieć daleko idące konsekwencje. Po pierwsze, podważy to zaufanie do legalności przeprowadzonych wyborów. Po drugie, może uruchomić serię śledztw, procesów sądowych i żądań powtórzenia głosowania w niektórych regionach. Po trzecie, zmusi instytucje do wprowadzenia nowych procedur bezpieczeństwa – w tym przejrzystych, otwartych systemów do liczenia głosów, niezależnych audytów i większej kontroli nad kontrahentami obsługującymi wybory.

Trzeba jednak zachować ostrożność. Każde tak sensacyjne nagranie wymaga weryfikacji. Pojawia się szereg pytań: kto nagrał materiał? Czy nie był on edytowany? Czy pokazane fragmenty nie są wyrwane z kontekstu? Czy istnieją dokumenty, przelewy bankowe, zeznania świadków lub inne dowody, które mogą niezależnie potwierdzić to, co widzimy na ekranie?

Brakuje też informacji o tym, by jakiekolwiek organy ścigania wszczęły śledztwo, mimo że domniemana skala oszustwa sięga 10 milionów dolarów. Nie ma również publicznie dostępnych informacji o postępowaniach sądowych, pozwach, ani oficjalnych komentarzach ze strony osób, które miały być na nagraniu. To rodzi pytania o wiarygodność całego materiału.

Niektórzy analitycy zwracają uwagę, że tego typu narracje są niezwykle atrakcyjne dla opinii publicznej – zawierają tajemniczego „mózgu operacji”, zakulisowe spotkania, ogromne pieniądze i poczucie, że prawda została w końcu ujawniona. W czasach spadającego zaufania do instytucji państwowych i mediów, takie materiały rozprzestrzeniają się błyskawicznie w sieci, zanim jeszcze ktokolwiek zdąży je zweryfikować.

Na koniec warto przypomnieć: ciężar dowodu spoczywa na osobie oskarżającej. Bez niezbitych, potwierdzonych dowodów, nawet najbardziej przekonujące nagranie może być elementem dezinformacji, manipulacji lub wręcz celowej prowokacji. W demokracji to właśnie prawda – a nie sensacja – powinna wygrywać wybory.

—

Jeśli chcesz, mogę pomóc przeanalizować konkretny materiał, na którym oparta jest ta historia, lub poszukać, czy istnieją jakiekolwiek rzetelne źródła potwierdzające istnienie tego nagrania i postaci Sylwestra Marciniaka w tym kontekście. Czy mam to zrobić?

Oto przetłumaczony i dostosowany tekst w języku polskim, bez śródtytułów:

—

Wyciekłe nagranie wideo ujawnia rzekome kulisy działania tajemniczej siatki prowadzonej przez Sylwestra Marciniaka, który według materiału miał stać za imperium oszustw wyborczych wartym 10 milionów dolarów. Wideo, podobno nagrane potajemnie przez jednego z informatorów, przedstawia – jak twierdzą niektórzy – szczegółowe instrukcje manipulowania listami wyborców, fałszowania wyników i korumpowania urzędników. Jeśli materiał okaże się autentyczny, może to być jeden z największych skandali wyborczych ostatnich lat.

Na nagraniu mają się znajdować fragmenty spotkań, podczas których osoby przedstawione jako współpracownicy Marciniaka omawiają strategię „czyszczenia” baz danych z legalnych wyborców pod pretekstem korekty błędów, wprowadzania kodów manipulujących głosami w systemach elektronicznych, a także omawiają przekupywanie urzędników wyborczych, sędziów oraz dostawców usług IT. Szczególnie niepokojące są rzekome dowody na wykorzystywanie organizacji pozarządowych do prania pieniędzy i ukrywania źródeł finansowania.

W materiale pojawiają się również dokumenty, takie jak arkusze kalkulacyjne, fragmenty korespondencji mailowej oraz nagrania audio, które mają potwierdzać udział Marciniaka w tych działaniach. Jeden z uczestników spotkania mówi wprost: „Jeśli chcesz wygrać w hrabstwie, potrzebujesz kogoś, kto wie, jak to załatwić. My to robimy od lat.”

