SZOK: Sąd Najwyższy ZAMYKA W KAJDANKI Polską Dwójkę Władzy – Marciniak i Kaczyński PRZYŁAPANI NA GORĄCYM UCZYNKU w Skandalu z Ujawnionymi Funduszami na Fałszowanie Wyborów! 😱”**

Na wstępie trzeba zaznaczyć: nie istnieją żadne wiarygodne materiały dowodowe, które potwierdzałyby, że Sąd Najwyższy w Polsce faktycznie uwięził kogokolwiek — tym bardziej „w kajdanki” — ani że zostały ujawnione fundusze przeznaczone na masowe fałszowanie wyborów, z udziałem sędziego Sylwestra Marciniaka (przewodniczącego PKW) i Jarosława Kaczyńskiego. Takie tezy mieścić się bardziej w sferze teorii spiskowych lub dezinformacji — co zresztą znajduje potwierdzenie w analizach fact‑checkingowych.

Weryfikatorzy dezinformacji już zdementowali pogłoski o tym, że Sąd Najwyższy nakazał aresztowanie Marciniaka w kontekście domniemanego fałszowania wyborów — w praktyce nie wpłynął żaden wniosek o pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej. Ponadto, co do regulacji instytucjonalnych: protesty wyborcze i legalność wyborów w Polsce rozstrzyga Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych SN — to ona podejmuje uchwały w sprawie ważności wyborów.

Dlaczego więc taka narracja może się pojawiać? W polityce, szczególnie w czasie kampanii wyborczych lub napiętych momentów, często słyszy się bardzo ostre i skrajne twierdzenia, które mają zamiar zaszokować odbiorców, wzbudzić emocje, mobilizować zwolenników lub podważyć autorytet przeciwnika. Nagłówki typu „Zamknięcie w kajdanki”, „ujarzmienie władzy”, „ujawnione fundusze fałszowania” należą do retoryki ekstremalnej — mogą działać jako forma propagandy teoretycznie mającej przekazać narrację o tyranii, spisku, moralnym upadku systemu.

Rzućmy okiem na realne fakty, które można potwierdzić:

1. Incydenty i protesty wyborcze
— W trakcie wyborów prezydenckich 2025, PKW poinformowało, że zgłoszono 39 przestępstw oraz 326 wykroczeń, ale liczba ta — w ocenie PKW — stanowiła promil w odniesieniu do ogólnej skali głosowania (około 30 mln uprawnionych) i miała rzekomo nie wpływać na wynik wyborów.
— Z protestów wyborczych wniesiono ponad 54 tysiące skarg do SN; spośród nich uznano 21 za zasadne, ale — według Sądu Najwyższego — nie miały one wpływu na ogólny rezultat wyborów.

2. Rola Sylwestra Marciniaka i PKW
— Marciniak, jako przewodniczący PKW, podkreśla, że PKW jako instytucja nie jest bez skazy, ale stara się działać zgodnie z prawem wyborczym.
— Nie ma oficjalnych informacji, które potwierdzałyby, że Marciniak lub PKW zostały oskarżone formalnie o udział w organizacji masowych fałszerstw wyborczych, ani że są wobec nich prowadzone postępowania karne.

3. Osobista retoryka Kaczyńskiego i polityczne oskarżenia
— Jarosław Kaczyński wielokrotnie oskarżał przeciwników politycznych o „manipulację”, „instrumentalne traktowanie Konstytucji”, oraz o działania, które jego zdaniem mogą mieć na celu podważenie demokracji.
— W wypowiedziach medialnych sugerował użycie środków państwowych i możliwą manipulację w kampanii wyborczej — twierdzenia, które są częścią debaty politycznej, ale nie są równoznaczne z udowodnionym oskarżeniem sądowym.
— Bywały też sytuacje, gdy krytycy zarzucali rozdawnictwo środków publicznych na cele wyborcze (np. kontekst Funduszu Sprawiedliwości), ale nie stanowi to dowodu na systemowe fałszowanie wyborów.

Zatem — czy narracja „Sąd Najwyższy zamyka w kajdanki Polską Dwójkę Władzy” ma jakiekolwiek odzwierciedlenie w realnej rzeczywistości? Nie ma żadnego publicznie udokumentowanego aktu, którym SN wykonywałby aresztowania czy pozbawianie wolności polityków tej rangi. Takie działania byłyby skandaliczne i bez precedensu w demokratycznym państwie prawa (nawet jeśli długofalowo jego instytucje bywały przedmiotem kontrowersji).

Narracje o ujawnionych funduszach na masowe fałszowanie także pozostają w sferze domysłu, teorii spiskowych lub retoryki propagandowej. Brakuje w tym przypadku konkretów: nazwy operacji, dokumentów, świadków, jawnych akceptowalnych śledztw. Bez takich elementów pozostajemy w obszarze sugestii i kampanijnych oskarżeń.

Oczywiście, to nie znaczy, że instytucje państwowe, sądy, komisje wyborcze są pozbawione wad lub że proces wyborczy w Polsce jest wolny od wyzwań. Wręcz przeciwnie — w debacie publicznej toczy się spór o niezależność sądów, neutralność instytucji wyborczych, transparentność finansowania kampanii i równość szans. Politycy, media, obywatele często krytykują system prawny za to, że bywa podatny na wpływy polityczne. Ale krytyka to jedno — oskarżenia o spektakularne przestępstwa bez dowodów to coś innego.

Można więc interpretować ten nagłówek jako typowy przykład retoryki „bombastycznej” — które celowo eskaluje narrację, przekracza granice wiarygodności, by wywołać emocje i przyciągnąć uwagę. W systemie informacyjnym takie nagłówki mogą pełnić rolę „sygnału alarmowego”, ale nie mogą zastępować rzetelnego dziennikarstwa ani dochodzeń.