„Niepowstrzymany głos: Iga Świątek odpowiada na nieustanną krytykę mocnym oświadczeniem.”

„Niepowstrzymany głos: Iga Świątek odpowiada na nieustanną krytykę mocnym oświadczeniem”

Ludzie często mylą siłę z twardością. Myślą, że jeśli ktoś się nie wzrusza, nie pokazuje emocji, to znaczy, że jest silny. Ale prawdziwa siła nie polega na kamiennej twarzy. Prawdziwa siła to umiejętność pozostania sobą, nawet gdy świat próbuje cię złamać.

Nie potrzebuję udowadniać swojej wartości nikomu poza sobą. Bo wiem, kim jestem. Znam swoje granice, swoje słabości, swoje marzenia. Nie wstydzę się ich. Bo to właśnie one czynią mnie człowiekiem.

Przez lata słyszałam: „Iga, nie pokazuj emocji”, „Iga, bądź bardziej medialna”, „Iga, uśmiechaj się częściej”. Ale nikt nie pytał, co czuję, gdy stoję w świetle kamer, gdy miliony ludzi komentują każdy mój gest. Prawda jest taka, że czasem cisza jest moim azylem. To w niej odzyskuję spokój. To w niej słyszę swój własny głos.

Nie chcę być produktem medialnym, który musi błyszczeć, nawet gdy jego wnętrze krwawi. Nie chcę być symbolem doskonałości, jeśli to oznacza zaprzeczenie sobie. Bo jeśli coś nauczyło mnie życie, to to, że autentyczność ma większą moc niż perfekcja

Bycie sobą to nie słabość — to akt odwagi. Zwłaszcza w świecie, który nagradza pozory.

Kiedy patrzę wstecz, widzę dziewczynę, która chciała zadowolić wszystkich. Która wierzyła, że jeśli będzie wystarczająco dobra, ludzie przestaną ją krytykować. Ale dziś wiem: nie można zadowolić wszystkich. Można tylko pozostać wiernym sobie — i to jest największe zwycięstwo.

Wielu z was może nie rozumie, jak to jest, gdy każda twoja decyzja jest oceniana, gdy każde słowo trafia na nagłówki, gdy każda emocja staje się tematem debat. Ale powiem wam jedno: nic nie jest trudniejsze niż odnaleźć siebie w świecie, który ciągle próbuje cię zmienić.

Nie szukam już aprobaty. Nie szukam akceptacji. Szukam spokoju — w sobie, nie wokół siebie.

Nie walczę z krytyką. Ona zawsze będzie. Tak jak cień podąża za światłem. Ale to, co wybieram, to sposób, w jaki na nią reaguję. Kiedyś raniła mnie każda opinia. Dziś wiem, że cudze słowa nie są odbiciem mojej prawdy.

Bo prawda nie potrzebuje aplauzu. Wystarczy, że jest.

Czasem pytają mnie: „Iga, skąd bierzesz siłę?”
Z ciszy. Z prostoty. Z faktu, że jestem sobą, bez filtrów, bez masek. Z każdego dnia, w którym wybieram autentyczność zamiast pozorów.

Bo życie nie polega na tym, by udowadniać swoją wartość innym. Życie polega na tym, by pamiętać, kim jesteś, nawet gdy świat o tym zapomina.

Bycie sobą to podróż. Trudna, czasem bolesna, ale prawdziwa. A prawda zawsze prowadzi do wolności.

Dziś już nie boję się być wolna. Nie boję się mówić głośno, nawet jeśli ktoś nazwie mnie zbyt pewną siebie. Nie boję się być spokojna, nawet jeśli ktoś powie, że to oznaka słabości.

Bo wiem, że każda część mnie ma znaczenie — ta cicha i ta głośna, ta silna i ta krucha.

Nie jestem tu, by spełniać oczekiwania. Jestem tu, by przypomnieć, że człowiek ma prawo być sobą, nawet jeśli świat woli iluzje.

Czasem wydaje mi się, że świat zapomniał, co to znaczy autentyczność. Że wszyscy biegniemy w wyścigu o akceptację, zamiast po prostu istnieć w prawdzie. Ale ja wybieram inaczej.

Nie chcę być kopią nikogo. Nie chcę być wersją, którą ktoś sobie wymyślił. Chcę być sobą — prawdziwą, z całym moim chaosem, spokojem i siłą.