Szokujący dramat: Iga Świątek o krok od spoliczkowania ojca podczas wybuchowej rodzinnej kłótni

Nikt nie spodziewał się, że zwyczajne rodzinne spotkanie w podwarszawskim domu przerodzi się w dramat. W ciepłe, jesienne popołudnie Iga Świątek przyjechała na umówione spotkanie z ojcem, Tomaszem, by – jak to określono – „przeanalizować nadchodzący sezon i omówić sprawy rodzinne”.

Z zewnątrz wyglądało to jak sielanka. Dom zanurzony w zapachu świeżo parzonej kawy, na stole przygotowane ciasto, w tle cicha muzyka klasyczna. Ale pod tą fasadą od miesięcy narastały napięcia.

Według świadków, rozmowa szybko wymknęła się spod kontroli. Tomasz, dawny wioślarz, przyzwyczajony do dyscypliny i surowości, nie potrafił pogodzić się z faktem, że córka – dziś światowa gwiazda tenisa – chce sama decydować o wielu aspektach swojego życia.

– „To ja cię ukształtowałem, to ja cię prowadziłem, a teraz nagle uważasz, że wiesz lepiej?” – miał powiedzieć podniesionym głosem.

Iga, zazwyczaj opanowana, eksplodowała. Wstała od stołu, zacisnęła pięści i zbliżyła się do ojca.

– „Nie rozumiesz, tato! To moje życie! Nie jestem już dzieckiem, którego można ustawiać!” – krzyknęła.

Wtedy nastąpił moment, o którym jeszcze długo mówiono w kuluarach sportowych i rodzinnych. Według relacji obecnych, Iga podniosła rękę, jakby chciała uderzyć ojca w policzek. Gest zatrzymał się jednak w powietrzu, zawieszony między gniewem a łzami.

Matka Igi, która była świadkiem tej sceny, podbiegła, by ich rozdzielić.

– „Dość! To nie jest rozmowa, to jest wojna!” – powiedziała drżącym głosem.

Kilka dni później Iga, w prywatnym dzienniku, który rzekomo wyciekł do mediów, miała napisać:

*“Kiedy uniosłam rękę, nie widziałam w ojcu rodzica, tylko człowieka, który od lat wywiera na mnie presję. W jednej sekundzie przeszło mi przed oczami całe dzieciństwo: treningi o świcie, krzyki, rozczarowania, a potem sukcesy, które smakowały bardziej jego niż moje.

Nie uderzyłam go. Nie mogłam. Ale w tej chwili zrozumiałam, że jeśli czegoś nie zmienię, to pewnego dnia naprawdę mogłabym przekroczyć granicę, której nigdy nie chcę przekroczyć.”

Jej słowa poruszyły opinię publiczną. Jedni widzieli w nich odwagę – inni słabość.

⸻

Konflikt między ojcem a córką nie był tajemnicą dla najbliższych. Od lat pojawiały się plotki, że Tomasz Świątek jest wyjątkowo wymagający, a momentami wręcz autorytarny w podejściu do kariery córki.

Trener anonimowy, cytowany w prasie:
– „Tomasz zawsze traktował Igę jak projekt. Oczywiście, kocha ją, ale czasem zapominał, że to człowiek, a nie maszyna do wygrywania.”

Krewny rodziny (fikcyjna wypowiedź):
– „Między nimi zawsze iskrzyło. Iga ma charakter po ojcu – oboje są uparci i ambitni. To mieszanka wybuchowa.”

Sam Tomasz, zapytany przez dziennikarzy o incydent, odpowiedział chłodno:
– „To sprawa rodzinna. Kocham moją córkę i zawsze będę ją wspierał. Ale czasem miłość oznacza też trudne rozmowy.”

Gdy historia wyciekła do mediów, wybuchła burza.
• Eksperci od psychologii sportu zaczęli mówić o gigantycznej presji rodzinnej, jaka ciąży na młodych sportowcach.
• Byli zawodnicy wspominali własne dramaty.
• Kibice podzielili się na dwa obozy: jedni bronili Igi, inni krytykowali ją za „brak szacunku do ojca”.

Kilka tygodni później, podczas konferencji prasowej przed jednym z turniejów, Iga postanowiła przerwać milczenie.

– „Wiem, że wiele się mówiło. Tak, pokłóciliśmy się z tatą. Tak, to była trudna chwila. Ale najważniejsze jest to, że jesteśmy rodziną. Nie uderzyłam go, i nigdy bym tego nie zrobiła. To, co się wydarzyło, nauczyło mnie, że czasem trzeba odejść od stołu, zamiast próbować wygrać każdą wymianę.”