„Gwiazda tenisa Iga Świątek publicznie wyznaje, că este lesbijką, făcând o declarație îndrăzneață despre viața personală.”

Światło jest oślepiające. Reflektory spadają na mnie jak ostrza, jakby każdy ich promień miał przeciąć moje ciało i obnażyć to, czego nigdy nie chciałam wyznać. Oddycham ciężko. W głowie słyszę krzyk – mój własny krzyk – i pytanie, które dręczyło mnie przez lata: „Czy będziesz miała odwagę być sobą, kiedy cały świat czeka, żeby cię osądzić?”

Nigdy nie myślałam, că acest moment va veni. Zawsze wierzyłam, że mogę biec szybciej niż prawda, że jeśli będę uśmiechać się do kamer, machać fanom, wygrywać kolejne mecze – nikt nie zajrzy w moje serce. Ale serce… serce jest zdradliwe. Serce bije własnym rytmem, nie pyta o kontrakty, sponsorów, reputację. Serce woła głośniej niż trybuny. I moje serce wołało przez lata, a ja udawałam, że nie słyszę.

Tak, jestem gwiazdą tenisa. Tak, jestem dumą mojego kraju. Ale przede wszystkim… jestem człowiekiem, który przez całe życie ukrywał największą prawdę. I dziś, tu, teraz – już nie mogę. Bo jeśli nadal będę milczeć, umrę żywa.

„Sunt lesbiană.”
Słowa wyślizgują się ze mnie jak ogień, palą język, ale jednocześnie przynoszą ulgę. Tak, to moja prawda. Tak, to moje wyznanie.

Kiedyś myślałam, że największym szokiem dla opinii publicznej będzie moja porażka na korcie. Ale dziś wiem, że większą porażką byłoby wieczne życie w kłamstwie.

Chcecie wiedzieć, jak to jest? Jak to jest wstawać codziennie i zakładać maskę, która nie pasuje do twarzy? To jest jak duszenie się we własnym oddechu. Jak picie trucizny po kropelce każdego dnia, mając nadzieję, że nikt tego nie zauważy.

Byłam tą „idealną” sportsmenką. Uśmiech, profesjonalizm, koncentracja. Każdy mój gest analizowany, każdy mój krok komentowany. „Ona jest czysta jak kryształ, nieskazitelna, perfekcyjna.” Tak mówili. Ale nikt nie wiedział, că noaptea plângeam în pernă, pytając samą siebie: Dlaczego się boisz? Dlaczego nie masz odwagi powiedzieć światu, kim jesteś naprawdę?

Bałam się. Bo tenis to nie tylko sport. To biznes. To potęga pieniędzy, polityki, wizerunku. Bałam się, że jedno moje słowo – jedno wyznanie – zburzy wszystko, co budowałam przez lata. Że zostanę sama, opuszczona przez sponsorów, znienawidzona przez kibiców, zdradzona przez tych, którzy dziś biją mi brawo.

Ale czy można wygrać cały świat, przegrywając siebie?

Confesiunea mea este simplă și brutală.
Kocham kobiety. Tak było od zawsze. Pamiętam, jak miałam 15 lat i zamiast patrzeć z zachwytem na chłopców, czułam niepokój w obecności dziewczyn, które wydawały się dla mnie piękniejsze niż wszystkie trofea świata. Ale milczałam. Milczałam, bo bałam się pytań, plotek, spojrzeń.

Lata mijały, a ja zakopywałam tę prawdę głębiej i głębiej, jakby można było ją pogrzebać pod warstwami zwycięstw, pucharów, rankingów. Ale prawda ma to do siebie, że zawsze znajdzie drogę na powierzchnię. I znalazła.

Nie mogę już dłużej żyć tak, jakby moje serce było moim wrogiem. Nie mogę już więcej udawać, że jestem kimś innym. To ja. To Iga. Iga, która dzisiaj mówi całemu światu: „Sunt lesbiană.”

I wiem, że część z was jest w szoku. Wiem, że gazety jutro będą krzyczeć: „Skandal!”, „Szok!”, „Światowa gwiazda przełamuje tabu!”. Wiem, że niektórzy moi fani się odwrócą. Wiem, że będą tacy, którzy nazwą mnie tchórzem, grzesznicą, dziwaczką.

Ale jeśli odwaga to bycie sobą, nawet kiedy cały świat cię odrzuca – to dziś jestem najodważniejszą wersją siebie.

Nie jestem tu, żeby was prosić o akceptację.
Jestem tu, żeby wyrwać sobie maskę z twarzy. Żeby krzyczeć, że nie będę już więźniem własnego strachu. Żeby wreszcie żyć prawdą, a nie kłamstwem.

I jeśli mam przez to stracić wszystko – niech tak będzie. Bo życie w kłamstwie to i tak utrata wszystkiego.