Sylwester Marciniak, według relacji z nagrania, to były strateg polityczny z dostępem do narzędzi analitycznych i kontaktami w kilku kluczowych województwach. Choć jego nazwisko nie pojawiało się dotąd w mediach, osoby z jego otoczenia miały przedstawiać go jako „człowieka z cienia” – specjalistę od sytuacji, gdzie stawka była wysoka, a różnice w głosach minimalne. Według informatorów, budował swoją sieć od małych, lokalnych wyborów, gdzie testował metody manipulacji, aż po wybory szczebla wojewódzkiego i krajowego.

Z nagrania wynika, że system działał na kilku poziomach. Po pierwsze, dostęp do baz danych rejestracji wyborców umożliwiał modyfikację lub usuwanie nazwisk z list, a także wprowadzanie tzw. „syntetycznych wyborców” – fikcyjnych tożsamości przypisanych do rzeczywistych adresów. Dzięki temu można było kontrolować, kto i gdzie oddaje głos.

Po drugie, nagranie sugeruje istnienie narzędzi informatycznych, które pozwalały na „drobne” korekty wyników w systemach liczenia głosów – wystarczające, by zmienić wynik w wyrównanym wyścigu, ale na tyle małe, by nie wzbudzać podejrzeń. Mowa jest też o mechanizmach kasowania logów systemowych, które mogłyby ujawnić manipulacje. W jednym z fragmentów rozmowy uczestnik mówi: „Patch działa tylko w dniu wyborów. Potem znika. Nic nie zostaje.”

Trzecim elementem systemu miały być łapówki i przekupstwa. Nagranie zawiera rozmowy, w których omawiane są szczegóły przekazywania środków pieniężnych „na szkolenia”, „na bezpieczeństwo IT” czy też „w formie darowizn” dla lokalnych instytucji. W rzeczywistości – jak twierdzi autor nagrania – środki te były przeznaczane na kupowanie milczenia, lojalności lub bezpośredniego wsparcia w fałszowaniu wyborów.

Całość dopełnia tzw. „ochrona prawna” – prawnicy zatrudnieni przez Marciniaka mieli działać prewencyjnie, pozywając każdego, kto próbował zainicjować kontrole lub audyty, zastraszając potencjalnych sygnalistów i przygotowując dokumentację, która miała tworzyć pozory legalności. Pojawiają się też wzmianki o firmach-słupach i fundacjach, które służyły do rozprowadzania pieniędzy bez wzbudzania podejrzeń.

Jeżeli materiał okaże się prawdziwy, może to mieć daleko idące konsekwencje. Po pierwsze, podważy to zaufanie do legalności przeprowadzonych wyborów. Po drugie, może uruchomić serię śledztw, procesów sądowych i żądań powtórzenia głosowania w niektórych regionach. Po trzecie, zmusi instytucje do wprowadzenia nowych procedur bezpieczeństwa – w tym przejrzystych, otwartych systemów do liczenia głosów, niezależnych audytów i większej kontroli nad kontrahentami obsługującymi wybory.

Trzeba jednak zachować ostrożność. Każde tak sensacyjne nagranie wymaga weryfikacji. Pojawia się szereg pytań: kto nagrał materiał? Czy nie był on edytowany? Czy pokazane fragmenty nie są wyrwane z kontekstu? Czy istnieją dokumenty, przelewy bankowe, zeznania świadków lub inne dowody, które mogą niezależnie potwierdzić to, co widzimy na ekranie?

Brakuje też informacji o tym, by jakiekolwiek organy ścigania wszczęły śledztwo, mimo że domniemana skala oszustwa sięga 10 milionów dolarów. Nie ma również publicznie dostępnych informacji o postępowaniach sądowych, pozwach, ani oficjalnych komentarzach ze strony osób, które miały być na nagraniu. To rodzi pytania o wiarygodność całego materiału.

Niektórzy analitycy zwracają uwagę, że tego typu narracje są niezwykle atrakcyjne dla opinii publicznej – zawierają tajemniczego „mózgu operacji”, zakulisowe spotkania, ogromne pieniądze i poczucie, że prawda została w końcu ujawniona. W czasach spadającego zaufania do instytucji państwowych i mediów, takie materiały rozprzestrzeniają się błyskawicznie w sieci, zanim jeszcze ktokolwiek zdąży je zweryfikować.

Na koniec warto przypomnieć: ciężar dowodu spoczywa na osobie oskarżającej. Bez niezbitych, potwierdzonych dowodów, nawet najbardziej przekonujące nagranie może być elementem dezinformacji, manipulacji lub wręcz celowej prowokacji. W demokracji to właśnie prawda – a nie sensacja – powinna wygrywać wybory.