Wyciekło nagranie, jak prezydent Karol Nawrocki osobiście pakuje karty do urn – Sejm właśnie go odsunął, Polska na krawędzi wojny domowej!

Nagranie pojawiło się tuż po świcie — ziarniste, chwiejne i przerywane stłumionym komentarzem anonimowej osoby, która je zarejestrowała. W ciągu kilku minut rozprzestrzeniło się po wszystkich platformach społecznościowych w Polsce, wywołując polityczną burzę, jakiej kraj jeszcze nie widział. Materiał zdawał się przedstawiać prezydenta Karola Nawrockiego — albo kogoś do niego niezwykle podobnego — pochylonego nad słabo oświetlonym stołem, wsuwającego pliki wypełnionych kart wyborczych do niemal pełnej urny. Znacznik czasu sugerował, że nagranie wykonano w przeddzień ostatnich wyborów parlamentarnych.

Do południa Sejm obradował w trybie pilnym. W południe Marszałek ogłosił, że prezydent Nawrocki zostaje zawieszony w wykonywaniu swoich konstytucyjnych obowiązków do czasu zakończenia postępowania. Wieczorem dziesiątki tysięcy Polaków były już na ulicach — jedni domagali się sprawiedliwości, inni twierdzili, że to obca prowokacja mająca zdestabilizować państwo. Polska stała drżąc pomiędzy oburzeniem a niedowierzaniem.

Eksperci natychmiast się podzielili. Jedni twierdzili, że oświetlenie, sylwetka i profil postaci idealnie pasują do Nawrockiego. Inni utrzymywali, że nagranie wygląda na wyreżyserowane, być może podrobione przy użyciu technologii deepfake, być może z udziałem aktora. Jednak symbolika — sam prezydent, własnoręcznie pakujący karty wyborcze w archiwum miejskim — była zbyt silna i zbyt wybuchowa, by czekać na forensyczną pewność.

W ciągu paru godzin telewizje puszczały zapętlone, rozmazane ujęcia, a komentatorzy mówili o nich coraz dramatyczniejszym tonem. Jeden prezenter nazwał je „najbardziej szokującym materiałem politycznym w historii III RP”. Inny z powagą oznajmił, że Polska stoi teraz „w obliczu momentu prawdy”. Kancelaria prezydenta wydała tylko jedno zdanie: „Nagranie jest sfałszowane. Prezydent stanowczo zaprzecza oskarżeniom.” Potem zapadła cisza. Bez konferencji prasowej. Bez wystąpienia. Bez wyjaśnienia, gdzie przebywa prezydent w tych kluczowych godzinach.

Sejm rzadko działał z taką jednomyślnością. Nawet rywalizujące partie, zwykle skaczące sobie do gardeł, zdawały się przerażone perspektywą wyjścia na obojętne wobec takiego zarzutu. Głosowanie nad zawieszeniem prezydenta przeszło miażdżącą większością po dwugodzinnej debacie, przerywanej okrzykami, uderzaniem w pulpity, a nawet krótką awarią prądu, która wywołała falę szeptów o spisku. Premier twierdził, że zawieszenie to „ponadpartyjny akt dla zachowania stabilności państwa”. Opozycja odpowiadała, że nagranie potwierdza to, o czym ostrzegali od lat. Mniejsze ugrupowania wzajemnie oskarżały się o „prawdziwe współuczestnictwo w inscenizowanej prowokacji”. Nic nie było pewne — poza tym, że kraj pogrążał się w chaosie.

O zmierzchu Warszawa wyglądała jak stolica pod oblężeniem. Na ulicach formowały się protesty o skrajnie różnych poglądach: jedni wymachiwali flagami w obronie demokracji, inni trzymali tablice z hasłami „STOP ZAMACHOWI STANU” i „NAGRANIE JEST FAŁSZEM”. Policja próbowała rozdzielać tłumy, lecz z każdą godziną pojawiały się nowe starcia, głośniejsze okrzyki, więcej wybitych szyb, więcej dezorientacji. W Krakowie studenci zgromadzili się pod Wawelem, krzycząc: „Gdzie jest prezydent?” W Gdańsku tysiące ludzi przeszły nad morze, zapalając pochodnie i śpiewając hymn. W Poznaniu kontrmanifestanci oskarżali koalicję rządzącą o próbę przejęcia władzy.

