Zna wewnętrzne układy w Konfederacji. Co mówi o Mentzenie? “Reszta musi siedzieć cicho”

W ostatnich miesiącach, Konfederacja – ugrupowanie łączące środowiska narodowe, wolnościowe i konserwatywne – znajduje się pod lupą nie tylko mediów, ale i własnych sympatyków. Coraz częściej pojawiają się doniesienia o wewnętrznych napięciach, tajnych układach i autorytarnym stylu zarządzania partią przez jej liderów. Jednym z najczęściej wymienianych w tym kontekście nazwisk jest Sławomir Mentzen – przedsiębiorca, doktor nauk ekonomicznych i jeden z liderów ugrupowania.

W rozmowach prowadzonych za kulisami polityki, coraz więcej działaczy i obserwatorów życia politycznego podnosi kwestię dominującej roli Mentzena w Konfederacji. Jak mówią – „Reszta musi siedzieć cicho”. Co kryje się za tymi słowami? Jakie są rzeczywiste mechanizmy działania wewnątrz tej formacji? Spróbujmy przyjrzeć się bliżej sytuacji.

Mentzen: Technokrata czy autokrata?

Sławomir Mentzen, który w oczach wielu sympatyków Konfederacji uchodzi za symbol racjonalnego podejścia do gospodarki i odnowy polskiej prawicy, budzi jednocześnie kontrowersje wewnątrz własnego obozu. Według nieoficjalnych doniesień, Mentzen ma w Konfederacji niekwestionowaną pozycję lidera – jego decyzje nie są publicznie kwestionowane, a głosy sprzeciwu wewnątrz partii są szybko uciszane.

Niektórzy działacze opisują jego styl zarządzania jako technokratyczny – skoncentrowany na wynikach, efektywności i jasnej wizji rozwoju gospodarczego. Inni jednak zarzucają mu autokratyzm i brak realnej debaty w strukturach ugrupowania.

– „Jeśli nie zgadzasz się z Mentzenem, nie masz tu czego szukać” – mówi anonimowy działacz jednej z regionalnych struktur Konfederacji. – „Wszystkie decyzje podejmowane są w wąskim gronie. Reszta jest od wykonywania poleceń”.

Układ lojalności

Według informacji, które krążą w politycznych kuluarach, w Konfederacji funkcjonuje swoisty układ lojalnościowy. Najbliższe otoczenie Mentzena składa się z zaufanych osób, które otrzymują wsparcie polityczne i dostęp do najważniejszych decyzji. W zamian oczekuje się od nich bezwzględnej lojalności i dyskrecji.

Taki model działania może tłumaczyć spójność przekazu Konfederacji na zewnątrz – rzadko dochodzi tam do publicznych konfliktów czy rozłamów (przynajmniej na większą skalę). Jednak wewnętrzne napięcia, o których mówią byli działacze, sugerują, że cena tej pozornej jedności jest wysoka.

– „To nie jest partia, w której rozmawia się o pomysłach. To partia, w której przyjmuje się wytyczne” – mówi były członek struktur lokalnych. – „Mentzen to człowiek konkretny, ale nie toleruje sprzeciwu. Każdy, kto próbuje się wybić, szybko trafia na boczny tor”.

Gdzie miejsce dla idei?

Konfederacja powstała jako projekt łączący różne środowiska – narodowe, konserwatywne, wolnościowe. Każde z tych środowisk miało swoją własną wizję Polski i często różne priorytety. Sławomir Mentzen reprezentuje przede wszystkim nurt wolnościowy, gospodarczy liberalizm i niechęć do rozbudowy państwa.

Problem w tym, że dominacja jednego nurtu może skutkować marginalizowaniem innych. Już dziś widać, że działacze o bardziej narodowym profilu (związani choćby z Ruchem Narodowym) coraz częściej wyrażają niezadowolenie z obecnego kierunku ugrupowania. Publicznie niewiele osób odważy się jednak na otwartą krytykę.

– „W tej chwili Konfederacja to partia Mentzena” – mówi polityk związany niegdyś z ruchem narodowym. – „Reszta jest od robienia frekwencji na spotkaniach i klaskania”.

Strategia na wybory

W kontekście zbliżających się wyborów parlamentarnych i samorządowych, strategia Konfederacji wydaje się jasna: utrzymać jednolity, kontrolowany przekaz, unikać wewnętrznych sporów, budować wizerunek kompetentnej, wolnościowej siły. Mentzen jest twarzą tej kampanii – to jego nazwisko pojawia się najczęściej w mediach, to on organizuje najważniejsze spotkania.

Taktyka ta przynosi pewne efekty – Konfederacja regularnie utrzymuje się na poziomie kilku, a nawet kilkunastu procent poparcia w sondażach. Jednak pojawiają się pytania, czy taka strategia wystarczy na dłuższą metę. Czy partia oparta na autorytecie jednej osoby jest w stanie przetrwać większe kryzysy? Czy różnorodność ideowa, która była kiedyś atutem, nie zamieni się w przyczynę konfliktów?

Czy bunt jest możliwy?

W tej chwili trudno wyobrazić sobie otwarty bunt wewnątrz Konfederacji. Mentzen kontroluje zarówno strukturę organizacyjną, jak i finansową części ugrupowania. Jego popularność wśród elektoratu Konfederacji również działa odstraszająco na potencjalnych konkurentów – otwarty konflikt z Mentzenem mógłby skończyć się politycznym samobójstwem.

Nie oznacza to jednak, że niezadowolenie nie narasta. Jeśli Konfederacja w przyszłości zaliczy poważne wyborcze niepowodzenie, lub jeśli Mentzen popełni poważny błąd polityczny, wewnętrzne napięcia mogą eksplodować.

– „Wszystko jest dobrze, dopóki idzie się w górę” – zauważa jeden z byłych działaczy. – „Ale gdy pojawią się problemy, frustracje wyjdą na wierzch. I wtedy może być naprawdę ciekawie”.

Podsumowanie

Obecnie Konfederacja, pod niekwestionowanym przywództwem Sławomira Mentzena, wydaje się organizacją skutecznie funkcjonującą i zdyscyplinowaną. Jednak za fasadą jedności kryją się poważne napięcia i układy, które mogą w przyszłości wywołać kryzys.

Hasło „Reszta musi siedzieć cicho” dobrze oddaje atmosferę panującą w partii. Czy taki model zarządzania zapewni Konfederacji długotrwały sukces? A może autokratyczny styl prowadzenia ugrupowania okaże się jej największym problemem? Najbliższe miesiące mogą przynieść odpowiedź na te pytania.