Podcasty, transmisje na żywo i polityczni komentatorzy produkowali teorie w zawrotnym tempie. Jedni twierdzili, że za skandal odpowiadają obce służby wywiadowcze. Inni, że Nawrocki został wrobiony przez rywali z własnego otoczenia. Jeszcze inni — że prezydent został potajemnie zatrzymany już kilka dni wcześniej, a nagranie to przeciek mający przygotować opinię publiczną. Nikt nie wiedział, czemu ufać.

Narastały napięcia, a opozycja ogłosiła powstanie „gabinetu cieni w trybie kryzysowym”, który — jak twierdzili — miał stabilizować sytuację, jeśli porządek konstytucyjny się załamie. Gesto symboliczne, formalnie legalne, politycznie agresywne — i wstrząsające krajem. Koalicja rządząca nazwała to „lekkomyślną próbą przejęcia władzy w chwili zamętu”. Opozycja odpowiadała, że koalicja jest „współwinna największego skandalu wyborczego w nowoczesnej historii Polski”. Obie strony mówiły o ochronie demokracji. Obie twierdziły, że to przeciwnik ją niszczy.

Tymczasem analitycy wideo — zarówno niezależni, jak i państwowi — rozpoczęli badanie nagrania. Proces miał potrwać dni, może tygodnie. A Polska nie miała tyle czasu. Krążyły plotki, że kluczowi świadkowie uciekają z kraju. Że urny wyborcze są przejmowane albo przez policję, albo przez samozwańcze milicje — zależnie od tego, kto opowiadał historię. Że wojsko szykuje się do „operacji stabilizacyjnych”, określenia, które połowę kraju przerażało, a drugą połowę uspokajało. Dziennikarze koczowali pod Pałacem Prezydenckim, czekając na jakikolwiek znak Nawrockiego. Jedni twierdzili, że w nocy widać światła na piętrach. Inni — że budynek jest pusty i możliwe, że ewakuowany. Znany satyryk napisał w mediach społecznościowych: „Sprawdzał ktoś lodówkę prezydenta? Może się schował za mlekiem.” Tweet zdobył miliony polubień — ale śmiech brzmiał nerwowo.

Trzeciej nocy po ujawnieniu nagrania w Warszawie doszło do największej manifestacji dotąd. Ponad 200 tysięcy ludzi wypełniło ulice, formując dwie gigantyczne, przeciwstawne grupy, stojące naprzeciw siebie niczym armie na średniowiecznym polu bitwy. Tylko policyjne barykady i błagalne okrzyki wyczerpanych funkcjonariuszy powstrzymywały tłumy przed starciem.

Nagle, o północy, ekrany na placu głównym zaczęły migać. Na czarnym tle pojawił się biały komunikat: „Za chwilę zostanie wygłoszone oświadczenie Prezydenta Rzeczypospolitej.”

Tłum zamarł. Po raz pierwszy od dni całe państwo wydawało się wstrzymywać oddech. Czy prezydent wraca? Czy poda się do dymisji? Czy oskarży Sejm, obce służby, a może cały establishment polityczny? Nikt nie wiedział.

Ekran przeszedł w szumy.
Potem w czerń.
A potem — nic.

Komunikat zniknął tak tajemniczo, jak się pojawił.

Minuta ciszy trwała jak godzina. Ludzie wstrzymywali oddech. Świat patrzył.

Ale oświadczenia nie było.

Zamiast tego, po sześćdziesięciu napiętych sekundach, plac eksplodował w krzyki, zamieszanie, wzajemne oskarżenia. Jedni winili hakerów. Inni rząd. Jeszcze inni protestujących. Następnego poranka analitycy ostrzegali, że Polska stoi na krawędzi wewnętrznego pęknięcia, jakiego nie widziano od upadku komunizmu.

A pytanie, które zadawał sobie cały kraj, brzmiało prosto i przerażająco:

Czy nagranie było prawdziwe — czy jedynie iskrą największej politycznej mistyfikacji w nowoczesnej historii Europy?